Griffioensgif - Dutch.

-33- Klaar voor een nieuw leven.

Nu ze reisklaar voor het kasteel stonden leek het zo veel vrediger dan het ooit gedaan had. De weide voor hen was duisterder dan bij de oefeningen en voornamelijk Willow had moeite met afscheid nemen. Haar vader, en koning, stond bij de poort, nu al twintig meter verder weg. Hij was een klein, fragiel mannetje als hij ver weg stond. De bomen van het bos waren al zichtbaar, hoewel ze nog kleiner waren dan koning Curtis. De bomen zagen er onveilig uit, log en gaven Willow de rillingen. Ze keek opzij waar ze Nyati zag staan. Het meisje was jong en klein, maar sterk en pezig. De spieren waren onder haar huid te zien als een bolling en ze hield het ei, dat in een lappen tas om haar buik heen geklemd zat, met haar handen bijeen, als een zwangere vrouw. Op een zekere manier was het ook als een zwangerschap. De veiligheid die ze het geven moest, de wil het goed te verzorgen, de stress die er bij kwam, maar voornamelijk de nieuwsgierigheid. In Nyati’s geval wàt het was, in plaats van of het een jongetje of een meisje zou worden. Willow glimlachte naar het kind terwijl ze haar aan keek. Toen Nyati opkeek legde Willow haar arm om het meisje haar schouder. Het was iets wat Willow opgevallen was, voornamelijk in de afgelopen week; Nyati had warmte nodig. Warmte was op meerde manieren uit te beelden, maar in Nyati’s geval was het de warmte van mensen naar haar toe. Willow bekommerde zich om het meisje, zag haar haast als een jongere zus die ze nooit gehad had. Nyati wist dondersgoed wat er aan de hand was met Willow, al helemaal na haar bezoek aan de alchemist.

 Zowel Xyrax als Willow hadden hun mond erover gehouden naar de anderen, maar – in tegenstelling tot Xandor – wist ze wat er gaande ging. Misschien niet in detail, maar ze begreep dat er iets gebeurd was toen ze die hele ochtend en middag niet op was komen dagen. Toen ze haar huilend vond in een hoekje van de tuin of toen Quinn haar blik ontweek en de tranen in zijn ogen blonken. Ook had ze door dat Xyrax erbij geweest was. Die jongen wist meer dan iedere knul van zijn leeftijd. Nyati glimlachte naar hem terwijl hij over een kei sprong en voor de groep uit drentelde. Hij was vol energie en bekeek het leven met een glimlach op zijn gezicht. Hij wist van de gruwelen, van het kwaad, van de tegenslagen en de nacht, maar, wist hij ook, er kwam altijd weer dag, een zomerse dag met veel warmte en geluk. Dit waren de woorden die hij Willow meegaf toen hij haar huilend in de hoek zag. De prinses had alles aan de jongen gegeven, al haar verdriet en al haar tranen; en Xyrax droeg ze op zijn rug. Hij was sterker dan ze allemaal verwacht hadden van het kleine ventje, maar zowel mentaal als fysiek kon hij heel wat hebben.

 De steen waar Xyrax op sprong was hoog en hij moest het met zijn handen vastgrijpen voor hij omhoog kon klauteren voor een mooi uitzicht. Hij staarde naar de bossen en de velden die zich voor hem uit streken. Langzaam, met zijn ogen gericht op de lucht, draaide hij zich om naar dat wat hij achterliet. Hij zag de toren van het kasteel, de vlag die er op wapperde en de kleine huisjes die er voor uitgestald stonden als marktkraampjes. Hij dacht aan zijn moeder, en aan zijn vader. Hij dacht aan Phoebe, die hem voor de laatste keer had toegestopt en hem had laten zweren niets overbodigs te doen om zijn nek te breken. Lachend had hij geantwoord dat hij nooit verwacht had dat zijn moeder zo laag van hem zou denken en haar een nachtkus gegeven. Breyten had glimlachend bij de deur gestaan en keek hoe zijn vrouw hun kinderen instopte. Die nacht had hij zijn ouders zacht horen snikken in elkaars armen, maar hij wist – zoals alleen hij doorhad – dat zijn ouders sterk genoeg waren om elkaars last te dragen. Zolang die twee bij elkaar bleven kwam het goed.

 In de ochtend had Phoebe een lunch meegegeven, licht maar voedzaam en Breyten de tassen van zijn zoons klaar gemaakt voor de reis. Er hing van alles aan dat te pas zou kunnen komen, maar de jongens hadden zich afgevraagd of ze echt alles wel nodig zouden hebben. Voor Xandor had Breyten een houder voor zijn boog gemaakt, zodat hij deze in één beweging van zijn rug kon halen en schietklaar kon zijn. De pijlen staken in de tas, die gemaakt was voor een boogdrager. Toch droeg hij niet minder dan zijn jongere broer en was zijn tas ook niet uitermate veel groter.