Durdum gözlerinin içine baktım vee..
"Ukala"
Ne demek istediğimi çok iyi biliyordu kulaklığımdan yalnız bir insan olduğum belliydi zaten onunda benim peşimi bırakmaya niyeti yoktu.
Uzun bir süre sahil kenarında yürüyerek konuştuk. Bana nasıl biri olduğunu anlatmıştı bende ona.
Olaylar nasıl bu hale gelmişti o 5 saat neler konuştuk hiç hatırlamıyorum tek hatırladığım onun rahatlatıcı konuşması ve uçan dilek balonları için tuttuğumuz dilekler.
Eve gitmem gerekti saat geç olmuştu. Yarın tekrar buluşmak istedi. İlk kez tanıdığım birine numaramı veremezdim bu yüzden kısaca "kader" diyip gittim.
Aynı filmlerdeki gibiydi.
Yarın görüşemiyeciğizi biliyordum bu kadar gizem niyeydi ki sanki o kadarda görüşmek isterken sadece 'kader' demem belkide gerçekten bu kadere ihtiyacım vardı.
Koşarak geri döndüm. Orda yoktu belkide çoktan gitmişti. Başımı öne eğerek ilerliyordum ve birden birine çarptım.
"Geri döneceğini biliyordum sonuçta bağımlılık yapan bir etkim var"
"Ukala pislik"
"Güzel söz kullanmaz mısın sen ?"
Sorduğu soruya bak. Kullanırım tabii ama sadece iyi insanlara.
"Senin için gelmedim. Ayakkabılarımı unutmuştum"
"Ayağındaki ayakkabılarımı?"
Saçmaladığımın farkındaydık.
"Seni eve ben bırakıyım"
Bir an gerçekten romantik ve cömert olduğunu düşünmüştüm ki o cevap geldi
"Yoksa peşimi bırakmıyacaksın"
Kim kimin peşini bırakmadı acaba. Ellerimi bağlayıp yürümeye başladım bir iki adım arkamdan geliyordu bu beni güvende hissettiriyordu.
Kapının önüne geldiğimizde
"Film izlersin demi ?"dedi
Ne saçmalıyordu kim film izlemezki.
Önüme doğru geldi ve arkamdaki duvara sağ elini sertçe koydu. O an anlamıştım.
"Hayır daha önce hiç izlemedim" diyerek aradan sıyrılıp. Binaya girdim derin bir nefes aldım arkamı döndüğümde tatlı bir gülümsemeyle bana baktığını gördüm.
Gülümserkenki küçülen gözlerii...
Olamaz ona aşık olamazdım sadece 5 saattir tanıyordum onu. Asansöre binip eve çıktım suratımda aptal bir gülümseme vardı, kimse görmesin diye sessizce yatağıma girdim ve bugün olanları düşündüm..
