CHAPTER TWENTY-FOUR

6K 239 33
                                    


CHAPTER TWENTY-FOUR

THERESIA'S POV

What is he doing?

What am I doing?

Why is this even happening?

"Hey, calm down," rinig kong sabi ni Coffee kaya napatingin ako sa kanya. We're currently driving to the mall and I can see Martina tailing on us.

I let out a sigh. "I am calm," I said, not even convinced myself. I laid my back on the seat.

"It doesn't look to me like that." His words caused me to take a deep breath before releasing it.

Tumingin na lang ako sa labas ng bintana saka napatingin ulit sa side mirror kung saan kitang-kita ang sasakyan ni Martina.

The world really is getting smaller for me, Martina, and our daughter. Now the question is how long would I be able to keep the lie I told him?

Tahimik lang kaming lahat buong byahe hanggang sa makarating sa mall. Once parked, we all met up at the fountain na bubungad sa mga tao pagkapasok sa mall.

Martha's face lit up when she saw Martina. She even ran towards him and hugged his leg. Nakita ko namang natawa si Martina saka ginulo at inayos ang buhok ni Martha.

Just by looking at them, I felt happy and nervous. Mukha talaga silang mag-ama. Nakatitig lang ako sa kanila hanggang sa namalayan ko na lang na nakalapit na pala sila sa harapan ko.

Martha was the first one to speak. "Mommy, let's go na po." She held my hand.

Nasa kaliwa ko naman si Coffee habang naglalakad kami. Napansin ko namang lumapit ang mukha ni Coffee sa tenga ko para bumulong. "You look like a family."

Kumunot naman ang noo ko nang mapansin kong medyo lumayo siya sa amin ni Martha. Sinenyasan siya akong lumingon kay Martha kaya iyon ang ginawa ko. What I saw shocked me.

Martha was holding my right hand at the same time she held Martina's left hand.

W-We definitely look like a family.

Gulat pa rin akong napatingin kay Martina. He was smiling brightly and he looked at me and smiled even more before he caressed Martha's hair and went back to looking ahead, still with that smile.

Napansin ko ring napapatingin sa amin ang ibang tao. So this is what it feels like to go out with my own family. I let out a small smile. It feels good.

Pumunta muna kami sa arcade dahil 'yun ang unang gustong puntahan ni Martha. Paborito niya kasi 'yung basketball game roon, just like me. All four of us played and had fun. Sumunod naman ang isang dance game na sila Coffee at Martha lang ang sumayaw at magkatabi lang kami ni Martina habang pinapanood sila.

"So, saan na tayo after this one?" Martina asked me as the two continued to dance.

"Hmm... Martha would probably want to eat," I answered.

"Does she have any food allergies?" tanong niya na nagpaisip sa akin.

"Sesame seeds." Bigla naman siyang natahimik kaya ako tumingin sa kanya. Tulala lang siya so I waved my hand in front of him. "Huy, okay ka lang?"

He nodded his head before he looked at me. "I umm... I'm fine. It's just that... Allergic din ako sa sesame seeds."

It's now my turn to still. Oo nga pala. Allergies can often develop due to hereditary. I'm not allergic to anything, kahit sina mommy at daddy, kaya nagulat kami nang maospital noon si Martha saka lang namin nalaman na allergic siya sa sesame seeds or even sesame oil.

Her Entrancing Smile [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon