Griffioensgif - Dutch.

-26- Pijnlijk leven.

Alles om Xandor heen viel in één klap neer, naar beneden, vernietigd, verpulverd. Zijn broertje.

 Hij verloor de kracht van zijn benen waardoor hij door zijn knieën zakte en ongelovig naar het wezen keek, dat nog altijd schokkende bewegingen maakte als een vretende wolf. Natuurlijk, Xandor wilde het monster van zijn broers lichaam halen, natuurlijk wilde hij het monster het laten berouwen het kleine ventje alleen al aan te raken. Maar hij had er de kracht niet voor.

 Een rood waas werd zichtbaar voor Quinn zijn ogen, doch had hij geen zwaard, hij was ongewapend en zou met zijn bloten handen nooit iets kunnen bereiken. Hij greep Xandor zijn wapen vast, begon te rennen richting het monster. Met een harde strijdkreet sloeg hij in op de vel van het monster. Hij stak meerdere malen diep in het vlees tot hij zijn eigen zwaard kon bemachtigen. Het zwaard zat diep vast in pezen, spieren en weefsel, bovendien was er een gewricht in de weg waar het zwaard in was blijven steken. Quinn, met al zijn kracht, kreeg het zwaard niet los uit het wezen. Hij bleef er aan trekken en woelen, maar er was geen reactie.

 De eenogige sloop langzaam dichterbij. Hij had nog één metgezel, die nu langzaam overeind kwam na de klap tegen zijn kop. Eenoog richtte zich op, stond op twee achterpoten, bekeek Quinn aandachtig. Zijn ene oog sperde groot uit. Hij huilde zachtjes terwijl hij naar achter wankelde tot hij ten slotte zijn kop in zijn nek legde en hartverscheurend jankte. Zijn metgezel keek op naar hem, piepte iets, maar gezamenlijk renden ze weg, terug het bos in.

 Na een halve minuut hapte Willow plotseling naar adem. "Quinn!"  gilde ze, maar de jongeman keek niet op terwijl hij door bleef steken in het vlees.

 "Quinn," herhaalde Willow. Ze holde vlug naar Quinn toe en pakte zijn bovenarmen vast, een poging hem na te bootsen als hij Xandor vast had gehouden, maar Willow, die minimaal een kop kleiner was dan Quinn, nog niet eens gesproken over het krachtverschil, kon Quinn zijn armen niet bij elkaar trekken om hem op te houden met vechten. Met een strijdkreet trok de jongeman zich gemakkelijk los waardoor Willow naar achter viel met haar rug in de sneeuw.

 Het meisje, dat zich niet snel van haar entrepot liet vallen, stond kwaad op. Ze beende naar de Quinn toe en sloeg hem hard in het gezicht met haar vuist. Dit deed hem even op te kijken, maar hij was nog niet kalm en trilde over zijn hele lichaam. Wel keek hij haar in de ogen.

 Toen Willow Quinn zijn ogen zag verdween haar woede. Ze spreidde haar armen uit als een moederfiguur. Quinn twijfelde even, maar gaf zich uiteindelijk over en hij liet zich tegen Willow aan zakken. Zijn hoofd lag slap op haar schouder, zijn armen waren om haar heen gekruld, maar hij huilde niet. Er ging een siddering door Willow heen; hij had zich nog nooit zo tegenover haar gedragen, hij hield zich altijd groot, altijd was hij een strijder, niet klein te krijgen, maar nu was hij net een klein jongetje, zo oud als Xyrax.

 Voorzichtig legde Willow haar handen om Quinn zijn gezicht, ze duwde hem van zich af, maar zo dichtbij dat haar adem in zijn gezicht sloeg.

 "Hij is dood," fluisterde Willow zacht in zijn gezicht. "maar ik heb het niet over Xyrax." Een kleine glimlach omhulde haar gezicht.

 Het zwarte monster dat over de jongen heen had gelegen was langzaam aan het veranderen in een menselijke gedaante. Zijn huid werd minder donker en er groeide meer haar op zijn hoofd, iedere schokkende beweging versnelde het proces dat al begonnen was voor Quinn zijn aanval begonnen was.

 Quinn hapte naar adem, trok zich - te snel - los van Willow en duwde in alle macht tegen het wezen zijn lichaam aan.

 "Xandor, help me," grauwde Quinn terwijl hij aan een vervormend been trok. Het wezen was zo groot en immens dat het zelfs Quinn niet in zijn eentje lukte.

 Xandor, zwak van verdriet, stond moeizaam op om Quinn te helpen, toen er van onder het monster een klein geluidje te horen was. De jongen verstijfde en prevelde wat zachtjes over zijn lippen. Houterig, alsof hij jaren versteend was, strompelde hij richting het ongeluk en zakte daar neer waar nu een hand van het ventje zichtbaar was. Xandor beet op zijn lip; streek met zijn vingers over de palm van zijn broeders hand. Deze voelde warm aan en maakte kleine, schokkende bewegingen.

 Met grote ogen keek hij op naar Quinn, die bemoedigend knikte. Alle moed keerde terug in Xandor zijn lichaam toen hij tegen het wezen begon te duwen, maar Nyati en Willow waren nodig om het laatste beetje kracht bij te zetten en het ding om te draaien, van Xyrax af.

 Met samengeknepen ogen keek de jongen omhoog naar de helderblauwe lucht die schijnsels van schemer begon te ontwikkelen. Hij kreunde moeizaam en zat onder het bloed dat niet afkomstig was van hem, maar van het wezen dat hij vermoordt had. Een siddering ging door hem heen. Hij bewoog zijn hoofd een beetje tot hij zijn broer zat en toen glimlachte hij.

 "Kon dat niet wat sneller?" vroeg hij met een schorre stem alsof hij net wakker geworden was.

 Een zenuwachtige lach ontglipte Xandor voor hij naar over boog en zijn broertje in zijn armen nam. Hij begon in zijn nek te snikken. "I-ik dacht d-dat je dood w-was," trilde de jongen wiens wangen rood waren van de tranen.

 Xyrax, overweldigd door zijn broers reactie, keek met grote ogen naar de anderen, die opgelucht glimlachend toekeken.

En dat was het dramatische einde van dit stukje ^^ Hopelijk was het een beetje goed en spanning opbouwend (: