CAPTURED UNWILLINGLY BY HEART Season 2 (ON-GOING)

Chapter 107

Aly's POV

Pagpasok ko pa lang sa loob ng restawran ay naabutan ko na agad na abala ang lahat, maging si Ma'am Faith ay tumutulong na rin sa pagbibigay ng mga order sa mga kustomer.

Mayroon pa akong kalahating minuto pero agad naman akong nagbihis at tumulong. Pagkababa ko ay may kausap pa rin si Ma'am Faith. Ayon 'yung apat na lalaking madalas na mag-order sa akin at mang-trip ng iba pang mga trabahador dito. Halatang mga teenager pa lang din.

Pagpasok ko pa lang sa loob ng restawran, ramdam ko na agad ang ingay at abalang bumabalot sa paligid. Lahat ng mga tauhan ay kumikilos nang mabilis-ang ilan ay nag-aayos ng mga mesa, ang iba naman ay naghahanda ng pagkain sa kusina. Hindi rin pahuhuli si Ma'am Faith, na kasalukuyang tumutulong sa pagdala ng mga order sa mga kustomer. Kahit na puno ng tensyon ang hangin, makikita mo pa rin ang disiplina at pagsisikap ng bawat isa na maibigay ang pinakamahusay na serbisyo.

Nang tingnan ko ang oras, mayroon pa akong kalahating minuto bago ang shift ko, pero hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon. Agad akong nagbihis ng uniporme at nagmadaling bumaba upang tumulong. Pagdating ko sa main floor, natanaw ko si Ma'am Faith na kausap ang ilang kustomer. Nakilala ko agad ang mga ito-apat na kabataang lalaki na madalas na kumakain dito. Sila rin ang grupong kilala sa pagiging mahilig mang-trip, lalo na sa mga baguhang empleyado. Madalas silang mag-order ng kung anu-ano, tapos ay biglang babaguhin ang order o kaya'y magrereklamo para lang makalibre ng pagkain. Kahit na mga teenager pa lang, kitang-kita sa mga kilos nila ang pagkaarogante.

Napansin kong abala si Ma'am Faith sa pakikipag-usap sa kanila, malamang dahil may reklamo na naman sila o baka gusto lang magpasikat. Tinapunan ko sila ng isang mabilis na tingin bago dumiretso sa counter para maghanda sa pag-aasikaso ng mga susunod na order. Nasa isip ko pa rin ang mga gawi ng grupong iyon, pero pinilit kong huwag magpaapekto. Ayaw kong masira ang araw ko dahil lang sa kanila.

Habang nakatayo sa counter, pinagmamasdan ko ang bawat kilos sa paligid-ang pagtawid ng mga waiter, ang pagkalansing ng mga kubyertos, at ang pag-uusap ng mga kustomer. Kailangan kong manatiling kalmado at pokus sa trabaho. Marami pang gagawin at alam kong magiging mahaba pa ang araw na ito, lalo na't nandito na naman ang mga kabataang iyon na laging naghahanap ng gulo.

Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga kustomer na ang tanging layunin yata ay sirain ang araw ng iba. Parang masaya silang pahirapan at paglaruan ang mga nagtatrabaho, na para bang wala silang ibang magawa sa buhay. Nakakapagod na magpasensya sa mga ganitong tao, lalo na kapag alam mong wala ka namang ginawang masama sa kanila. Minsan naiisip ko, anong klaseng buhay kaya meron sila? Bakit tila ba kinakailangan nilang maglabas ng galit sa mga taong nagtatrabaho lang naman para mabuhay?

Kung tutuusin, mahirap na nga ang maglingkod sa mga tao-lalo na sa mga kagaya nila. Pero bilang nasa ganitong industriya, kailangan ko pa ring ngumiti at itago ang inis kahit na gusto ko nang sagutin ang pang-aasar nila. Hirap talaga na lagi mong kailangan kontrolin ang sarili mo, pero ito ang realidad ng trabaho. Hindi naman lahat ng kustomer ay ganito, pero minsan talaga, ang ilan ay sapat na para sirain ang buong araw mo.

Nakakainis lang isipin na kahit anong bait at sipag ang ipakita mo, mayroon pa rin talagang mga tao na nag-eenjoy sa pagbagsak ng iba. Pero ganoon talaga, hindi natin kontrolado ang ugali ng iba. Ang magagawa ko na lang ay kontrolin ang reaksyon ko at siguraduhin na kahit papaano, hindi nila tuluyang masisira ang araw ko.

Bumalik naman si Ma'am Faith na halatang pagod na rin mula sa dami ng gawain, pero kahit na ganoon ay pinilit niyang hindi ipakita sa amin ang nararamdaman. Sa kabila ng kanyang hirap, ngumiti siya at muling bumalik sa pagtatrabaho, tila nais ipakita na kaya pa rin niyang magpatuloy. Ramdam ko ang bigat ng araw na iyon, ngunit kailangan ko ring gawin ang trabaho ko. Dala-dala ko na ang mga pagkain at agad akong nagtungo sa mesa kung saan naroon ang apat na lalaki-ang mga paborito kong kliyente na laging naghahanap ng pagkakataon na manggulo.