Griffioensgif - Dutch.

-22- Opoe op bezoek.

Een week bleek niet genoeg voor de rekruten om zich klaar te stomen voor de wildernis. Het vechten hadden zij redelijk onder de knie, maar vuur stoken, aanvallen dekken en onhoorbaar voort sluipen waren slechts enkele dingen van de hoop die ze moesten kunnen als ze in het wild rond wouden sluipen. Het liefst ongemerkt.

 Willow bukte naar voren voor het zoveelste takje dat op de grond lag, maar veel meer dan een houtsplinter was het eigenlijk niet. Ze legde het op het karige stapeltje bij de verzamelplaats en keek om zich heen op zoek naar andermans gezichten. Alleen Xyrax zat op een groot houtblok bij de houtstukken de wacht te houden. Hij keek de dame in haar ogen.

 "Is er iets mis?" vroeg hij kalm. Zijn grote, bruine ogen waren kinderlijk en oprecht, wat Willow een goed gevoel gaf.

 Ze schudde haar hoofd. "Nee, er is niks mis. Ik heb alleen last van buikpijn, dat is alles." Ze keek de jongen aan met een glimlach, maar deze werd al vlug een grimas waardoor ze haar lippen liet hangen.

 Even dacht de knul na, die pienter was voor zijn leeftijd, niettemin kinderlijk, maar een helder geheugen had. Hij dacht na over wat hij had gehoord van zijn moeder over meisjes en vrouwen, als ze buikpijn hadden. Hoe had zij het genoemd?

 Hij vond de zin en keek haar vragend aan. "Heb je de kat op schoot?"

 Met grote, vragende ogen keek het meisje de jongen aan tot ze proestend ging zitten. "De kat op schoot? Nee, wat is dat? Ik heb niet eens een kat," bracht ze uit en keek hem geamuseerd aan.

 "Is opoe op visite? Hangt de vlag soms uit? Zit je met de vodde? Heb je de regelementen? Is het maantje rond?" vroeg de jongen door, die niet snapte wat de prinses nou zo grappig vond.

 Het meisje gierde het uit; ze hield haar buik ervan vast. "Hou op met praten! Hou op met praten!" snikte ze, en gaf de jongen een kleine duw waardoor deze van het hout werd geduwd. "Ik meen het," sprak ze. "Ik moet niet lachen!"

 Xyrax stond op het punt het op te geven. "Is je maandelijkse tijd weer op zijn punt?" vroeg hij ten slotte, en dit was wat Willow wèl begreep.

 Ze hield op met lachen en bekeek de jongen zijn gezicht, die open was, oprecht ook. Willow streek een pluk haar achter haar oor en knikte langzaam. "Ja," mompelde ze, haast onhoorbaar. "maar het is zo vervelend. Alles is zwaarder en ik word er zo moe van." Ze keek ongelukkig naar de kleine plukjes gras die door de sneeuw heen kropen.

 Dit zette Xyrax weer aan het denken. Hij ijsbeerde rondjes van de ene plek van het veld naar de andere en weer terug. Zijn wenkbrauwen waren gefronst naar beneden gedrukt; hij duwde met zijn duim en wijsvinger op zijn kin, waardoor hij er uitzag als een oude geleerde, een tovenaar haast, hoewel de knul nog maar negen jaar levenservaring had. Plotseling hield hij stil en draaide zich om.

 "Hebben jullie een brouwer in jullie kasteel?"

 Willow had niet gerekend op deze vraag en trok haar wenkbrauwen op. "Ja, dat hebben we. Hoezo?"

 De jongen liep naar haar toe, zo dichtbij dat hij bijna met zijn benen haar knieën raakte. "Nou, misschien kan die een drankje brouwen waardoor het ongeveer een jaar uitblijft, misschien kan je korter of langer vragen. Op die manier houd je het tegen voor bij het reizen, want het lijkt me niet bepaald ideaal om - eh - dat te hebben, of zijn, terwijl we onderweg zijn." Hij keek haar dringend aan.

 Bedenkelijk knipperde Willow een paar maal met haar ogen tot ze tenslotte instemmend knikte. "Misschien heb je wel gelijk."

 "Natuurlijk heb ik gelijk."

 "Maar wat nou als het niet meer werkt tijdens de reis?"

 "Geen probleem, dan ben je het alsnog, maar heb je het ten minste geprobeerd."

 Ze was er nog niet zeker van. "En als het nou er voor zorgt dat ik nooit meer kinderen krijgen kan? Wat heb ik er dan ooit aan gehad?" Want dat wou ze, ooit. Kinderen.

 Xyrax tuitte zijn lippen terwijl hij haar aanstaarde. "Laat mij je helpen. Ik zal mee gaan naar die brouwer en kijken wat hij er in doet. Alle dingen kunnen we bespreken en de voor- en nadelen bekijken. Als er veel voordelen zijn en geen of enkele nadelen zou je het kunnen proberen, maar als je het niet vertrouwd dan haak je af."

 Kauwend op haar lip dacht Willow er over na. Ze zuchtte en stemde in. "Prima. We doen het als we terug zijn bij het kasteel, maar één ding." Xyrax knikte geduldig. "Zeg het niet tegen Quinn."

 Het lachen begon nu aan Xyrax zijn kant. "Waarom zou hij van niks mogen weten, Willow?" Hij lachen buikte nog wat uit terwijl hij op zijn kromme beentjes bleef staan.

 Met een rood hoofd keek ze weg, naar de rand van het bos, waar de jongeman net tussen de takken tevoorschijn kwam.

 "Ongemakkelijk," was haar vage antwoord, en ze hield haar hand voor de jongen zijn mond.

En een volgend hoofdstukje is af. Misschien ga ik toch wel lekker vandaag? Maar eigenlijk zou ik minder dialoog moeten toepassen... Ach ja, misschien een volgend ogenblik. ^^