Bardak | Texting

16

Kekik.

Benim için çok ayrıydı her zaman.

Aslında bütün tavşanların yeri ayrıydı bende. Komik gelebilir ama gerçekten de onları çok seviyordum.

Ve Kekik. Benim 20 yıllık hayatımın 10 yılında yanımdaydı.

Küçükken ilk tavşan oyuncağı alışım ile başladı her şey. Her yere onunla gidiyordum. Yere düştüğünde hemen yanına koşup kucağıma alıyordum. Çocukluk aklı işte ama gözüm gibi bakıyordum ona.

İsmi sürekli değişti. İlk önce Erik oldu adı. Sonra Pamuk dedim. Daha sonra da birkaç değişik isim daha. Ama bendeki yeri hiç değişmedi.

Sonraları ise Kekik girmişti hayatıma.

O sadece bir tavşan değildi. Benim kızım olmuştu. Üzgün olduğumda dertleşirdim onunla. Mutlu olduğumda kucağıma alır konuşur, anlatırdım. İnsanlardan kaçmak istediğim zamanlar Kekiğe sığınırdım. O beni hep anlar diye hissederdim.

Hep neşeli ve etrafa pozitif enerji saçıyor olsam da, benim de hayata yenik düştüğüm zamanlar oluyordu.

Yine o zamanlardan birindeydim.

Şimdi de bir şok dalgası geçiyordu bedenimden.

Normalde kapıdan dışarı çıkması imkansız olan tavşanım, evin her yerini dolaşmış olmama rağmen yoktu ortalarda.

Demiştim ya hani. Onun yeri basit bir konumda değildi bende diye. Yokluğu da ilk saniyesinde kafama dank etmişti.

Eve girdiğimde telaşlı çıkacağını bildiğim ama sakin tutmaya çalıştığım sesim ile konuştum.

"Anne. Kekiğin nerede olduğunu biliyor musun?"

"Bahçededir yavrum nerede olacak?"

"Yok bahçede."

"Allah Allah."

Ellerini kurulayarak mutfaktan çıktığında yanıma geldi.

"En son bahçede görmüştüm ben yavrum."

"Her yere baktım anne. Yok. Nereye gitmiş olabilir ki? Arabalar var dışarıda ya çarparlarsa?"

Bu kadar üzülüyor olmamın sebebi dedemin hediyesi olmasının yanı sıra çok benimsediğim ve dedemden bana kalan biri olmasıydı.

Vefat edeli 2 yıl olan dedem hediye etmişti bana onu. Haliyle ona çok güzel bakmak istemiştim. Sanki onun maneviyatını üstünde hissederdim her zaman. Özlediğimde gidip sarılırdım, ona sarılır gibi.

"Kötü düşünme kuzum. Komşuların bahçesine falan girmiştir belki?"

Başımı salladığımda dışarı çıktım.

Yan evlerin bahçesine bakarak dolaşıyordum.

Yaklaşık 1 saatin sonunda bulamamıştım onu. Eve omuzlarım düşük bir şekilde girdiğimde anneme bulamadığımı söyleyip odama çıktım.

Üstümü değiştirip yatağıma geçtiğimde gözlerimi kapadım hemen. Ve uykunun beni ele geçirmesini bekledim.

🐰 🐰 🐰

"Yok baba bulamadım."

"Tamam kızım üzülme daha fazla. İllaki gören birileri vardır."

"Baba. Ama ya bir şey olduysa?"

"Kötü düşünme kızım hemen."