Griffioensgif - Dutch.

-25- Het eerste gevecht van het begin.

Het waren inhumane wezens met grote, gloeiende ogen, naakt op een aantal schurftige plekjes haar op het hoofd, armen en borst na. Ze leken mannelijk met de manier waarop ze bewogen. Ze hadden een lange, kale staart met kleine haartjes; het zag er vies en onverzorgd uit zag. Zijn gezicht was naar voren gedrukt alsof iemand met klei een mensengezicht tot een wolvenkop had proberen te boetseren, maar er verschrikkelijk in mislukt was. Ze renden op vier poten, hoewel ze nu voor hen op twee benen stonden, als een mens. Hun huid was donkerbruin, -blauw of zwart en zag er ongezond uit als een lang alleen wonende straatkat. Hun klauwen hadden uitstekende nagels als een hond of wolf, maar niet naar binnengehaakt als een kat zou kunnen doen. Hun achterpoten waren eveneens hondachtig, maar al bij al had hij menselijke trekjes, zoals de oogkleur, die van allen verschilde alsmede de huidkleur. De middelste, een zwarte met bruin, glimmende ogen, zat vol met grote littekens waarvan sommigen vers.

 Aan de rechterkant van de middelste, die overduidelijk als leider aan werd gezien, had een lichtere huid dan alle anderen, maar zag er zo ook ongezonder uit. Hij miste een oog waardoor de jongeren in een gapend, zwart gat keken waar ze telkens naartoe gezogen leken te worden. Alleen Quinn bekeek het monsters rechteroog dat exact dezelfde kleur had als zijn eigen ogen. Hij slikte moeizaam terwijl hij zijn zwaard met twee handen omklemde.

 Ze kwamen sneller op hen af en Xandor schoot pijl na pijl af op de creaties waarvan zij niet wisten wat het was.

 "Mik op de middelste," tipte Quinn, die in één oogomslag gezien had dat hij de leider van de monsters was.

 Alle pijlen troffen doel, maar geen van hen leek sterk genoeg om het monster neer te halen. Enkele bleven steken in zijn lichaam, maar hij trok ze er uit en rende door al grauwend en grommen alsof hij kommando's gaf aan zijn onderdanen. De wezens vielen niet aan zodra ze de kans kregen, maar omsingelde het groepje, dat nu rug aan rug stond, hun wapens gericht op minimaal één wezen.

 Quinn spuwde kwaad op de grond. "Weerwolven."

 Xyrax maakte een hoog geluidje. "Maar het is geen nacht!" riep hij angstig, maar moedig genoeg om zijn zwaard in de richting van de leider te duwen.

 "Niet nodig," zei Quinn. "Zolang de maan maar rond is. In de nacht zijn ze agressiever, maar overdag kunnen ze niet terug keren van vorm en toch nog aanvallen, maar in groepen om één doelwit te hebben," legde hij verder uit zijn ogen ziedend gericht op de kleinste van het monsterachtige gezelschap.

 De weerwolven liepen rondjes om hen heen, hen telkens dieper insluitend.

 "Kunnen ze ons verstaan?" vroeg Xandor bedachtzaam.

 Quinn gromde iets onverstaanbaars, maar herhaalde het toen harder. "Natuurlijk kunnen zij dat. Het zijn mensen! Vervloekt, onder de vleugel van de duivel zelve."

 Na deze hatelijke woorden hapte één van hen in Quinn zijn richting, maar Quinn, een gevaardigde zwaardvechter, sneed in één zwaai de halve neus af van het wezen, dat gepijnigd iets naar achter dook.

 De weerwezens kwamen in actie en doken op het kleine gezelschap af. Xandor liet een pijl in het hart van het kleinste monster schieten en het wezen viel naar achter. Het monster maakte na doodse, spastische bewegingen. Met iedere schok werd hij kleiner en kleiner. Zijn huid werd lichter, kreeg een menselijke kleur, zijn klauwen vormden zich tot handen zoals de doder van het schepsel. Haar begon op de kop van het wezen te groeien, dat langzaam menselijker werd. Zijn kop minder plat en naar voren geknede, maar stomper tot het een neus werd, zijn bek lippen en zijn duivels glimmende ogen dof en dood werden. Het was een man. Een poedelnaakte man, in foetushouding, opgekruld in de dooiende sneeuw.

 Veel tijd om naar deze verandering te kijken had Xandor niet, hoewel hij gefascineerd was door zijn actie. Het eenogige schepsel maakte aanstalten op Xandor af te springen, maar Xandor raakte hem in zijn lege oogkas met zijn pijl. Het wezen kroop naar achter, maar leek voornamelijk kwader te worden door deze daad.