Lockdown with a Fan

XIX.

Dalawang linggo ang mapayapang dumaan. Binawasan na rin ang paghihigpit ng kapulisan. Wala naman kasing kakaibang naganap mula noong magtangkang dumaong 'yung isang pamilya rito sa Batan. Kung anuman ang nangyari lalo na sa batang na-infect, wala kaming ideya.

Balik na rin sa normal na buhay ang mga taong nandito. Noong una kasi, may patakaran na kailangang laging sarado 'yung bawat tahanan. Everyone was also advised to pack things in a bag just in case some peculiar things happen.

Nakalalabas-labas na rin kami ni Shirley gaya ng dati. But still, nakaprepara pa rin 'yung mga gamit namin sakali mang may mangyaring kakaiba.

"Mark, mag-stroll naman tayo sa South Batan. Hiramin natin 'yung motor ni Mang Noli."

"Ayaw mong mag-bike?"

She shook her head. "Tinatamad akong mag-pedal!"

"Fine." Lumabas muna ako saglit para hiramin ang motor kay Mang Noli. Bumalik rin ako agad pagkakuha ko ng susi.

"Ayun!" Shirley clapped her hands joyfully.

Sumalampak siya sa likuran ng motor at pagkatapos noon ay pinatakbo ko na ito.

Nilandas namin ang coastal road at pinagsawa namin ang aming mga mata sa napakagandang tanawin. We already passed this road multiple times to look at this majestic view.

"Wooooooh!"

"Uy, Shirley. Malaglag ka. Kumapit ka sa akin!" Paano ba naman kasi, nakataas 'yung dalawa niyang kamay habang sumisigaw.

Pero para bang hindi niya ako narinig. Nagpakawala muli siya ng isang sigaw. "I love you Batanes! Wooooh!" Sinundan 'yun ng matinis na halakhak na para bang melodiya sa aking pandinig. After that, her hands snake around my waist then I felt her chin resting above my right shoulder.

It seems like there was a voltage of electricity that run through my veins. I tried to ignore it but I couldn't resist.

"I love you too!" Natigilan lang ako nang biglang tumigil sa pagtawa si Shirley. Realizing what I did, I shouted again.

"...Batanes!"

Ramdam ko ang paghigpit ng hawak ni Shirley sa aking baywang.

•••

Pinarke namin 'yung motor at tinakbo namin 'yung entrance ng Chawa view deck.

Nagbigay-pugay muna kami sa grotto ni Mama Mary na nakatalaga sa entrance noon.

"Alam mo, Marian kami ni nanay. Madalas niya kasi akong isama sa simbahan mula pa noong bata pa lang ako."

I averted my gaze to her.

"Aktibo sa simbahan sina nanay. Si nanay e Mother Butler at si tatay naman ay member ng Knights of Columbus."

"My daddy is a member of KofC too!"

She widened her eyes and turned to me. "Really?"

I nodded. "Sa tingin ko magkakasundo sina daddy at tatay mo kung maaga lang silang nagkakilala."

"I think so." A moment of pause came in between us. "Tara, pasok na."

Idinantay namin ang aming katawan sa stone railings balcony kung saan malaya naming nagigisnan ang asul na dagat at kulay berdeng burol sa paligid.

"Ang ganda. Parang Cliffs of Moher!" she exclaimed.

Natatawang-naiiling ako sa reaksiyon niya. It is not the first time that we've been here pero sa tuwing pupunta kami rito, parang unang beses lang niya itong nakikita. I have nothing against about it. The way she reacts is so pure and genuine.

I put my hands inside my pocket. "Gusto mo bang dalhin kita roon pagkatapos nitong outbreak?"

"Hindi nga?" Kita ko ang pagkislap na namuo sa kaniyang mga mata.

I nodded. "Ililibre kita ng Irish coffee na matagal mo nang ikinukulit sa akin."

Kumislap ang mga mata niya. "Sobrang thank you talaga! Matagal na akong natatakam sa Irish coffee!"

I shrugged my shoulders. "Wala namang espesyal sa Irish coffee, eh."

She crossed her arms. "Sa 'yo, wala. Eh, nakalakihan mo naman na kasi. Para sa aming hindi pa nakatitikim no'n, importante 'yun." She smiled wickedly. "Ganito ka rin naman no'ng natikman mo 'yung lumpiang shanghai, eh. Para sa amin, normal na pagkain na lang 'yun pero no'ng ikaw na 'yung kumain, takaw na takaw ka!" She chortled.

"Lumpia? Natakam ako bigla!" My stomach starts to protest.

"Ahh basta. Thank you ulit! Ihh kinikilig ako. Natatakam na ako sa Irish coffee!"

Sa pagkakataong ito ay dinukwang na niya ako at lumambitin siya sa leeg ko.

"A-Aray!"

Tumigil siya sa paglambitin pero nando'n pa rin 'yung mga kamay niya sa batok ko.

"Sorry na. Na-exc—"

Hindi ko alam kung bakit siya napatigil. Ang tangi kong alam ay para bang tumigil ang pag-alon ng dagat sa baba at pag-ihip ng hangin na tumatama sa amin. Na ang tanging buhay lamang noon ay ang paghinga namin na pumupuno sa maliit na pagitan ng aming mukha.

Her eyes collided with mine. Those hazel green orbs which seem to hold all the positive things in the world captures mine. I find it difficult to turn the gaze away from those eyes that she possess.

This time, I knew it is something. That she holds a special place is my heart.

No one speaks between us. My trembling hands seem like having their own mind as those are now travelling to her waist.

I pulled her and we're just few inches away from each other. My glance went down to her pinkish lips which are as rounded as cherry. I find it difficult to look away.

I see those move a bit. I almost control myself when...

"Excuse me." Napatigil kami at napatingin sa dako kung saan nagmula ang pekeng pagtikhim.

Parehas kaming nagulat ni Shirley kung sino ang nagsalita.

"Nick Carter."