Griffioensgif - Dutch.

-4- Warmte.

Warmte. Warmte was wat het meisje als eerste opviel. Niet alleen de warmte die het huis af gaf – letterlijk ook, want het haardvuur knapperde hartelijk en verspreidde een heerlijke hitte door het huis – , maar ook de warmte van de meubelen die er stonden, het licht dat door de ramen scheen en de warmte die de mensen uitstraalden. Een liefdevolle warmte, naar elkaar, naar het huis, in het huis en om het huis heen. Het was sterk.

 Het meubilair was van hout, evenals de beelden die bij de deur stonden, de ramen en een stel boven het haardvuur. Bij de deur stond een levensgroot beeld van een prachtige, donkere wolf. Het dier had zijn rug gekromd en zijn lippen opgekruld, zijn vacht stond omhoog en hij was een beetje in elkaar gezakt waardoor hij onvriendelijk overkwam. Het dier was door vakhanden uit het hout gesneden, zo nauwkeurig, al die details. Een bewaker van het huis.

 Gefascineerd streek het meisje met haar vingertoppen over de contouren van het werk. Hoewel ze wist dat het van hout was had ze verwacht dat het zacht aan zou voelen, als een echt vast. Ze glimlachte naar de wolf, hoewel deze niet van vorm zou veranderen en er niet vriendelijker op zou worden.

 "Ni ajabu kweli, sombre," zei het meisje met een zachte, maar heldere stem.

 Phoebe glimlachte naar haar, hoewel ze niet wist wat het meisje gezegd had of war ze nu aan haar vragen moest. “Eh, welkom in ons huiselijk haard, kom binnen. Zou je ons meer willen vertellen, als je daar klaar voor bent?” Ze gaf een klein kneepje in het kind haar hand terwijl ze haar naar het vuur leidde waar een prachtig houten stoel stond bekleed met een hertenvacht, een ree, leek het meisje te herkennen.

 Het meisje knikte naar Phoebe en liep voorzichtig haar hand los. Ze liep uit zichzelf naar het vuur en de stoel toe, waar ze het ei op een houten voorzettafeltje legde – weer vakwerk: aan de zijkant en de poten van de tafel was een bos gesneden waar dieren in verstopt zaten – en het bekleedde met het dekentje dat ze nog om zich heen had hangen. Ze zorgde er voor dat de stof het ei overlapte zodat er geen enkel sprankeltje goud meer te zien was. Daarna keek ze even naar de stoel – hetzelfde bos en dezelfde dieren kwamen terug, maar een ree was aan de kop gesneden – voor ze er op ging zitten en de vacht om zich heen sloeg. Ze liet haar benen bungelen terwijl ze om zich heen keek, verder op zoek naar dingen in het huis waarvan zelfs de balken versierd waren met bos, dieren en dorpen. Er leken verhalen af te spelen in het hout en met het vuur leken er schimmen te ontstaan op plekken waar mensen geschokt met hun handen tegen de wangen naar het woud keken.

 In stilte bekeek de familie haar vanuit de deuropening. Xyrax stond helemaal voor op, een enorme glimlach om zijn lippen: er was een gast en zij zouden haar helpen. Het zou gevaarlijk worden, misschien, maar hij had het haast direct geaccepteerd, als het moet, dan moet het. Je bent er voor de mensen om je heen, dat was de opvoeding die hij en zijn broer gehad hadden.

 Xandor, echter, verschool zich nog een beetje bij de deuropening waar de wolf stond. Hij wist dat het meisje te vertrouwen was, zijn moeder had haar per slot van rekening geaccepteerd, maar er bleef iets aan hem knagen hoewel hij er zijn vinger niet op kon leggen. Met op elkaar geperste lippen en gefronste wenkbrauwen bekeek hij het meisje. Hij wilde haar dolgraag vertrouwen, voornamelijk omdat alle anderen dat wel deden, maar het hem niet lukte.

 Op het vuur pruttelde een metalen kom waar de geur van soep uit leek te komen. Plotseling voelde het kind haar maag rommelen en kon ze het zelfs horen. Verschrikt van haar onbedoelde vraag om voedsel keek ze schuldig naar haar in haar schoot gevouwen handen.

 “Natuurlijk,” antwoordde Breyten lachend op reactie van haar maag. Hij pakte een stel dikke ovenhandschoenen van een plank boven het vuur en een houten soeplepel waarna hij de deksel van de pan haalde om er met de lepel eerst doorheen te roeren voor hij een vloeibare, oranje soep overschonk in een desalniettemin houten kommetje. Plechtig gaf hij het kommetje met de dampende soep aan het kind dat het gulzig aan nam. Ze snoof de aroma die uit de kom oprees op en glimlachte verlekkerd. Al zo lang had ze niet op deze manier kunnen genieten van warm eten dat ze haastig een hap nam waardoor ze haar tong verbrandde, maar het haast niet door had.

 Voor het meisje het door had was het kommetje al leeg. Er was nog een restje achtergebleven dat aan het hout plakte. Ze stopte haar vinger in haar mond en veegde alle overblijfselen er uit. Ze likte haar lippen nog af toen ze het kommetje in haar schoot neer liet dalen en de familie aan keek.

 Breyten was op eenzelfde soort stoel zitten als waar het meisje op zat, alleen een robuustere versie en van donkerder hout. Op de kop van de zetel was een hertenkop, dat gelijk was aan de vacht, die iets dikker en voller leek te zijn, minder sierlijk en zacht als de reeënvacht, maar niettemin heerlijk warm. De blik in zijn ogen was vaderlijk met bezorgdheid. Zoals hij in de zetel zat was het overduidelijk wie de man in het huis was, hoewel hij zich niet hoger opstelde dan zijn vrouw.

 Phoebe was samen met de jongens op een houten bank gaan zitten. Het was een soort sofa met even donker hout als de stoel van Breyten. Het was gekruld, de linker kant was omhoog gedraaid zodat je er tegenaan kon zitten, bekleed met een warme vacht. Verder liep de bank krom zonder zijkant aan de rechter zijde. Xandor zat tegen zijn moeder aan, maar leunde een beetje naar de linkerzijkant van de bank om te laten zien dat hij niet heel erg een moederkindje was. Xyrax daarentegen had nergens problemen mee en leunde helemaal tegen zijn moeder aan, zijn benen opgetrokken tegen zich aan. Phoebe streek liefdevol met haar hand over haar jongste zijn voorhoofd door zijn haren, waar hij geen problemen mee leek te hebben. Phoebe scheen in de kracht van haar leven met haar twee jongens om zich heen en haar bruine ogen leken huiselijk als het haardvuur.

 De acht ogen keken het meisje uitnodigend aan, allen wouden zij weten waar haar verhaal begon en hoe het eindigde.

Eèèèn? Misschien nog niet heel veel gebeurd, maar ik moet nu stoppen, het is ook een ziek kort hoofdstukje, het spijt me. Maar er komt meer. Niet dat iemand het leest of reacties geeft (;

Edit: Ik heb het ietsjes langer gemaakt ^^