ET2: Through The Storm

Chapter 6

Crystal Dwight’s POV

It’s good to be back on province. Iba pa rin ang pakiramdam na makabalik ako sa lugar kung saan ako lumaki. Sa Dreem ako ipinangak pero dahil sa kondisyon ni mama ay umuwi kami dito sa probinsya. My mama thought that maybe she only need to rest to recover from her foot injury but nothing happened. There are times that she lost her hope to fight for her life but with Lola and Lolo’s encouragement, mama manage to get through it. Maging si Tita Sharriese ay hindi kailanman sinukuan si mama. She was always there, giving encouragement and often assisting my mama with her daily routine. Maging si Zyah ay nagpakita rin ng pagmamahal kay mama sa kabila ng kondisyon niya.  Dahil masayahing bata si Zyah ay nahahawa rin si mama sa kaniya. Dahil sa pagmamahal na ipinakita nila sa amin ay mas lumalim ang pagmamahal ko sa kanila. Sila ang nagsilbing ilaw namin ni mama noong mga panahong bumitaw na ang tanging liwanag ng aming tanglaw. Sila ang bisig na umakay sa amin noong hindi namin kayang magpatuloy pa. Napakabuti nila sa amin hanggang sa punto na hindi ko na alam kung paano sila pasasalamatan. They’ve done so much for us.

I am forever grateful to them.

After our 1st years in high school at Sapian National High School, we moved back to Dreem. My mom began seeing doctors again.

While my mother couldn't walk, she do the embroidery. My mother is good at it. She can sell it well, with a good price.

When we arrived at our place, our group threw a surprise for Dale. It’s his birthday today. Hindi ko nga rin alam na birthday niya pala. Binangggit lang sa akin ni Zyah kanina habang nasa eroplano kami.

Nang pumasok siya ng bahay, he was totally surprised. He wasn’t expecting this happen. When we gave our messages to him, he just listened and sometimes looking up, maybe stopping his tears.

When I gave my birthday message to him, I felt like I release the heavy pressure that has been suffocating me lately. Nang masabi ko ang gusto kong sabihin, I just felt, alright. Gumaan na ang pakiramdam ko and seemed like I unleashed the emotion that I badly want to let go.

Nang si Ryle na ang magbibigay ng message niya ay hindi ko mapigilang matawa.

“Hey, bro. Here’s a speech from your Managing Editor,” simula niya, “22 ka na pala? Mukha kasing 18 ka pa lang.” Tumawa muna siya bago nagpatuloy. “Kung may balak kang mag-donate ng kahit 5% lang ng kagwapuhan mo, sa akin mo na lahat ibagsak.”

Maging si Dale ay napa-iling na rin dahil sa mga sinasabi niya. Loko, talaga.

“Mr. Cuego, ’yung ball pen mong hiniram ko, regalo mo nalang sa akin ’yun. Kahit ’yun lang!” Muli na naman siyang natawa. “Ito na. Happy birthday, bro!”

“Iyun na ’yun?” usisa ni Johnny nang mapansing huminto na siya pagsasalita.

“Oo!”

Napailing ako. Kahit kailan talaga, hindi normal.

Dahil oras na para sa pananghalian ay agad na kaming tumuloy sa kainan. Napakaraming pagkain ang nakahain at mesa. Tinititigan ko pa lang, natatakam na ako. Namiss ko ang kumain ng mga ito especially na sina Lolo at Lola ang lumuto. They are one of the best cook for me.

Habang kumakain ay panay ang pag-uusap namin. Mukhang agad na nagkasundo si Ryle at Lolo dahil nagpapalitan sila ng mga biro. Katulad ni Ryle ay palatawa rin si Lolo. May potential silang maging comedian. Si Lola ay nadadala rin sa mga sinasabi ni Lolo. Sina Ellaine at Johnny ay marami pa yata ang tawa kaysa sa pagnguya nila sa kanilang pagkain.