De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De vrolijke gele zomerjurk die Lucinda's lichaam bedekte was net niet lang genoeg om te voorkomen dat een deel van haar bovenbenen rechtstreeks op de bijrijdersstoel van Frenkies auto rustte. Het was een prachtige witte auto - de mooiste die Lucinda ooit gezien had, misschien zelfs - en die kleur zorgde ervoor dat de auto gelukkig niet heel erg was opgewarmd.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Frenkie, toen hij naast zich keek. Lucinda drukte het flesje dat ze in haar hand weer dicht nadat ze een ruime hoeveelheid op haar rechterhand had gedaan.
"Even wat spul in m'n haar doen," zei ze, en toen ze de fles weer in haar tas had gedaan wreef ze haar handen tegen elkaar.
"Waarom?"
"Ik heb het gekregen in Brazilië van een Nederlander die daar ook was en hetzelfde haar heeft als ik. Toen ik opgroeide had ik die niet om me heen, dus ik wist nooit wat ik met m'n haar aanmoest. Hij zei dat ik het erin moet smeren omdat anders de krullen eruit gaan."
"En dat willen we natuurlijk niet," lachte Frenkie.
"Inderdaad! Ik ben een stuk minder mooi zonder zo'n prachtige afro, hoor," zei Lucinda, en de voetballer naast haar moest nog harder lachen.
"Maar je bent sowieso mooi," zei Frenkie zacht, zo zacht dat Lucinda wist niet zeker of het de bedoeling was dat ze hem hoorde. Maar ze hoorde hem wel, en toen ze naast zich keek zag ze dat hij zijn ogen op de weg had gericht en misschien ergens in zijn nek een beetje rood werd - maar echt zeker kon ze het niet weten.
"Dankjewel," zei Lucinda, en ze legde even haar hand op de zijne, die op het stuur lag.
Het bleef heel lang stil, en voor het eerst had Lucinda het gevoel dat er een soortvan spanning was tussen hen. Ze besloot dat ze het een onprettige spanning vond, maar wist niet zo goed wat ze ermee aanmoest en dus besloot ze maar van het prachtige uitzicht te genieten.
Curaçao was veel mooier en veelzijdiger dan ze verwacht in eerste instantie verwacht had. Er waren bergen, kleurige huizen en groene bomen. Dat alles werd verlicht door de felle zon, die overdag nog niet was gestopt met schijnen sinds Lucinda op het eiland was aangekomen. Op haar reis door Zuid-Amerika had ze al veel natuur gezien, maar toch bleef de wereld haar verbazen. De wereld was groter en mooier dan ze ooit had durven dromen.
"Hoelang blijf je hier nog?" vroeg Frenkie toen plotseling, en Lucinda werd opgeschrikt uit haar vredige gedachten.
"Hier? Op Curaçao? Of gewoon weg van Nederland?" zei ze.
"Hier op Curaçao," antwoordde hij.
"Voor nu drie weken," vertelde Lucinda. "Maar ik kan verlengen, als ik wil."
"Ga je dat doen?" vroeg Frenkie. "We zijn er bijna."
