Griffioensgif - Dutch.

-37- Gouden veren.

Na een halve dag was het al duidelijk dat ze Cipien nooit zouden bereiken.

 Het water uit de enkele waterzak die ze nog bezaten was al voor de helft leeg en op het tempo dat ze liepen moesten ze nog minimaal vier dagen door zwoegen om het stadje te bereiken.

 Ondanks dat het laat in de winter was en nog niet eens lente, was de zon warm en broeierig. De kou kroop desondanks door de kleding van de kinderen heen. Hierdoor brandden de longen van de kinderen terwijl ze door het kale landschap zwoegen, op weg naar de stad met het water. De pijn in de longen leek alleen af te nemen met een slok uit de veldflessen. Maar door de schaarste van de vloeistof namen ze slechts af en toe een slokje. Toch slonk de inhoud van de zak drastisch naarmate de reis zich vorderde.

 Nyati had gedurende het lopen constant haar handen op het ei liggen. Niet alleen om het ei te beschermen, maar ook omdat het ei warmte uitstraalde waar ze haar vingers mee kon verwarmen. Gedachteloos maakte ze patronen met haar vinger over de schil van het ei. Ze was er achter gekomen dat ze dit vaak deed en betrapte zich er op dat ze het ei minder beschouwde als een dreiging en haar lot. Het ei voelde, nu ze bezig was met de queeste die aan haar toe besteed was, als een aangename zenuwachtigheid, als een moeder die haar kind in haar schoot draagt, wachtend op de uitkomst of ze een sterke zoon of een schone dochter zou baren. In zekere zin was dit voor Nyati ook de eerst geborene die ze op aarde zou zetten. Al was ze een kind nog. Een meisje van twaalf jaar wiens bloed nog niet eens had gevloeid. Ze verbaasde zich over de gevoelens die ze had over haar verantwoordelijkheid. Alsof ze al een volwassene was, wijs geworden door de wereld.

 De warmte die het ei uitstraalde op haar buik leek er dan ook voor te zorgen dat de schil en haar huid zich aan elkaar bonden, zich hechtten om één te worden. Dit maakte dat het gebonden gevoel met het ei zich versterkte en misschien juist hierom de moedergevoelens opgewekt werden. Ze had de mogelijkheid nog niet gehad om te kijken of het ei niet werkelijk aan haar vast hing, maar als ze zou luisteren naar haar gevoel in plaats van haar gezonde verstand, zou ze hebben gezworen dat zij en het ei één geworden waren.

 Met al deze gedachtes in haar hoofd slenterde ze voort, de rest van de groep achter zich aan slepend. Nyati wierp een blik naar achteren en zag Xyrax Willow ondersteunen terwijl Xandor en Quinn de last van de vorige twee droegen. Dat Willow leed onder de hinder van haar hoofd was duidelijk, maar ze trachtte het te verdoezelen door een strijdlustig gezicht te trekken. Ze kon echter niet normaal overeind staan en zwier alle kanten op, mits Xyrax haar niet ondersteunde. Het was een frappant gezicht: het lange meisje dat gesteund werd door de kleinste jongen van het gezelschap. Al moest Nyati toegeven dat ze zelf ook het liefste door deze jongen zou worden geholpen dan door de andere twee. Xyrax maakte overal grapjes van en beurde Willow overduidelijk op met zijn kinderlijke optimisme en vrolijkheid.

 Natuurlijk, de vrolijkheid was er een stuk van af gegaan sinds er een dergelijk groot gebrek aan water was ontstaan. Maar het ventje hield zich sterk, sterker nog dan de jongemannen die het gezelschap bijeen hielden.

 " Water," raspte Xandor plotseling. Nyati keek om en zag dat de jongen haast bezweek onder het gewicht van de last die hij droeg. Vlug draaide ze zich om en beende naar hem toe. Zijn lippen waren geschilferd, ook al bevochtte hij ze met zijn tong om de zoveel seconden. De wangen van Xandor kleurden helder rood over zijn ongezond bleke huid. Hoe hij er uit zag was heftig, maar het geluid dat uit zijn mond kwam baarde Nyati het meeste zorgen.

 Raspend en piepend zoog hij lucht naar binnen, doch leek het dat de lucht het werk niet deden en zijn longen niet genoeg zuurstof ontvingen. De lucht, echter, was zeer zuurstofrijk.

 Zonder aarzelen haalde Quinn een waterzak tevoorschijn en draaide de dop eraf. Voorzichtig zette hij de tuit aan Xandor zijn lippen en goot een scheutje in zijn mond. Het laatste beetje water sijpelde uit de zak terwijl Quinn de jonge jongen voorzag van een eerste levensbehoefte.