CAPTURED UNWILLINGLY BY HEART Season 2 (ON-GOING)

Chapter 89

Zen's POV

Kahit hinang-hina ako ay pinilit ko na lang umakyat sa taas.

Huminga naman ako nang malalim bago ko binuksan 'yong damitan ko. Nanginginig ang bawat daliri ko habang iniimpake ko 'yong mga gamit ko. Kahit na ayoko ko, kahit na sobrang sama na ng loob ko, pinilit ko na lamang na gawin ang bagay na ito.

In the intricate tapestry of life, the essence of our existence lies in the art of making tough decisions. It is a journey that we embark upon, guided by the elusive quest to unravel the path that aligns with the future we have woven in the fabric of our dreams. Yet, within this enigmatic pursuit, the certainty of knowing the right choice eludes us, casting a shadow of doubt upon our every step.

Sometimes, the veil of uncertainty becomes so dense that even the most tried-and-true methods fail to penetrate it. The simple act of listing pros and cons, once a reliable compass in navigating the complexities of decision-making, proves feeble against the intricate twists and turns that life presents. In those moments, the black ink upon the paper seems to fade, leaving us bereft of clarity, lost amidst a sea of conflicting considerations.

Minsan, ang kalituhan at kawalan ng katiyakan ay maaaring maging sobrang labis na hindi na kayang lampasan ng mga pamamaraang pinaka-subok na. Ang simpleng pagbibigay ng mga positibo at negatibong punto, na dati'y maaasahang gabay sa paggawa ng mga desisyon, ay hindi na sapat sa harap ng mga komplikadong pagbabago ng buhay. Sa mga sandaling iyon, tila nawawala ang mga maliit na letra ng mga listahan sa papel, at nawawalan tayo ng linaw at tuwiranong direksyon sa gitna ng mga magkakasalungat na bagay na dapat isaalang-alang.

"Zen..."

Nagpatuloy lamang ako sa pag-aayos ng mga gamit ko. Kinuha ko naman 'yong bag sa gilid at ipinatong iyon sa kama ko. Kinuha ko naman lahat ng mga gamit ko at isinuksok sa bag na iyon.

Gusto kong kunin lahat ngunit hindi ko alam kung paano ko bibitbitin ang mga ito. Wala naman akong maleta. Tanging bag lamang ang mayroon ako, ito rin 'yong bag na ginagamit ko sa school. May mga tapal at gasgas dahil sa naranasan ko sa paaralang iyon.

"Z-Zen, kausapin mo naman ako, oh..."

Nagkalkal lamang ako nang nagkalkal kung ano pa ang puwede kong madala. 'Yong tipong alam kong magagamit ko kapag umalis ako.

Oo, hindi natin alam kung ano ang hinahanarap na mayroon tayo. Malabo at walang kasiguraduhan kung magiging maayos ba ang lahat na malayo sa buhay na mayroon ka ngayon.

Wala, e. Ito na talaga ang huling pagpipilian na mayroon ako. Hindi puwedeng magdesisyon na lang ako bigla-bigla dahil kaakibat nito ang gagawing plano ko sa bawat segundo. Hindi puwedeng magpadalos-dalos na lang ako at magpabugso sa damdamin ko dahil kahit ako ay hindi na rin sigurado sa maaaring mangyari sa mga taong nasa paligid ko.

Kapag nasa harap tayo ng mga mahirap na desisyon, normal na maramdaman natin ang bigat ng responsibilidad. Ngunit sa halip na malunod tayo sa pagod at pagkaabala, dapat nating gamitin ang ating lakas para maging mas matatag. Dapat nating tanggapin na ang pagod at mga pagsubok ay bahagi ng ating paglalakbay, na nagpapalakas sa atin at nagpapakita ng ating tunay na kakayahan. Sa pamamagitan ng mga pagsubok na ito, tayo ay nagiging mas matatag, nagbabago, at natutuklasan ang ating mga galing na hindi natin inaasahan.

Kapag tinanggap natin ang hirap na dulot ng buhay at nagpasya tayong kontrolin ang ating mga pagpili, tayo ang nagsisilbing pangunahing tauhan sa kuwento ng ating buhay. Tayo ang sumusulat at nagbuo ng ating kuwento na may layunin at kalayaan. Bagaman hindi laging malinaw ang direksyon na dapat nating tahakin at mahirap ang mga desisyon na kailangang gawin, may kapangyarihan tayo na magpasiya at humawak sa ating kapalaran. Maaari nating piliin ang mga kabanata na ibubukas at magiging bahagi ng ating kwento.