BADE (Mahalle Serisi - II) TAMAMLANDI

BADE - 8.Bölüm

Bölüm: 8 – Gerçek her zaman ortaya çıkar

Bu bölüm cinsellik ve şiddet içerikli unsurlar barındırmaktadır.

*

Geçmiş

"Yapma dedim"

"Osman!"

Sinirle soluyordu burnundan Osman, bunca zaman yaptıkları, yapacakları, hayalleri vardı onun. Babası olacak adam olmasaydı eğer, çok önceden yapabilmişti her şeyi.

Cevher.

Yıllarca Cevher'in oğlu olarak anılmıştı zaten, onun oğlu olmadığını kanıtlamak için çabalasa da herkes gün gelince korktuğu kişi olurdu bu hayatta.

İstese de istemese de.

Osman da olmuştu.

"Yapma! Yapma dedim sana, defol git evimden"

Nejla'nın elleri titriyordu, korkuyordu çünkü kocası olacak bu adamdan. Yıllardır çektiği yetmişti, kimse onun ne çektiğini, nelerle boğuştuğunu görmüyor muydu gerçekten? O kadar mı kör olmuştu insanlar bütün bu olanlara.

Her gün, her Allah'ın günü Cevher ile canı biraz daha yanıyordu.

"Sana mı sorucam lan, sana mı sorucam!"

Osman, bulunduğu yerde sinmiş, sessiz bir şekilde babasının ona yapacaklarını bekliyordu. Bu sefer ne yapmıştı bilmiyordu fakat hissetmiyordu artık.

Hissedemiyordu.

"Bana vur Cevher! Bana vur, yalvarırım... dokunma oğluma..."

"Karışma işime, it herif, adam oldun da bana mı dikleniyorsun?"

Nejla gözlerinin önünde, oğlunu öldüresiye döven adama korku dolu gözlerle bakıyordu. Alkolik, hırsız ve bütün pis işlerinin olduğu bu adamdan yıllarca kaçmaya çalışması boşunaydı. Biliyordu, Cevher o kaçtıkça onu bulacaktı.

Ona zarar vermezdi benliği ama bebeğine, oğluna zarar verirdi.

Osman, sessizce yerde o kadar kötü bir haldeydi ki onu kaldırmaya çalışan kola bile bakamadı. Sırtına inecek darbeyi bekliyordu sessizce fakat beklediği darbe gelmemişti, Nejla daha fazla katlanamamıştı.

Oğlunun önüne kapanmıştı bir anda.

Göğsüne inmişti bir darbe. Şok olmuştu Cevher, elleri bütün bedeni titremeye başlamıştı. Sevdiği kadına vurmuş olabilmek onu mahvetmişti. İrileşen gözleriyle baktı Nejla'ya. Hayallerinin bile ötesindeydi Nejla.

Onundu.

Onun karısıydı.

Bu velet olmasaydı, sevgisi tamamen ona ait olabilirdi ama o çocuk doğduğundan beri Nejla tamamen kendisini ona, kendisinin kopyasına adamıştı. Ona göstermediği sevginin her evresini oğluna gösteriyordu.

Nejla oğlunu sardıkça, Cevher oğluna saldırıyordu.

Bu nasıl bir hastalıktı? Bu nasıl bir takıntıydı? Kimse bilemiyordu ama Cevher'in tek bildiği, tek düşündüğü Nejla'nın kimseyi, kendinden başka hiç kimseyi sevmesini istemediğiydi.

Elleri titreyerek uzattı Nejla'ya bütün bedenini, sarıp sarmalamak istedi. Af dilemek istedi, ona vuran bu eli kırmak istedi. Ona nasıl vurabilmişti? Nejla şimdi ne yapacaktı? Onu affedecek miydi?