winter flower. yoonmin

28

Yoongi wpatrywał się bez uczuć w owsiankę. Patrzył się pustym, jakby nieobecnym wzrokiem w talerz. Teraz nie miał kto mu powiedzieć, żeby wszystko zjadł - to zazwyczaj było zajęcie należące do Parka. Mimo tego, że teraz siedział z Jinem, Taehyungiem i dziewczynami nikt nie naciskał żeby coś zjadł. Nie miał ochoty na nic. Wszystkie pytania kierowane do Jeongguka o zdrowie Jimina były spławiane, albo zmienione innym tematem. Min był wkurzony. Dla niego temat dotyczący zdrowia Jimina był najważniejszy i bardzo go denerwowało gdy go spławiano, a zwłaszcza gdy chodzi o tak ważną sprawę. Jedyna wymówka lekarza to — Sam nie jesteś zdrowy. Jak się wyleczysz to wtedy przejmuj i zajmuj się zdrowiem innych. Najpierw zadbaj o siebie, a później o innych — mówił mu to za każdym razem gdy Yoongi przy nim wybuchał. Ale jak miał przestać myśleć o Parku i o jego stanie? Nikt go nie traktował poważnie tylko dlatego, że sam miał depresję. 

Czarnowłosy niby nie był samotny. Miał jeszcze Seokjina, Taehyunga, Hyejin i Lisę, ale w podświadomości wiedział, że bez Jimina do nich nie pasuje. W końcu kto by się chciał z nim przyjaźnić? Jest niemiły, niezbyt życzliwy i należy do typu samotnika. A gdy był sam na sam z Parkiem nie czuł, że właśnie ten chłopak go zmienił. Już nie był takim samym człowiekiem przed poznaniem Jimina, albo takim jakim był gdy był związku z Hoseokiem. Ale teraz gdy młodszego chłopaka zabrakło przy nim poczuł, że naprawdę się zmienił. Ten uśmiechnięty chłopak go zmienił. Mina nie obchodziło to, że prawdopodobnie to był fałszywy uśmiech. Obchodziło go to, że został i zostanie na długo w pamięci współlokatora.  

Siedział i "podziwiał" śniadanie, bo jedzeniem tego nie można było nazwać, ponieważ nie zjadł ani kęsa. Kilka osób do niego podeszło i mu złożyło wyrazy współczucia. To byli prawdopodobnie znajomi Jimina, bo wyrażali się o nim w bardzo ciepły sposób. Yoongi wcześniej nie miał zielonego pojęcia, że młodszy miał tyle znajomych w tym szpitalu. W końcu zazwyczaj spędzał czas z nim, Taehyungiem, Seokjinem i dziewczynami. Dużo osób wiedziało o relacji łączącej Jimina i Yoongiego, ale nie śmiali się z tego. Korea nie należy do tolerancyjnych krai, a mimo to nikt ich nie wyśmiał za ich związek. Czuł na sobie spojrzenia innych. Wieść o tym, co się stało Parkowi rozniosła się po szpitalu migiem, a sam Jimin nagle stał się obiektem "współczuć", a do jego historii dodano kilka plotek. "Był taki młody... a jaki przystojny. Na pewno nie mógł się opędzić od dziewczyn". Yoongiego irytowały te wszystkie plotki na temat jego miłości. Niech się ludzie zajmą swoim życiem! Min nie gardził tymi co mu współczuli, tylko tymi, którzy rozsiewali te bezczelne plotki, że niby Jimin nie przeżył i że zrobił to, ponieważ pokłócił się z Yoongim.

Kiedy ostatnie nadzieje czarnowłosego na zjedzenie czegokolwiek zniknęły to zauważył Soyeon siedzącą przy stoliku pielęgniarek, która się w niego wpatrywała. Zignorował to i wyszedł ze stołówki bez słowa do osób, z którymi siedział przy stole. Wszyscy spojrzeli na niego wzrokiem przepełnionym troską i zmartwieniem. Kilka korytarzy później usłyszał swoje imię z ust pielęgniarki.

— Yoongi! — Jeon krzyczała i podbiegła do chłopaka. Dostała lekkiej zadyszki i się oparła o swoje uda — Szybko chodzisz — zaśmiała się, ale po chwili zauważyła, że chłopak nie miał ochoty na żarty, ponieważ obdarował ją takim samym spojrzeniem jakim patrzył na owsiankę.

— O co chodzi? Po co mnie goniłaś? Jeżeli tylko po to, aby powiedzieć jak bardzo mi współczujesz to nie musisz, bo słyszę to od wszystkich od kilku dni — powiedział niezbyt miło Min, ale go to nie obchodziło. Miał prawo być w podłym humorze. 

— Od tego miałam zacząć moją wypowiedź — przerwała krótkowłosa i usiadła na ławce przy ścianie — Obawiam, że znów będziesz musiał słuchać tego jak ktoś Ci zwraca wyrazy współczucia — westchnęła i kontynuowała — Współczuję Ci i mam nadzieję, że się z tego pozbiera- — zaczęła, ale Yoongi prychnął pod nosem i wstał z ławki.