BADE (Mahalle Serisi - II) TAMAMLANDI

BADE - 23.Bölüm

Bölüm: 23 – Dönüm Noktası

*

BADE BARBAROS

Bir çok kez kırılmıştım, paramparça olmuştum ama ben gene Osman ile ayağa kalkmıştım. O beni hiç yere indirmemişti.

Beni hiç en dibe kendisini sokacağını söylememişti.

Söylemekten ziyade, göstermişti.

Yaşatmıştı.

Ben onun için canımı dişime takarken, o beni yaralamıştı. Bende asla kapanmayacak yaralar açmıştı.

Beynimde saatlerdir dönen cümleden kurtulamıyordum. Nasıl kurtulacaktım ki?

"Çünkü Banu biliyordu"

"Banu, Şerife'nin bana aşık olduğunu biliyordu"

Her düşündüğümde, aklıma her geldiğinde midem ağzıma geliyordu. Kusasım geliyordu. Bu... bu çok iğrençti!

Ben onu, düğünüme çağırmıştım.

Ben onun gözlerinin içine bakarak yıllarca sevdiğim adamı anlatmıştım.

Nasıl dayanabilmişti? Bilmiyordum. Benim başıma gelmiş olsaydı eğer, dayanamazdım. Kendime zarar verirdim...

Onunla hiçbir bağımızın olmadığını düşünürken; bize kafayı takan adam ve sevdiğim adamla ben bilmesem de yollarımızın kesiştiğini öğrendim.

Yıllar sonra hem de.

Öğrendiğim bir gerçek daha vardı, o da benim sevdiğim adamın bir katil olduğuydu. Sırf benim için, birini öldürdüğüydü. İşin korkutucu yanıysa... bunu hiç düşünmeden yapabilmesiydi.

Bakışlarımı beşiğinde uyuyan bebeğime doğru çevirdim, sessizce uyuyordu.

Gözlerim saatlerdir dışarıda olan adama doğru kaydı tekrar; Osman'a.

Bana zarar vermemek için kendisini benden uzaklaştırıyordu. Doğrusu kaçıyordu ve bu ikimizin ilişkisini zedeliyordu.

Ben ona, bu haliyle bile kör kütük aşıktım. Ondan nasıl vazgeçilir bilmiyordum, bu yolu hiç denememiştim.

O benim hastalıklı halimi bile kabul etmişken benim onu itmem, onu çok incitiyordu farkındaydım ama yapamıyordum işte.

Kabullenemiyordum.

Sevdiğim adamın bir katil olmasını yediremiyordum. Elle tutulur bir sebebi olsun veya olmasın... Osman benim sevdiğim adamdı. O benim en güvendiğim dağdı, limandı.

Kendi elleriyle inşa ettiği alanı gene kendisi yıkıyordu.

Bunun farkında değildi.

Ufak adımlarla bulunduğum odadan kendimi dışarıya doğru çıkarttım. Salona doğru adımlayıp ışığı yaktım anında bakışları bulunduğum yere doğru döndü.

Aramızda mesafe olmasına rağmen, gözlerinin içini görebiliyordum.

Yeşillerinin sarsıldığını, beni beklediğini ve onu daha fazla bekletmedim. Bahçe kapısını açıp, bakışlarımı çekmeden ona doğru bakmaya devam ettim.

Ne haldeydim bilmiyordum.

Hem bayılmış ardından da ağlama krizine girmiştim.

Berbat gözüküyor olmalıydım, bunu bana bakışlarından anlayabiliyordum.

"Osman"

Gözlerimin içerisine bakıp bir süre sessiz kaldı, onun bu haline iç geçirdim. Kendisini hala tutuyor olmalıydı. Bana zarar verdiğini düşünüyordu, canımı acıtmış olduğu gerçeğinin farkındaydım ama isteyerek yapmamıştı işte.