Griffioensgif - Dutch.

-17- Bondgenootschap.

Curtis keek zijn dochter geschokt aan.

 "Willow!" riep hij in ongeloof uit. "Zonder overleg wil je mij aan mijn zijde verlaten? Mee gaan in het wilde van ons land? Besef je wel da-"

 Verder kwam hij niet, want Willow onderbrak de koning. "Vader," sprak ze. "Vader, ik weet wat de consequenties zullen zijn als ik weg ben, in wat voor gevaren ik me kan waden en wat er mis kan gaan, maar buiten dat weet ik ook dat ik pas een goede leider zal zijn voor dit land als ik dit land ken. Beseft u dat wel, vader? Als ik dit land ken, kan ik beter regeren, ook in de kleine dorpen, de wildernis, kan ik hier een beter land van maken, vader! Alstublieft, laat me gaan!" Het laatste kwam haast smekend uit haar mond.

 Curtis zakte naar beneden in zijn stoel, zweetdruppeltjes gleden van zijn voorhoofd door de stress. Hij zuchtte diep en mompelde wat onhoorbaars.

 Willow keek haar vader even aan, maar richtte haar aandacht toen weer op Nyati, die nu een beetje ongemakkelijk om zich heen keek. Willow glimlachte naar het kind op een geruststellende manier. Nyati glimlachte onhandig terug terwijl ze met haar tenen wriemelde.

 In deze hele tijd probeerde Quinn zijn gezicht strak te houden, maar wat hij ook voelde, het was niet positief. Hij was kwaad en boos, verdrietig en voelde zich onaangenaam, maar bovendien was er een ander gevoel in hem, ergens vanbinnen. Hij kende het niet, maar adrenaline stroomde snel door zijn aderen. Hij begon te zweten, op en neer te deinen op één plek en voelde ten slotte tranen achter zijn ogen prikken terwijl zijn keel vastgeketend leek door een enorme prop. Uiteindelijk, geen uitweg meer wetend, stapte hij naar voren en keek hij Curtis aan.

 "Mijn heer, als het u gemakkelijker zal laten voelen zou ik graag deel willen nemen aan uw dochters zoektocht. Zo zal ik een oogje in het zijl kunnen houden en er voor zorgen dat haar niks overkomt." Quinn's hart begon nog harder te bonzen, hij voelde de kamers en de boezems samentrekken en was er haast zeker van dat iedereen het kon horen.

 Willow keek aarzelend naar de bewaker en glimlachte toen naar hem, de glimlach werd telkens groter tot ze vol grijnzend naar de man keek. Quinn keek echter niet terug, wetend dat als hij dit zou doen, zijn hoofd zo rood zou worden als een tomaat en geen behoorlijk woord meer uit zijn mond kon komen.

 De koning keek op naar de bewaker die hij zo goed kende en volledig vertrouwde. Hij keek lang in de goudbruine ogen van de jongen en zag dat kleine zweetdruppels in zijn krullen onder zijn helm te zien waren. Langzaam knikte hij.

 Curtis stond weer op en keek van Quinn, naar Willow en naar het gezin. "Ik geef toestemming aan mijn dochter en bewaker dat zij deel uit mogen maken van dit gezelschap, natuurlijk alleen als de eidrager dit goedkeurt." Alle ogen werden weer op Nyati gericht.

 De ogen van de koning, de prinses, de wachter en de rest van de mannen die in uniform aan de zijkanten van de troon stonden keken haar afwachtend en nieuwsgierig aan.

 "Eh," was het enige dat Nyati als eerste uit kon brengen. Ze keek naar de prinses, die smekend naar Nyati keek en plotseling voelde ze iets wat Willow voelde: gevangen zitten in een paleis, naar buiten kunnen, maar nooit weg zijn. Ze was opgesloten en wilde nu vrij zijn, weten hoe dat voelde. Nyati beet even op haar lip en keek naar Xandor en Xyrax, die - aan hun ogen te zien - er beide geen probleem mee zouden hebben als de wachter en zijn prinses mee zouden nemen. Phoebe zou zich beter voelen als er een echte wachter van het koningshuis mee zou gaan op de strijd van de kinderen en dat maakte Nyati's beslissing tot een besluit.

 "Oké," zei ze en richtte zich op Willow. "Het zou mij, en Xandor en Xyrax uiteraard, een eer zijn als jullie deel uit willen maken van onze zoektocht, onze queeste."

 Willow's gezicht fleurde op en ze sprong van het trapje af, rende naar het meisje en gaf haar een enorme omhelzing. "Geweldig! Je hebt geen idee hoeveel het voor me betekend dat ik mee mag, Nyati." Ze liet los en keek het kind aan, dat een beetje geschokt terug keek.

 Nyati herstelde zich van de schok en glimlachte naar het meisje. Ze legde een hand op haar schouder en knikte. "Weet je, Willow - nu we samen op een tocht gaan neem ik aan dat het gebruik van jouw naam geen zonde is - ik heb het gevoel dat ik precies weet wat je voelt. Je bent opgesloten, weet niet wat er buiten van je verwacht wordt en moet er heen om je bewijzen."

 Willow keek met grote ogen terug naar het meisje en knikte langzaam. "H-hoe weet jet dat?"

 "Uw gezicht spreekt boekdelen."

 "Da's waar," zei Quinn van achter een schuine grijns.

 Willow keek sarcastisch terug naar Quinn en stond weer op. "Wat denken jullie van vertrekken over een week? Eerst kunnen we elkaar beter leren kennen en dan gaan?"

 Nyati knikte. "Klinkt als een prima plan. Xandor, Xyrax?"

 Xandor knikte en Xyrax keek met grote ogen op naar Quinn. "Zeg, meneer, hoe sterk bent u eigenlijk?"

 Quinn keek even naar Willow en wandelde toen ongemakkelijk naar het jochie toe. Hij knielde neer en keek in zijn ogen. "Zal ik je morgen laten zien hoe sterk ik ben?"

 Xyrax knikte en prikte met zijn vinger in zijn wang. "Ik kan niet wachten."

 Iedereen glimlachte en de vijf rekruten gingen naast elkaar staan, glimlachend en in voor avontuur.

Volgend stukje! En ik denk dat ik nog verder ga schrijven want ik zit op school en heb een tussenuur --'