"ពូថេយ៍..."ជុងវីនរត់មកអោបជើងថេយ៉ុងដែលទើបតែរៀបចំសម្លៀកបំពាក់គេទុកដាក់ក្នុងទូររួចរាល់ ហើយពេលនេះកំពុងតែរើសមើលថាថ្ងៃនេះអោយគេស្លៀកអីព្រោះទើបតែចេញពីបន្ទប់ទឹកងូតទឹកហ្នឹងណា៎។
"បាទ!"ថេយ៉ុងដកខោអាវក្មេងមួយឈុតចេញមកហើយញញឹមលើកជុងវីនពរមកដាក់លើពូក។
"ស្លៀកអានេះនឹងអាលបានចុះទៅញុំាបាយ"
"តែពូថេយ៍ខ្ញុំអត់ចេះស្លៀកទេ រាល់ដងម៉ាក់ស្លៀកអោយ"ជុងវីនធ្វើមុខគួរអោយអាណិតហើយយកជើងឆ្កឹះខោអាវដែលត្រូវស្លៀករួចមាត់ពេបមាត់ពេបកដាក់ថេយ៉ុង។
"ចុះពូថេយ៍នៅទីនេះតា៎ ចាំពូថេយ៍ស្លៀកអោយ"
ក្រឹក! ក្រាក! គ្រាំង! សម្លេងរបើកទ្វារធ្វើអោយពីរនាក់ពូក្មួយរហ័សងាកទៅមើលហើយក៏ឃើញថាជាជុងហ្គុកដែលខឹងច្រឡោតតោតតូងមកពីណាក៏មិនដឹងដើរតាំងៗចូលមកព្រមទាំងងាកទៅសម្លក់ជុងវីនមិនឈប់។
"ស្មានតែមេឃបាក់សង្កត់មកហើយទេតើ! ហើយវាយ៉ាងម៉េចបានមកខ្មោចចេញខ្មោចចូលនៅបន្ទប់ខ្ញុំហ្នឹង?"
"បងប្រាប់ហើយថាបងមិនអោយទុកអាក្មេងឆ្កួតឡប់នេះនៅទីនេះទេ"ច្បាស់ណាស់ថាជេយ៍ហ្វីមនុស្សជំនិតរបស់គេនឹងហើយដែលយកដំណឹងថេយ៉ុងអះអាងអោយជុងវីននៅផ្ទះនេះទៅប្រាប់ជុងហ្គុកទើបរឿងវាក្រឡាប់ចក្របែកវ៉ល់បែបនេះ។
"ពូថេយ៍មើលពូសង្ហារហ្នឹងហៅខ្ញុំក្មេងឆ្កួតឡប់ហក៎"ជុងវីនរត់ទៅពួនក្រោយខ្នងថេយ៉ុងហើយចាប់ជាយដៃអាវថេយ៉ុងអង្រួនតិចៗ។
"Okay ជុងវីនក្មេងឆ្លាតស្លៀកខោអាវខ្លួនឯងពូមានរឿងត្រូវនិយាយជាមួយពូជុងបន្តិច ចាំបន្តិចទៀតពូនាំទៅញុំាបាយ"ថេយ៉ុងងាកមកចាប់ច្បិចថ្ពាល់ជុងវីនបន្តិចទើបងាកទៅពាក់មុខយក្សដាក់ជុងហ្គុកហើយអូសគេចេញទៅយ៉ាងលឿន។
"បងគិតស្អីហ្នឹង?"ពេលមកដល់ក្រៅទើបគេសួរតែម្តងដោយសាររឿងឈ្លោះប្រកែកគ្នាជារឿងមិនល្អទើបមិនចង់និយាយនៅចំពោះមុខក្មេង។
"មិនអោយក្មេងនោះនៅទេ"
"គេនៅជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំជាអ្នកមើលថែ បងមកឈឺក្បាលអីសម្បើមម្ល៉េះ?"
YOU ARE READING
អ្នកប្រុសរោគចិត្ត
Actionនៅសុខៗក៏បាក់ចិត្តស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់ដែលរោគចិត្តជាទីបំផុត...
