CAPTURED UNWILLINGLY BY HEART Season 2 (ON-GOING)

Chapter 90

Zen's POV

Naramdaman ko naman ang napakainit na yakap ni Carlo na halos makapagpabago ng lahat. At alam ko sa sarili ko, ito muna ang kailangan ko ngayon.

He hugged me. Those hugs hold so much weight, so much significance in this moment. As his arms wrapped around me, I felt a rush of emotions flooding through me. It was a hug that conveyed comfort, warmth, and a connection that words could never fully express.

Only time will tell. For now, I hold onto the memory of that embrace, etching it into the depths of my heart. It reminds me of the power of human touch, of the capacity for love and compassion that resides within us all.

He hugged me, and in that simple act, he unknowingly shifted the trajectory of my life. Whether it leads to a lasting bond or remains a cherished memory, I am grateful for that embrace. It is a reminder that in a world often filled with chaos and confusion, there are moments of profound connection that have the power to change us forever.

Niyakap niya ako ng punong-puno ng pagmamahal. Sa bawat pagyakap na iyon, nadama ko ang labis na pagkagulat at kaligayahan sa aking puso. Ang mga bisig niya na yumakap sa akin ay nagdulot ng isang walang katulad na kasiyahan at kapanatagan.

Sa pagyakap na iyon, hindi lamang nagpahayag ng pagmamahal ang kanyang mga bisig, kundi pati na rin ng pag-unawa at pagtanggap. Sa bawat yakap na iyon, nadama ko ang pagtanggap ng aking mga kahinaan at kamalian. Hindi ako hinusgahan, kundi ako'y tinanggap at minahal nang buong-buo.

Sa bawat yakap na iyon, nadama ko ang lakas at suporta na kailangan ko sa mga panahon ng pag-aalinlangan at kahinaan. Ang kanyang mga bisig ay nagbigay ng lakas upang harapin ang mga hamon ng buhay, at ang pagmamahal na taglay ng yakap na iyon ay nagdulot ng kasiyahan at pag-asa sa aking puso.

Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, mayroon ding bahid ng takot at kaba. Dahil sa laki ng pagmamahal na ipinadarama niya, nagkaroon ako ng pag-aalinlangan. Iniisip ko kung matatagalan ba ang pagmamahal na ito o maaaring isang sandaling pagkakataon lamang ito sa gitna ng mga kaganapan ng buhay.

Ngunit sa puntong ito, pinili kong huwag mag-alinlangan at magtiwala sa kapangyarihan ng pagmamahal. Tinatanggap ko ang bawat yakap na ito bilang isang biyayang hindi dapat balewalain. Hindi alintana kung saan ito mauuwi, mahalaga na nadama ko ang tunay na pagmamahal na ipinadarama niya.

Ang yakap na iyon ay isang alaala ng tunay na pagmamahal. Isang alaala na patuloy na aalalahanin ko sa aking puso. At maaaring ito ay maging simula ng isang espesyal na pag-ibig na magdadala ng kasiyahan at pagbabago sa aking buhay.

Niyakap niya ako ng punong-puno ng pagmamahal, at sa bawat yakap na iyon, ang aking mundo ay nagbago. Kahit na hindi ko alam kung ano ang magiging hinaharap nito, lubos akong nagpapasalamat sa yakap na iyon. Ito ay patunay na sa mundo na puno ng kaguluhan at kawalan ng katiyakan, mayroong mga sandaling puno ng tunay na pagmamahal na may kakayahang baguhin tayo magpakailanman.

Napakapit naman ako sa damit ni Carlo dahil para akong batang iyak nang iyak na para bang inagawan ng laruan.

Sa bawat pag-iyak na iyon, nararamdaman ko ang sakit ng pagkawala ng isang mahalagang bagay. Parang nawala ang isang bahagi ng aking pagkatao at hindi ko maunawaan ito. Ang sakit na nararamdaman ko ay nawawala sa malawakang kalawakan ng aking kalungkutan at pangamba.

Kagaya ng isang bata na nawalan ng laruan, ang pagkawala na ito ay sumasakit sa aking damdamin. Ang laruan na nagdulot ng kaligayahan at kasiyahan kahit pansamantala, bigla na lang nawala at iniwan ako na luhaan at malungkot.

"Shh... Nandito lang ako. Palagi lang akong nandito sa tabi mo."

Mabigat sa loob ko. Sa tuwing umiiyak ako, pakiramdam ko'y nababawasan ang bigat sa aking puso.