Babam "benim param varken gerek yok. Ama kalmanada gerek yok."
Onlara asice davranamazdım bu sefer büyümediğimi düşünüp beni burda bırakmazlardı. Sakinca bir kaç saniye düşündükten sonra.
"Hayatın zorluklarına alışmam lazım daha ne kadar sizin elinizden geçine bilirimki ?"demiştim. Bunu duyunca annem yumuşamışti ama babam hala sert bakıyordu.
"Hayatı bizim yanımızdada öğrene bilirsin."
Babamı ikna edememiştim odama çekildim ne yapacağıma karar verip annemin yanlız kalmasını bekledim.
Telefonuma baktım. 3 tane mesaj. Hepside Akhselden ama şuanda ona cevap veremezdim bu yüzden mesajları Okumadım halletmem gereken işe odaklandım. Annem yatak odasına girince peşinden girdim. Ona "ne yapacaksın?" Dedim anlamamış gibi davranıyordu.
"Ne istediğimi anladın sadece bana güven. Burda kalıp kendime güvenim gelsin istiyorum"
Annem "erkek arkadaşınlamı yaşayacaksın?" Dedi.
Nerden anlamıştı o kadarda çaktırmamaya çalışıyordum.
İçinin rahat etmesi için ona her şeyi anlattım. Beni sakınce dinledi ve en sonunda ikna oldu. Umarım babamıda ikna edebilirdi.
Odaya girdim hapsaneye düşmüş gibi volta atıyordum. Kapı çaldı. Babam geldi.
Heycanla ona baktım verdiği karar benim için önemliydi.
"Burda kalmayı istiyorsun ama seni burda bırakmaya gönlüm razı değil."
