Shadow of Past

Chapter 5

Chapter 5
Asterin’s POV

“Are you sure you’re talking to me?”tanong ko na lumingon pa sa ibang banda.

“Yeah.”sabi niya at tumango sa akin.

“Bakit?”tanong ko pa sa kanya kaya kumunot ang noo niya.

“Anong bakit?”tanong niya naman na naguguluhan sa akin.

“’Cause I want to take a photo of you?”patanong niya pa ulit na sagot. Napatawa naman ako sa sagot nito.

“What will be the caption? Ugly woman, pretty painting?”natatawa kong tanong ngunit kumunot lang ang noo siya ng noo. Well, confident naman ako na maganda ng painting ko, sapat na ‘yon kahit hindi ako maganda.

“I don’t take ugly pictures and so with the person.”sabi niya sa akin. Matagal lang naman akong nakatingin sa kanya.

“You’re pretty. Really.”he said. Hindi naman ako nagsalita dahil para bang totoo ang sinasabi nito sa akin. Para bang hindi talaga ito marunong magsinungaling. Napatikhim naman ako bago siya nginisian.

“Maniniwala na sana ako kaya lang may salamin kami sa bahay.”sabi ko kaya mas lalo pang kumunot ang noo niya sa akin.

“You should though. I have eyes. Mayroong mga bagay na hindi nakikita ng salamin.”sabi niya naman kaya napakibit na lang ako ng balikat sa kanya.

“I can allow you to take a picture of my art, hindi mo na kailangan pang manloko.”sambit ko na napakibit ng balikat. Seryoso lang naman siyang nakatingin sa akin. I don’t have take a picture of myself, paanong magpapakuha ako ng litrato rito?

“Are you really serious?”tanong ko nang hindi siya gumagalaw at nanatili lang na nakatingin sa akin. Tumango naman siya sa akin. Napatikhim naman tuloy ako at napaiwas ng tingin.

“Fine..”sambit ko at napabuntong hininga. Hindi naman ako mapakali habang nasa akin ang pokus ng camera nito. Madalas ko siyang makitang may dalang camera rito sa school at ang sabi pa nga nila’y siya raw itong kukunin para lumaban para sa photojourn. Well, madalas ko siyang nakikitang pakalat kalat sa school lalo na nang makilala ko na rin talaga ito. Nakapagtataka nga na hindi ko man lang siya nakikita noon habang ngayon ay halos araw araw ko ‘tong nakikita sa kada sulok na ata ng school.

Kaya sikat na sikat ito sa aming lower grades. Maraming nagkakagusto dahil may itsura naman talaga.

Sa palagay ko’y I will really look awkward sa litrato dahil hindi naman ako sanay doon. Ako nga’y nagsasawa sa mukha ko, ibang tao pa kaya.

“It looks good. You’re beautiful without even trying.”he casually said. Hindi ko alam kung dahil ba photographer siya kaya sobrang dali niya lang magcompliment ng isang tao o ano. Hindi ko naman magawang paniwalaan ‘yon. I know he was just saying that out of thanking me.

“You don’t believe me, don’t you?”tanong niya sa akin. Tinignan ko lang siya at bahagyang tinanguan.

“See it for yourself then.”sambit niya at nilapit pa ng litrato sa akin. Agad naman akong napangiwi dahil do’n, hindi maintatanggi na maganda ang shot nito but me as his focus, hindi maganda. Pinapanood niya naman ang ekspresiyon ko bago siya naupo sa tapat ko.

“I wish you can be more confident with yourself.”sambit niya at bahagya akong nginitian. He rarely smile kaya hindi ko mapigilang mapatitig sa kanya. Tumayo naman na ako at napailing na lang sa kanya.

“You can stop being nice now.”sabi ko bago niligpit ang mga gamit. Hindi naman siya nagsalita bago siya tumayo sa pagkakaupo.

“I’m not nice. I’m just honest.”sambit niya.

“By the way, thanks, but can I take a photo of you sometimes?”tanong niya sa akin. Matagal ko siyang tinignan bago tumango.

“Ask permission first.”sambit ko.

“I will.”aniya bago tumalikod, nakatingin lang naman ako sa kanya. He’s kind of cool, he can easily talk with others, ‘yon nga lang ay pinipili niya lang din na hindi makihalubilo sa mga ito when I can’t even manage to make friends. It was also weird that we actually casually talk with each other lalo na rito pa sa school. Nilingon ko pa siya nang huminto ito bago ako nilingon. Nagtataka ko naman siyang nilingon.

“Want to grab some snacks before going home?”tanong niya sa akin. Matagal naman akong nakatingin sa kanya bago sumagot.

“Yeah, sure.”sambit ko bago naglakad papalapit dito. I really want to unwind today lalo na’t nakatapos naman ako ng chapter kahapon. Talagang pinagpuyatan ko ‘yon. Nililiitan ko lang naman ang hakbang ko habang nakasunod lang sa kanya. Pinagkunutan niya ako ng noo dahil do’n.

“What are you doing?”naweweirduhan na ata niyang tanong sa akin.

“I just want to imagine the scene.”bulong ko sa sarili. Napangiti pa ako nang maisip na gagawin ‘to.

“Do you find me weird?”tanong ko sa kanya dahil nakatingin lang siya sa akin.

“Nah, I find it weird because I can’t find you weird.”sabi niya kaya bahagya akong napangiti.

“You’re prettier when you smile.”sabi niya sa akin. Hindi ko naman ‘yon pinansin dahil sa mukha pa lang nito’y talagang hindi na ako maniniwala. Tahimik lang kaming naglakad patungo sa coffee shop sa malapit. The silence is really comforting.

“Why do you like photography?”hindi ko maiwasang itanong dahil kapag nakikita ko ‘to’y madalas kong napapansin kung gaano niya ito kagusto.

“Do you really need a reason when it comes on liking something or someone?”tanong niya na nagtataka. Umiling lang naman ako. Kuryoso lang talaga.

“I don’t know, maybe I like capturing the moments or maybe I just like to appreciate all those good things around me?”patanong na sagot niya at nagkibit ng balikat. That’s right, ang sarap sa pakiramdam kapag nakukuhanan ang mga litratong pwedeng mahalaga rin para sa ibang tao.

“It’s pretty fun.. when you start taking one, you’ll just take another..”sambit niya at tipid na ngumiti.

“What about you? You’re like a different person when you’re doing an art. You like it that much?”tanong niya. Wala naman akong pag-aalinlangan na tumango kaya napatawa siya sa akin ng mahina.

“You didn’t even think twice.”sabi niya habang nakatingin lang din sa akin.

“I just like it when I paint or draw, iba ‘yong pakiramdam, para bang dinadala ka sa kung saan. The art itself speak a thousand words.”sambit ko at bahagya pang nakangiti.

“Is that why you paint? You want the art to speak for you?”tanong niya sa akin.

“Hmm, maybe? But it depends on the eye of the beholder how will they interpret the message. Sometimes, ‘yong mga bagay na maganda para sa iba, pangit naman para sa ibang tao.”sabi ko pa.

“But it’s fine, I paint because I want to.. it’s like a my version of my own diary, it’s my way of letting my emotion out.. bawat kulay mahalaga, every stroke of the brush feels really good. Then little did I know, it already become part of me..”I was just smiling the whole time ngunit natigilan din dahil do’n.

“Uhh, sorry, you didn’t even ask me if why do I like it.”awkward akong natawa. Nilingon naman niya ako dahil do’n.

“Hmm, I would like to listen tho.”sabi niya naman kaya dineretso na lang ang tingin at nginitian pa ako. Napatingin na lang ako sa dinadaanan namin. I don’t know what’s with him? Do he need something from me? No one  talked to me lalo na kung wala naman talagang kailangan. It was scary to open up with someone but I did, ni hindi nga ako nito tinanong pero kung ano ano na ang mga pinagsasabi ko.

Maya-maya lang ay nakarating kami sa coffee shop, napalibot naman ako ng tingin dito. Mayroon ng mga halaman sa gilid ng mga bintana. Nilapitan ko naman ‘yon para tignan. Napabalik din naman agad ako sa table nang makita kong nakatingin sa akin si Esai.

“What do you like?”tanong niya sa akin nang makalapit ako sa kanya.

“Hmm, black coffee.”sambit ko, kumuha naman na ako nang pera mula sa bag.

“Anything else? What about sweets?”tanong niya pa.

“The dark choco na lang.”sabi ko kaya tumango siya sa akin. Inabot ko naman ang blue bill na hawak ngunit agad niya akong pinagkunutan ng noo.

“It’s my treat.”sambit nito kaya agad akong nagsalita.

“It’s my apology treat for ruining your polo.”aniko kaya agad tumaas ang kilay niya.

“Save your treat then.”aniya bago nagbayad. Hindi naman na ako nakipagtalo pa dahil nabayaran niya na. I really want to taste the dark choco cake nila rito dahil ang sabi ni Macy, hindi raw masarap. Sobrang magkaiba ng taste naming dalawa dahil lahat ng hindi masarap para sa kanya ay ‘yon naman ang masarap para sa akin.

Maya-maya lang ay dumating na rin ang order namin dahil wala naman gaanong tao rito sa coffee shop.

“Thank you..”sabi ko. Bahagya naman akong napatingin sa kanya. Panay matatamis ang lahat ng para sa kanya.

“Do you want some?”tanong niya sa akin nang mapansing nakatingin ako roon. Agad akong napailing. Napakibit naman siya ng balikat at tahimik na nagsimulang kumain, hindi ko naman maiwasang mapatitig sa kanya. He was just focus on his food. Napatikhim naman ako nang mapatingin siya sa akin. Agad akong nag-iwas ng tingin bago ako nagsimulang sumimsim ng kape.

“Do you like eating sweets?”tanong ko sa kanya.

“Yeah, how about you, you like dark that much?”tanong niya naman sa akin pabalik.

“Maybe or maybe not.”sambit ko kaya napatango naman siya sa akin. Well, I drank a lot of coffee lalo na kapag may mga tinatapos ako sa comics na dinodrawing lalo na kapag inaantok na.

“May I ask you something?”tanong ko sa kanya. Nilingon niya ako bago siya tumango. Seryoso lang naman siyang nakatingin sa akin.

“Do you need something from me?”casual na tanong ko. Tinitigan niya naman ako dahil dito.

“Why? Do people just talk to you when they need something?”tanong niya naman.

“Do you really need to say that loud?”tanong ko naman pabalik sa kanya.

“Did I offend you?”tanong niya tila ba medyo nakonsensiya.

“Nah.”sambit ko naman na napakibit ng balikat. But yeah, most of the time people intend to talk to me when they need something from me. Maybe that’s why I’m asking him, it will be weird if he’s treating me for nothing.

“Why aren’t you answering? Do you need anything?”tanong ko sa kanya.

“Maybe? Maybe I don’t.”sabi niya kaya napakibit na lang din ako ng balikat. I don’t know what he need from me but I’ll just ready myself so when the time come, it will never be disappointing.

Nang matapos kami’y tumayo na rin naman ako at ilang beses pang nagpasalamat sa kanya.

“I’ll drop you off.”sabi niya at tinuro pa ang motor na dala niya. Tinignan ko lang ‘yon at binalik sa kanya ang tingin.

“Hmm, sorry but I don’t think I can. I’ll take the bus. Thanks for the coffee.”sabi ko at yumuko pa sa kanya para magpasalamat. Hindi naman ito nagpumilit o ano. Tumango lang siya, nagpaalam pa ako ng isang beses bago tuluyang sumakay ng bus. I don’t know why but it’s comforting to be with him. I can see how genuine he is.

Nagulat naman ako nang mapatingin sa bintana nang bus at nakita siya sa gilid. Hindi ko alam kung anong trip niya sa buhay dahil nagawa niya pang sabayan ‘to. Nakatingin lang naman ako sa kanya the whole time hanggang sa huminto na ang bus sa may tapat ng village sure.

Nang makababa’y kita ko rin ang paghinto niya roon. Parang isang model na inalis ang helmet niya.

“That was dangerous.”hindi ko mapigilang sambitin. Hindi naman siya nagsalita at iniabot lang ang isang box na may lamang cake.

“Nakalimutan mo.”sabi niya pa at napakibit ng balikat.

“I was glad that I didn’t ride with you.”sabi ko at bahagya pang napangiwi. Natigilan naman siya roon bago ako nilingon.

“Hmm, believe I won’t be driving recklessly knowing that I have someone with me.”aniya.