"Biliyor musun, gökyüzünü seyrederken bir yıldız kaydı. İlk kez bir yıldızın, kaydığını görüyorum." yazmıştı. "Sanırım aynı anda gökyüzüne bakmış olabiliriz." yazdım cevap vererek. "Kalp kalbe karşı he... Arıyayım mı Seni ?" yazmıştı. Nasıl arıyay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM:22 "YILGIN ATLAR"
^^Yine yılgın atlar koşmaya başlıyor içimde, Acı, Keder, Hüzün, Yokluğun, Ve senin isine karışmış duvarlar... Yine yılgın atlar koşuyor içimde. Sonra yine kalbimde soluklanıyorlar. ^^
Kirpiklerimi birbirinden ayırmaya çalışırken, kafamı koyduğum yerin ses çıkardığını duydum. Bu bir nevi kalp atışı sesi gibiydi. Hayır hayır resmen oydu. Birinin kalbi atıyordu ve ben bunu çok yakından duyuyordum. Gözlerimi açtığımda, kafamı koyduğum yerde hareket etmeye başladı. Yavaşça elimin yardımı ile kafamı kaldırdım.
Benim kaldırmam ile birlikte karşımda ata'yı görmüştüm. Onun göğsünde uyuya kalmıştım. O da uyuya kalmıştı ve şu an gözlerini yeni yeni açıyordu. "Günaydın." dedi nefesi dudaklarıma çarparken. İkimiz birbirimize ilk kez bu kadar çok yakındık. "Günaydın." dedim ve gülümsemeye çalışırken herşeyin yeni yeni farkına varmıştım.
Ata ona sarılmamı istemişti ve bende bu isteğini yerine getirmiştim. Sonra nasıl olduysa yanına uzanmıştım ve ikimiz birbirimize sarılarak uyuya kalmıştık. Ata boynumun altından geçirdiği kolu ile yanağımı okşamaya başlamıştı. "İlk kez bu kadar huzurlu uyudum." dedi. Ben kalp atışlarımın onun duymaması için dua ederken konuşmaya devam ederek "Keşke daha önce uyusaydım seninle." diyerek eklemişti cümlesini.
Öylece yüzümü inceliyor, gözlerini kısarak, sulu gözlerle beni izliyor ve baş parmağı ile yanağımı okşuyordu. Daha fazla bu kadar yakın olamadım ve yavaşça kalkıp "İyimisin bir yerin acıdı mı?" diye sordum. Şimdi o hala uzanıyor, bense oturduğum yerden onunla diyalog kuruyordum. "İyiyim Arın bir şey yok hem ben ne zaman çıkacağım?" diye sordu.
Bende "Bugün buradasınız maalesef." dedim. "Bana uyar." dedi ve sırıtmaya başladı. "O ne demek?" diye sordum kıkırdayarak. "Valla burası çok keyifli az önce sende gördün." dedi ve gözlerini kısarak sırıtmaya başladı. Bende utanarak yavaşça yanağına vurdum. Ama tokat gibi değildi. Yavaş bir dokunuştu. Ata o şekilde dokunmama rağmen inlemeye, mızmızlanmaya başladı.
"Aaa!"
Bende şaşırarak "Ne oldu?" diye sordum. "Canım çok acıdı. Sen sormadın mı, daha yeni bir yerin acıyo mu diye? Orası acıyormuş demekki. Sen vurunca hissettim." dedi ve inlemeye devam etti.
"Ama..." dedim kendi kendime mırıldanarak. Vurmadım dedim kendi kendime kızım çocuk kaza geçirdi yüzü incinmiş olabilir. Belki de gerçekten canı yandı! Diyen iç sesime hak verdim. Olabilirdi. "Şey ben özür dilerim. Amacım o değildi." dedim korkarak. "Öpersen geçer." dedi sanki demin canı yanan o değilmiş gibi. "Ne?" dedim şaşırarak. "Öp işte." dedi tekrar direterek. "Bence şansını zorlama ata." dedim ve ona kızmaya başladım.
"Benimle neden dalga geçiyorsun?" diye sordum. O da sırıtmasına devam ederek "Başka türlü ilgilenmiyorsun benimle." dedi. "Ama ata şimdi olacak iş mi bu. Seninle benden başka ilgilenen mi var?"diye sordum ona." Bilmem Hissedemedim." dedi. " Hissettiricem ben sana." deyip kalktım yataktan. Atanın biten serumunu çıkartıp tekrar yerine yenisini taktım ve akış hızını ayarladım.
