Je Bent De Zon - Frenkie de Jong

Proloog

Het was een warme avond toen Lucinda het Bon Bini hotel binnen kwam lopen. Een zware groene rugzak met al haar bezittingen erin hing op haar rug. Het rode jurkje wat ze droeg plakte aan haar huid, iets waar ze in de loop van haar reis door Zuid-Amerika, een ontzettende hekel aan had gekregen.

Deze keer was haar bestemming Curaçao geweest, en het was daarmee ook pas de tweede keer dat ze een vliegtuig had gebruikt om te komen waar ze heen wilde. De reisdag was lang geweest, en het was nu al zo goed als donker. De oranje gloed die er nog hing scheen door de vele ramen van het hotel heen. Toch zat er nog een vrouw bij de receptie die vrolijk naar haar glimlachte toen ze naar de verlichtte balie toeliep. Haar donkere benen schuurden langs elkaar heen met elke stap die ze nam.

"Goedenavond," zei de medewerkster, op wiens naambordje Sara stond. Lucinda had expres voor een Nederlandstalig hotel gekozen omdat ze zich graag weer wat meer thuis wilde voelen. Haar reis duurde nu al twee maanden, en ze was helemaal alleen. Zelfs al maakte ze overal waar ze kwam vrienden, ze ging in haar eentje weer verder. En na zo veel onbekende indrukken leek het haar fijn om op een plek te zijn waar ze begreep wat er gezegd werd, en waar ze zich volledig op haar gemak kon voelen.

"Hallo," begroette ze Sara terug. Die schoof meteen twee sleutels over de balie naar haar toe. Beide hadden ze een houten sleutelhanger waar het nummer zeventien ingedrukt stond. Ze hoefde niet eens naar haar naam te vragen, want Lucinda had immers gereserveerd. En blijkbaar was het niet zo druk dat ze gasten met elkaar konden verwarren.

"Als je die gang," Sara wees naar rechts, "doorloopt en aan het einde naar rechts gaat, is daar je kamer. Het is een ruime tweepersoonskamer, dus het zou comfortabel voor je moeten zijn."

Lucinda glimlachte en pakte de sleutels aan.

"Als je vragen hebt kun je die uiteraard aan mij of m'n collega's stellen, en dan wens ik je voor de rest een prettig verblijf hier. Hoelang blijf je eigenlijk?" vroeg ze toen, en ze klikte snel een paar keer op de computer die voor haar stond.

"Er staan nu drie weken, met de mogelijkheid tot verlenging," vertelde Sara. Lucinda knikte. Toen ze een paar dagen geleden dit hotel had geboekt wist ze niet hoelang ze wilde blijven.

"Klopt helemaal. Goede avond dan maar," wenste ze de vrouw toe, en ze liep weg. Het luchtte Lucinda ontzettend op dat ze eindelijk aangekomen was, en nu lekker kon gaan slapen. Het was al rond half elf, en ze was vanochtend al om vijf uur vertrokken uit Paramaribo.

Toen ze de deur met '17' erop had gevonden merkte ze dat de deur maar moeizaam openging. Maar zodra ze het licht aandeed zag ze dat de kamer er mooi en modern uitzag. Er stond zelfs een tafel met stoel, waardoor ze als ze wilde ook op haar kamer kon eten. Er was een glazen schuifdeur naar buiten, waar het inmiddels helemaal donker was en alleen sterren te zien waren.

Lucinda zette haar rugzak op de grond en zakte tevreden neer op het bed. Zonder zich om te kleden of het licht weer uit te doen, viel ze in slaap.

De sterren verlichtten de verder donkere lucht nog steeds toen Frenkie vroeg in de ochtend met een rolkoffer achter zich aan het Bon Bini hotel in kwam lopen. Hij had vlak voordat hij uit zijn gehuurde auto stapte een hoodie aangetrokken, want doordat het de afgelopen dag zo helder was geweest was het nu veel koeler.

Er zat nu een man achter de balie die de voetballer begroette.

"Goedemorgen meneer de Jong."

"Hallo," zei Frenkie terug, zodra hij voor de balie stond. De man keek hem een paar tellen aan en knipperde druk met zijn ogen terwijl die de Ajacied een paar keer van onder naar boven bestudeerde.

"Ik had verwacht dat je wat langer zou zijn," zei de man. "Ik ben Brian."

Frenkie was even van zijn stuk gebracht door die woorden, maar herstelde zich snel. Het was niet de eerste keer dat hij herkend was op deze vakantie en zal ook zeker niet de laatste zijn.

"Ik ben Frenkie. Leuk je te ontmoeten," zei hij, en hij schudde de hand die Brian had uitgestoken. De opmerking over zijn lengte besloot hij te negeren.

"Insgelijks," antwoordde Brian, en hij begon met zijn praatje over Frenkie's kamer. De voetballer knikte steeds, alhoewel hij niet echt aan het luisteren was. Het was vroeg en hij had niet zo veel geslapen in het vliegtuig als hij gehoopt had.

"Zal ik met je meelopen naar je kamer?" vroeg Brian toen hij de rest verteld had. Frenkie schudde snel zijn hoofd toen hij besefte dat hem iets gevraagd werd. Hij pakte de sleutels die op de balie lagen.

"Nee dankje, ik vind het wel," zei hij. De Ajacied had zo'n gevoel dat niet iedereen de optie kreeg om naar hun kamer gebracht te worden, en hij was altijd vastbesloten om niet speciaal behandeld te worden.

Brian stak zijn hand op ten teken van afscheid en Frenkie liep weg. Hij koos de rechtergang, en keek toen pas welk nummer er op zijn sleutel stond. Achttien. Door de gang lopend bedacht hij zich dat Brian iets gezegd had over rechts. Hij liep die richting op vond hij zijn kamer aan het einde.

Toen hij naar binnenliep en het licht aandeed zag hij dat het een grote kamer was. Misschien zelfs groter dan de andere kamers hier, maar dat kon hij natuurlijk niet met zekerheid zeggen.

Nadat de voetballer de gordijnen dicht had gedaan, pakte hij zijn koffer uit. Hij kleedde zich uit en nam zich voor om een korte douche te nemen. Daarna zou hij eindelijk kunnen slapen.

De afgelopen weken was Frenkie goed geworden in routines, zichzelf dwingen om dingen te ondernemen. Uit zijn bed te komen. Eten. Douchen. Het leek allemaal zinloos, maar toch hield de voetballer vol in de overtuiging dat het ooit weer vanzelf zou gaan. Maar nu, zodra hij onder het warme, aangename water stond wist hij dat het langer hing duren.

Het was prettig, het was veilig. Het was lang geleden dat hij zich zo op zijn gemak had gevoeld.

Een korte introductie van onze hoofdpersonen; wat denken jullie? Hoe zijn jullie eerste indrukken? Liefs!