Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah koşusunu bu kez her zamankinden çok uzatmıştım. Sebebini bilmiyordum ama ayaklarımın ağrısını zihnim kabullenmeyi reddetmişti. Kalkar kalkmaz kendimi orman parkındaki koruya atmıştım. Bahçemiz güneşlikti ve bahar Fukuoka'ya güzel gelmişti. Yeni yeni açan otlar, filizlenmiş çiçekler ve sabah kuşlarının cıvıltısı hızlı soluklarıma eşlik ediyordu.
Delirmiş gibi hissediyordum. Sebebini bilmiyordum ama kırgın hissediyordum. Bir sorun mu olmuştu, kötü bir haber mi almıştı? Neden gecenin bir körü yanımdan gitmişti? Kollarımdan neden ayrılma zahmetine katlanmıştı bilmek istiyordum. Hayır, buna ihtiyacım vardı.
Koştuğum yol bittiğinde eve geri dönme vaktimin geldiğini fark ederek adımlarımı bu kez yavaş yürüyüşe çevirerek etrafı izliyor kendime sabah serinliğinin tadını çıkarma emri veriyordum. Zihnim bulanıktı ve bu gece uçuşum olduğunu bilmek beni daha da geriyordu.
Hoseok ve Yoongi beni aradığında neredeyse eve girmek üzereydim. Camın diğer tarafında, mutfak girişinde annemi babamla kahvaltı yaparken görmüş içeri girmeden önce telefonu yanıtlamıştım.
"Vay canına erkencisin." Dedi Yoongi.
"Sorma. Çok gerginim."
Hoseok'un gülme sesini işittiğimde kaşlarım havalandı.
"Korkma bu kadar seni bir uyutacağız indiğimizde Kore de olacaksın."
Gözlerimi devirip ofladım. Bilmiyorlardı ki bu kez stresim yalnızca sikimin kalkıcak olmasından değildi.
"Onun yüzünden değil. Taehyung dün gece benimleydi."
Kısık tonlamama karşı Yoongi merakla gözlerini kıstı. Boynundaki kızarıklığı gördüm ama bir şey demedim. İyi görünüyorlardı.
"Pilot olan? Seni nasıl buldu? Telefonu yok sanıyorduk."
"Evet, bize alamadım demiştin."
Başımı salladım.
"Alamadım zaten bir başka tesadüftü. Biraz içtik ve bolca dans ettik sonra bir baktım arabaya atmışım eve getirmişim."
