...TURİST...

final part 2

Ölüm ; kimine göre kurtuluş , kimilerine göre korku , kimilerine göre ise fedakarlıktır  . Öyle bir aşk ki  kendini feda edebilecek kadar çok sevmişti aslı . 

Aşk belki onun ölümünü getirdi ama mutlulugu , huzuru , sevginin en  saf halini tattı . Ruhu göğe yükselmişti artık , gözünde kuruyan yaşlarla beraber bu dünyadan göçüvermişti .

O ölmüştü , albertonun ölümünü izlememesi için erkenden göçüp gitmişti bu dünyadan . 

Sevmişti , hemde  ölebilecek kadar çok sevmişti . Yüregindeki acıları saramadan gitmişti . Aklındaydı hep albertoya son bakışı , son sarılışı , kollarında son aglayışı . 

Ölümün soguklugu tüm bedenini sarmıştı , o yoktu artık .

Tüm hayalleri , gerçekleştiremedigi planları , eksik olmayan kahkahaları , sonmeyen gülüşü olmayacaktı artık .  Morarmış soguk bedenindeki sıcaklık yok olmuştu ,Işıldayan gözlerindeki ışık yok olmuştu , boş boş bakıyordu gözleri . Geriye sadece ölü bedeni ve gözyaşlarıyla yazdıgı mektupları kalmıştı . 

Soguk bedenini bulmuştu alberto ve fidan , son bir umut hızla kucaklamıştı alberto , sel olmuştu gözyaşları . Sızlıyordu kalbi , onu katili olan ipiten indirerek bagrına basmıştı o yaşamıyordu artık . Haykırarak aglıyordu alberto . Solgun ellerine sarılarak aglıyordu , kokusunu içine çekiyordu , kalbindeki o amansız acıyla delicesine sarılıyordu  .

Kalbine yaslıyordu onu , bırakmak istemiyordu , çünkü onu delicesine seviyordu  . Kucagında tutugu cansız bedene bakarak haykırıyordu , yüreginden parça kopuyordu her saniye , nefes alamıyordu . Albertonun haykırışlarını fidanın çıglıkları bastırıyordu . Morarmış cansız bedeni korku saçıyordu . İnanmıyordu alberto , o ölemezdi  , hele intihar hiç edemezdi o kendisini seviyordu , kendisine bunu yapamazdı . 

Neden ! nedenn ! diye haykırdı , böyle olmamalıydı , aşkları bu kadar basit bitmemeliydi , bu gözler ışıltısını kaybetmeliydi .

Aglıyorlarlardı sadece ,  ne yapacaklarını bilmeden son kez bakıyorlardı gözlerine , kendini suçluyorladı evde olmadıkları için . Hiç bişey onu geri getiremeyecekti biliyorlardı . 

Dogruydu o artık yoktu , omuzlarından sarsıyordu alberto, kalkmalıydı aslı , uyanmalıydı artık . 

Mektuplara bakıyordu fidan , elinde tuttugu kagıt parçası titriyordu , gözyaşları kagıttaki murekkeple bütünleşirken , bir çıglık koparıverdi , tüm evi dolduran , acının saf gibiydi . Tüm  vucudu titreyerek yere savruldu , aglıyordu , feryat figan .

Elindeki mektubu gözyaşlarıyla albertoya uzattı , yıklımıştı alberto , bu olmazdı . Hastalıgı için onu terletmiş olamazdı . Her satır kalbinden bir parça koparıyordu sanki son satırları okurken yanı başında uzanan aslıya bakıyordu . Badırıyordu acıyla ; 

" Nefes alamıyorum aslı , sensiz yaşayamıyorum ." 

 ASLININ YAZDIDIGI MEKTUPLAR ;

Alberto ' ya

Senden binlerce defa özür diliyorum , bunu hem sana hem kendime yapmak istemezdim , ama yapmak zorundaydım .  Hastayım alberto , beynımde koca bir tümör var , tedavi bile edilemeyecek kadar kötü . Benden ölümümü beklememi istediler .Ben patlamaya hazır bir bombayım . Sana bunu yapamazdım , senide benimle götüremezdim alberto . Benden sonrada hayat var , sakın anılarımıza takılıp kalma . Nefes al alberto , yaşa , beni unut diyemem , biliyorum unutamazsın . Kalbinin bi yerlerinde beni hep suçlarsın ama ölecektim alberto , senin gözlerinin onünde .