...TURİST...

17.Bölüm

"Teyzemin durumu kritikmiş" . bunu söyleyen elifti sanki kalbime yumruk atmış gibi kalbimdeki acıyla irkildim . sanki biri beni saçımdan tutup sürüklüyor gibi acı içindeydim . 

Annem hayatımın temeli gibiydi , zaten ondan başka kimsemde yoktu ki .  Yıllar once ben daha 1 yaşındayken babam kanserden olmüş , onun yuzunu göremeden büyüdüm . Acıyı bilirim babasızlıgı bilirim ama anne başka  ona bişey olursa yaşayamam herhalde . Biliyorum inşallah annem bunlarıda atlatacak o güçlü kadındır atlatır ama aklım kalbıme soz geçiremiyor bu acıyla beni başbaşa bırakıyor . 

Konuşmak istemiyordum hiç kimseyle . Albertoyla bile , aglamak istiyordum sadece aglamak istiyordum . Annem bu haldeyken ne yapabilirdimki başka ağlamak rahatlatırdı hiç olmazsa .

Ense kokume saplanan agrı ıle ilkindim gerçekten çok feci agrıyordu  . Normal saatlerce aglarsam olacagı bu annemle ilgili hiçbir bilgi gelmedi . Nasıl acaba şimdi , ne halde , acı çekiyormu hiç birşey bilmiyorum allah kahretsinki elimden hiç bi bok gelmiyo . Albertoda benimle birlikte saatlerdir burada bi ara konuşmaya yeltenir  gibi oldu fakat gözyaşlarımı farkedince sadece sıkı sıkı sarıldı . 

"Başım donuyor  elif"

"Hadi hemşireye gidelim "

"Yok elif annemi bırakıp hiçbiyere gidemem"

"Aslı mallaşmada yürü bide senle ugraşmayalım " . kaşlarımı çatmak istedim fakat buna bile gücüm yoktu belkıde olası bi panikatak krızı ıle karşı karşıyaydım . panikatak sorunum ilk 13 yaşında ortaya çıkmıştı sınava hazırlanıyordum bi andan korkunç bi panikatak krizi geldi , o gunden bu güne devam ediyordu fakat şu son 1 yılda olmadı denecek kadar azdı . Ama şimdi panikatagın her belirtisini yaşıyorum . bunları düşünmemin bile panikatagi tetiklediginin farkındayım . En iyisi açıkhava bir yere gidip sakinleşmek hızlıca hastenenin terasına dogru ilerlerken kolumu tutan el durmamı sagladı.

"Nereye ?" 

"Terasa "

"bende geliyorum" . Cevap vermeden yurumeye devam ettim , beni takip ederek bana yetişti . Terasa ulaştıgımızda temiz havayı içime çekmeye başladım.

"Endişeli  gozlerle bana bakıyordu ama şuan ne o nedebaşkası umurumda degildi şuan önemsedigim tek şey annemdi . Bakışlarını aldırmadan bir masaya oturdum albertoda karşıma oturdu . Bana bakıyordu tam gözlerimin içine bakıyordu sanki bişeyler demek istiyor fakat soyleyemıyor gibiydi . Şuan düşüncelirim annemde ,aklım annemde , ruhum annemde gibiydi . elime uzanan eller irkilememe sebep oldu ama elimi çekmedim .

"Konuşmak istermisin aslı " . aslındda olabilir belkı panıkatak krızıne girmemi engelleyebilir belki biraz olsun destek olabilir .

"Tamam" dedim gözlerinin içine bakarak gozlerindeki hüzünü görebiliyordum o neden üzülüyorki hasta olan benim annem o ne alaka . 

 "Sen neden üzgünsün sane ne oldu bi sorun mu var ?" dedim olabildigince kısık çıkan sesimle .

"Neden mi ? , seni boyle görmek beni yıkıyor aslı ". Onu üzüyormuydum bu halımle onu üzmeyı nasıl başarıyordum ama ne yapanilirim ki annem bu haldeyken . 

"Senin burda bekleyerek vaktını ve uykunu boşa harcama hadi artık evine git ve beni düşünme tammam mı "

"Aslı bu soyledigine kendin inanıyormusun, seni burada tek başına bırakıp gidecegimi falan düşünmüyorsun degil mi ?" dedi sorarcasına ama şuan kımseyle konuşmak iyi gelmiyor yanlız kalmak istiyorum . zaten her an panıkatak yoklaya bilir onun beni o halde gormesi istemem  . 

"Alberto beni yanlız bırak hadi git , alışkınım ben bugibi durumlarda yanlız kalmaya " .

Albertonun eli hala elimdeydi elimi biraz daha sıkarak ;" Artık ben varım artık yanlız degilsin ben senin yanındayım ve seni hiçbir zaman bırakmayacagım artık senınleyım "