Griffioensgif - Dutch.

-35- Pijnlijke stilte.

In de holst van de nacht klonk er geritsel dicht bij het zeil waar de kinderen lagen te slapen. De prinses, die lag te woelen in de cape die ze om zich heen geslagen had voor de nacht, schrok op van het geluid en keek in het donker om zich heen, maar ze kon niemand herkennen in het toch al zwakke maanlicht dat zich door de takken heen trachtte te wurmen. Het geritsel klonk nog eens en Willow maakte een angstig piepend geluidje. Ze klopte op de bobbels die naast haar lagen, maar ze kreeg echter wat gekreun als antwoord met een worstelende persoon er aan vast. Hulpeloos krabbelde Willow gedesoriënteerd op en waggelde naar haar tas, die aan de zijkant van het zeil lag. Met haar oren gespitst voor een volgend geluid ging ze in haar tas op zoek naar de riem die ze er in had gepropt voor ze ging slapen. Met haar vingers tastend in de tas vond ze de leren riem met daaraan een jachtmes. Haar boog liet ze liggen, wetend dat ze toch niet zou kunnen raken in het donkerte.

 “Van plan terug te gaan naar het kasteel?”

 Geschrokken draaide Willow zich om, haar mes in haar hand, gericht op de bron van het geluid.

 Quinn krabbelde overeind en leek een stuk beter op zijn benen te staan ondanks het gebrek aan slaap. Hij liep naar haar toe en duwde haar hand met het mes naar beneden. “Ik heb je wat gevraagd, Willow.” Zijn stem klonk gedeisd, maar vurig en vol woede.

 Willow keek kwaad op naar de schittering die ze kon zien in het zwakke maanlicht. “Nee,” antwoordde ze met uitdagend vernauwde ogen.

 De kaken van Quinn verstrakten, hoewel Willow dat niet kon zien. “Geef dan eens een hele goede reden waarom je midden in de nacht naar je tas sluipt, terwijl iedereen hier ligt te slapen zodat niemand het door heeft? Ziet er een beetje verdacht uit, nietwaar? En al helemaal omdat je zo graag terug wilt naar je lieflijke kasteeltje, toch, prinses?” Hij spuwde de woorden over haar uit en door zijn woede kon hij het geraas van de takken niet horen, die Willow wel had opgemerkt. Ze keek angstig op in de richting van het geluid, maar Quinn greep haar kin vast en dwong haar weer aan te kijken.

 Ruw duwde Willow zijn hand van haar gezicht en haalde uit met haar vlakke hand tegen haar gezicht. “Hou je mond eens, jongen! Door die razernij heb je niet gehoord dat er buiten iets op de loer ligt. Ik weet niet wat het is en daarom ben opgestaan, Quinn! Jezus, ik had niet verwacht dat je godverdomme zo laag van me zou denken!” siste ze kwaad en ze stopte haar mes in de schede.

 Nog bozer dan hij al was keek Quinn in Willows ogen. “En dat is voor jou een reden om mij in het gezicht te slaan?”

 “Als jij je mond hield konden we het horen!” bitste Willow terug en ze stapte onder het zeil vandaan. “Nu,” vervolgde ze. “Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga op zoek naar de bron van dat geluid. Als jij ons ook in bescherming wilt nemen ga je met me mee, maar ik kan het begrijpen als je je nachtrust wilt houden.” Ze liep door, met haar hand op de knop van het me, zodat ze het er snel uit kon trekken als ze iets zou zien. Niet wachtend op Quinn liep Willow een ronde om het zeil, maar ze zag niets opvallends.

 Quinn overwoog zijn opties om terug te gaan in de tent en Willow alleen achter te laten in het bos, of haar te helpen en misschien iets geheimzinnigs op te lossen. Hij wist wat hij wilde, maar ging er niet in op het gevoel en dwong zichzelf te gaan zitten. Direct ongemakkelijk stond hij weer op en volgde Willow naar buiten. Toen hij haar eindelijk in had gehaald keek hij naar de grond onder zijn voeten terwijl hij sprak: “Wat voor geluid heb je eigenlijk gehoord?”

 “Geritsel van takken. Het klonk niet als het ruizen van het wind, die is er ten slotte toch niet. Het zou natuurlijk niets meer kunnen zijn dan een wild zwijn, maar als het wel iets is, wil ik niet degene zijn die niets gedaan heeft om het te verhelpen,” legde ze zakelijk uit terwijl ze probeerde te zien waar ze liep in het donker.