Lockdown with a Fan

VII.

Katahimikan ang pumagitna sa amin ni Shirley nang makasakay kami sa kulay abong kotse ni Mang Natoy.

Habang nagda-drive ay lumalarawan sa isip ko ang huling imahe ng lalaki.

Isinakripisyo niya ang sarili niyang buhay para makatakas kami. Hindi namin dapat sayangin iyon.

"Ilang tao pa kaya ang magsasakripisyo tulad ni Mang Natoy bago matapos ang lahat ng ito?" out of nowhere ay naitanong ni Shirley. Kita sa repleksiyon niya sa bintana ng kotse ang kalungkutan niya.

Umiling-iling ako. "I honestly don't know, Shirley."

Umayos siya ng upo, nilaro-laro ang car bling na nakasabit sa rearview mirror. "If by chance may kailangang magsakripisyo sa ating dalawa, siguro magvo-volunteer na lang ako."

Napasulyap ako sa kaniya.

Muli siyang nagpatuloy. "Your music saved my life. Sa mga panahong down na down ako at feeling ko wala akong karamay, makikinig lang ako ng mga kanta ninyo then mayamaya rin ay nagiging okay na ako."

Itinigil niya ang paglalaro ng car bling. Ikiniling na niya ang katawan paharap sa akin. "This time, I can sacrifice my own life just to save yours."

I smirked. "You're silly." I looked at her. "We can save each other's lives without losing one."

"Hmp. Eto naman, ikaw na nga ang ililigtas diyan." She crossed her arms. "Akala ko pa naman kikiligin ka."

"Ililigtas? I doubt it." I laughed a little. "Todo takbo ka nga kanina palayo sa zombie noong una kitang makita, eh." I covered my mouth with the back of my hand trying to suppress my laughter.

"Nakakainis. Ang KJ mo talaga, Mark." She pouted and turned her back against me.

Kinagat ko na lang ang pang-ibabang labi ko para hindi ako tuluyang matawa.

***

Matapos ang isa't kalahating oras ay nakarating na rin kami sa bungad ng bayan ng Aguilar, Pangasinan. Ito ang bayan nina Shirley.

"Saan dito ang bahay n'yo?" Nagpalinga-linga ako sa kanan at kaliwa para magmatyag sa paligid.

"Dire-diretso lang tapos 'pag nakalampas na tayo sa humps, may makikita tayong tindahan doon. Liliko tayo pakaliwa then kaunting diretso. 'Yung ikalimang bahay, amin 'yun."

Isang tango lang ang itinugon ko kasunod ng paglunok ng laway.

Nakakakaba ang panganib na dulot ng tahimik na paligid. Hindi mo alam kung may mga mata bang nakamasid sa iyo o kung mayroon bang nakaabang.

Narating na namin ang bahay nina Shirley. Ipinarke muna namin ang sasakyan sa tapat at pagkatapos noon ay maingat kaming bumaba sa kotse.

Kita ko ang labis na pagtataka sa mukha niya. Lumapit siya sa tarangkahan ng kanilang bahay.

"Bakit kaya bukas ang gate? Hindi naman ito iniiwan ni tatay. Minsan nga ay naka-double lock pa."

Umusbong ang kaba sa aking dibdib. Masama ang kutob ko.

Dahan-dahan naming nilapitan ang pinto ng dalawang palapag nilang bahay.

"Bakit andilim? Lagi namang binubuksan nina nanay ang ilaw sa kusina," saad ni Shirley sa pinakamahinang boses.

Lumangitngit ang pinto nang pihitin niya ang seradura. Kinapa-kapa niya ang switch ng ilaw at nang nagawa niya iyon ay kumalat ang liwanag sa buong sala ng bahay nila.

"Nanay? Tatay?" Buong ingat kaming lumakad sa sementado nilang sahig.

"Raaaaaawr!"

Isang bulto ang lumitaw mula sa likod ng refrigerator. Isang matandang lalaki iyon na naging zombie.