...TURİST...

16. BÖLÜM

Kahretsinn kendimi hiç ama hiç iyi hissetmiyorum . Başım çok fena dönüyor ve bagırmaya dahi gücüm kalmadı . 

Gözlerimi araldıgımda o bir çift maviş gözlerle karşılaştım çok yakınımda . Tam gözlerimin içine bakıyor . 

sonunda etrafıma bakmayı  düşündüm "neredeyim ben " sesimin güçsüz ve yorgun çıktıgına eminim . E tabi normal trendeyken hayatımda atıp atabilecegim tüm çığlıkları atmıştım . 

"Anbulansdayız , bayıldın "  dedi gözlerinden anlayabilecegim bir telaşla . Kendimi hiçde iyi hissetmesemde sırf albertoyu rahatlatmak için  "iyiyim ben sadece bayıldım bişey yok yani " dedim ama iyi degilim . En son bayıldıgımda gine albertonun yanındaydım o dar magrada bayılmıştım . Yani beni bayıltabılen tek insan alberto . 

"Hız treninden korkuyor muydun sen ?"  . İç sesim   'Evet lan sırf senın yüzünden ' demek istesede dedigim şey ;

"Evet birazcık "

"Neden söylemedin " derken ses tonu yükselmişti. sesinde öfke gizliydi , bi an karşımda ediz çagıran duruyor sandım vallaha .

"Korkumu aşmak istedim de ondan söylemedim ". tamamı yalan  ha sırf zayıf düşmemek için söylenen bir yalan .

"Söyleseydin sana bu konuda yardımcı olabilirdim " .

"Neyse ya boşver"

"neyi boşveriyi aslı söylee ". artık sıktı beee demek isterdim ama bu konuyu atlatmak için ;

"Sadece eve gitmek istiyorum , yorgunum , lütfen beni eve bırakır mısın ?"

"Tamam , iyi dineln yarın seni almaya gelecegim " . Çokkk tatlısın ya demek istiyorum ama beynım bana engel oluyor  .  

"Hadi kalkalım " derken ayaklanmıştı bile , elimden sıkıca kavrayıp kalkmama yardımcı oldu . Başım dönuyor , biraz otursam iyi olacak . Ama onuda bekletmek istemiyorum , en iyisi ona tutunarak kalkmak . elini ıyıce kavrayıp ayaga kalkmamla tökezlemem bir oldu . Alberto ani bir hareketle düşmeme engel oldu . Beni kucagına aldııı , kısa bir şoktan sonra onun kucagında olmanında etkisiyle başım iyice donmeye başladı en iyisi gözlerimi yumup beklemek .

Merak ediyorum beni hiç sarsılmadan nasıl taşıyorr . Tamam şişman degilim ama çokda zayıf sayılmam .  Ama agırım . Bak acıdım çocuga . 

Arabanın onüne geldigimizde beni kucagından yavaşça idirdi . Arabanın kapısını açtı ve binmem için yardım etti kibar çocuk . Şimdi ne yapayım ben bilmiyorum , konuşmak istemıyorum çünkü konuştukça dibe iniyorum farkındayım onun için en iyisi uyumuş numarası yapmak .

Ben normal şartlar altında en fazla 3 yada 5 dk hareketsiz kalabiliridm ama yol boyunca kıpırdamadan uyumuş numarası yaptım . Tam 45 dk boyunca kımıldamadan durdum ama varya resmen kendimle boguştum o sürede .  Ama şükür görev başarıyla tamamlandı  , gözumu açmadan uyumuş numarasını başarıyla tamamladım . 

Moturun durdugunda ınıp kapımı açtı . Uyumuş numarasına devam eden beni görunce küçük bi kahkaha attı. O an gülmemek için dudagımı kemırdim resmen . 

"Gözlerini açabilirsin geldik " . nee yoksa numara yaptıgımı anladı mı ? .  Ama gülmedim bilee. Nasıl anladı ki ? .

Zar zorda olsa kendimle olan savaşimdan galip gelerek gözlerimi açtım . Bana alacı bir gulumsemeyle bakıyor. Iç sesim ; "bana oyle bakma , bana oyle dokunma ikimize karşi bu dunya ....." şarkı mırıldanirken bir yandanda suratına yumrugu indiresim geldi ama sinirlerime hakim  oldum . Ona vurmayı düşünsemde kıyamazdım ki şu baby face surata . Napıyorum ben yaa iç sesime dalıp 5 dakıkadır yüzüne odaklanmış bakıyorum . Hemen bakışlarımı kaçırdım ,  arabadan  indim . İç sesim onun yanında kalammı istese hatta emretse bile kalmayacagım .