De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Lucinda's ouders lieten niets meer van zich horen en dus was het voor Lucinda heel makkelijk om hen uit haar hoofd te zetten. Ze bracht steeds meer tijd door met Frenkie en bleef steeds vaker bij hem slapen, zo ook op deze doordeweekse avond.
"We gaan overmorgen al weg," zei Frenkie zacht. Ze zaten naast elkaar aan tafel, met allebei een pizza op hun bord die ze hadden besteld. Ook hadden ze allebei een laptop openstaan waarop ze op zoek waren naar huizen in Barcelona.
"Ja, ik heb er zin in," zei Lucinda met een glimlach. Nog een paar nachten en dan zouden ze twee dagen in Spanje verblijven om wat huizen te bezichtigen. Het was iets waar Lucinda zich ontzettend op verheugde.
"Heb jij nog wat gevonden?" vroeg Frenkie toen, en Lucinda schudde haar hoofd. Frenkies nieuwe club had hun wel een lijst met voorstellen gestuurd, maar de twee wilde zelf ook even op onderzoek uitgaan.
"Ik denk dat we alles wel zo ongeveer hebben gezien," zei Lucinda, en dat was Frenkie met haar eens. Hij stond op en liep naar de bank, want die zat toch wat lekkerder. Lucinda ververste haar mailbox nog even toen ze was opgestaan - macht der gewoonte - en zag tot haar verbazing dat er een nieuwe email binnenkwam.
"Frenkie?" zei ze, en de vrouw gebaarde met haar hoofd naar het scherm. Frenkie stond meteen weer op van de bank en liep naar haar toe. Lucinda had een paar stappen achteruit gedaan.
"En?" vroeg hij, toen hij de afzender zag. Het was de school waarvoor Lucinda zich had aangemeld. Ze durfde de mail nog niet open te maken, bang voor wat zou komen. Wat moest ze doen als er stond dat ze niet was aangenomen? Alle deadlines voor aanmeldingen waren nu zeker geweest, en eigenlijk wilde ze überhaupt niet naar een andere opleiding dan deze.
"Kan jij kijken?" vroeg ze met een klein stemmetje. Frenkie sloeg zijn arm om de schouders van zijn vriendin en knikte.
"Natuurlijk," zei hij, en hij drukte een kusje op Lucinda's haar. Terwijl Lucinda haar hoofd probeerde te verbergen voelde ze hem bewegen; hij klikte de email aan.
"Je houdt het wel spannend," mompelde Lucinda na een paar seconden tegen Frenkies schouder aan.
"Ik moet het even lezen," zei hij, en hij wreef met zijn hand over haar rug. Een paar tellen later was het dan eindelijk zover.
"Ja!" riep Frenkie, zo hard dat Lucinda ervan schrok. Maar die schrik duurde niet lang. Toen ze weer durfde te kijken zag ze alleen het breed lachende gezicht van haar vriendje. "Je bent toegelaten!"
"Echt?" Maar Lucinda zag aan zijn gezicht dat het waar was. Op de laptop zag zij het nu ook; er stond duidelijk een felicitatie, met heel veel andere informatie erbij. Ze omhelsde Frenkie en hield hem dicht tegen zich aan. "Ik houd van je."
De woorden verlieten haar mond zonder dat ze erover nadacht, zonder dat ze er nachten van wakker had gelegen of eraan had getwijfeld dat het misschien niet wederzijds was. Het was gewoon zo. Ze hield van hem, en dat moest hij weten.
