Griffioensgif - Dutch.

-7- Water en zeep.

Warm water gutste over Nyati's koude rug. De warme rillingen voelde ze lopen en ze sloot gelukkig haar ogen.

 Phoebe sprak op een kalme, rustgevende toon over het leven in Aurum. Ze woonde met haar gezin  in de hoofdstad; hoewel ze aan de rand leefden, konden ze veel van het stadsleven opsnuiven. De jongens gingen vaak naar het stadscentrum om leeftijdsgenoten te bezoeken, Breyten verkocht zijn van hout gemaakte meubelen op de markt terwijl Phoebe op zoek ging naar vlees, groenten, stoffen of andere benodigdheden voor het huis. Zo nu en dan ging de familie gezamelijk op jacht voor herten of andere wezens. Lachend vertelde ze dat Xyrax over een tak was gevallen en midden in een weide met wel vier griffioenen was gevallen. De wezens waren natuurlijk geschrokken en vlogen omhoog, maar, vertelde Phoebe, het was het één van de prachtigste gezichten die ze ooit gezien had.

 Nyati keek naar het ei dat op een stuk vacht lag en glimlachte ernaar; het leek alsof het begreep wat ze dacht. Langzaam liet het kind zich onderwater dompelen om vervolgens weer proestend boven te komen. Phoebe lachte naar haar en gaf haar een homp zeep aan.

 "Pas op, het kan glad zijn onder water," waarschuwde Phoebe Nyati toen ze het paarsige blok aannam. Het rook lekker, naar... lavendel? De geur deed het meisje haar mondhoeken omhoog krullen. Ze hield het onderwater en voelde stukjes loskomen van het blok. Ze waste zich met enkel het blok en begon in plaats van zichzelf de lavendel te ruiken. Ze was zelfs zo lang bezig dat het water afkoelde en ze begon te bibberen in het water. Een aantal keer was ze de zeep kwijt geraakt en had ze moeite gehad het terug te vinden.

 Uiteindelijk gaf Nyati de klomp zeep - die nu een stuk minder groot was - terug aan Phoebe die glimlachend een grote, wolle deken om haar heen sloeg en haar naar de openhaard leidde. Toen Nyati naar buiten keek zag ze dat het al aan het schemeren. Natuurlijk werd het eerder donker in de winter, maar ze had niet het gevoel gehad dat ze zo lang in het warme water gezeten had. Misschien, dacht ze, was ze wel eventjes in slaap gevallen.

 Terwijl Nyati op de met vacht bekleedde bank zat hoorde ze voetstappen dicherbij komen en kleine stemmen.

 "De jongens zijn thuis," zei Phoebe als antwoord op Nyati's onuitgesproken vraag. "Het begon te sneeuwen, ze zijn buiten gaan spelen."

 Nyati fronste. "Sneeuwt het?" Ze keek weer naar buiten, waar de ijskristallen de ramen versierden. Angst sloop zich langzaam in haar. "Maar... het sneeuwt hier toch nooit?"

 Phoebe vouwde een aantal kleden op en ging naast het meisje op de bank zitten. "Het sneeuwt zo eens in de tien à vijftien jaar. In het geboortejaar van Xandor sneeuwde het, maar dat is al dertien jaar geleden. De jongens vonden het heerlijk, geloof ik.

 Wat is er?" vroeg ze toen ze Nyati's met angst betrokken gezicht zag. Ze trok het meisje tegen zich aan en streelde het kind de haren. Ze suste haar even terwijl Nyati op haar lip kauwde en naar de smuelende kleuren keek die in het hout te zien waren.

 Nyati trok zich een beetje los en keek Phoebe vervolgens met grote, oprechte ogen aan. "De voorspelling," zei ze. "Het mag niet sneeuwen. Ik moet het jullie allemaal uitleggen."

EINDE!! Nee, nog niet, het wordt ooit wel duidelijk ^^ Ooit ga ik nog wel weer verder (: