değiştirilemeyen karanlık bir ailenin üvey annesi oldum! -novel çeviri-

13

"...."

Beni Rere'den alıkoymak istermiş gibi içeri giren kadın önümde durdu.

Bundan dolayı Rere görüş alanımdan çıkmıştı.

Böyle yolları ayırmak istemiyordum, güzel anılar bırakma inancım vardı.

Belki de pişmanlık duymadan ayrılmamı istiyordu, kalpsiz biri olmak daha iyi olabilirdi.

"Doğru, Rere. Gideceğimi söyledim. Öyleyse kendine iyi bak. Umarım sağlıklı bir şekilde büyürsün."

Geriye bakmamalıyım.

Zaten bu aile kötülüğün vücut bulmuş haliydi.

Yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Gitmeye karar vermiştim ve Dük'ün de fikrini değiştiremiyordum.

Ardıma bakmadan çıkmak istedim. Elim kapı kolunun üstündeydi.

O zamandı.

"Hayır! Anne! Leona sahip olduğum tek anne! "

Yatakta yatan Rere ayağa kalkıp bana koştu.

"Rere!"

Çocuğun ani hareketini durduramayan Dük aceleyle gelmeye çalıştı ama çocuk çoktan arkamdan gelmişti.

"Anne anne! Sen de Rere'yi terk mi edeceksin?"

Çocuğun kızaran gözleri ve birkaç gün hasta olduğu için zayıflamış yanağı kalbimi kırdı.

Sanki geçmiş benliğime bakıyormuşum gibi, boyun eğmeyen kalbim çocuğun gözyaşlarıyla birlikte parçalara ayrıldı.

Çocuğu kollarımda tuttum ve Dük'e baktım.

Kararımı vermiştim.

Sürekli kolayca fikrimi değiştirdiğimi söylerse çığlık atacaktım.

Ayrılmıyorum.

"Hayır! Ayrılmıyorum. Bu doğru! Yanılıyorsun! Çocuğu kurtaracağım. Gerekirse seni de kurtaracağım. Ve bu aile! Şu andan itibaren, ne söyleyeceğimi dinle!"

Ç/N: İşte böyle savaş çanlarını başlat kızım

Bu doğru.

Ben değiştireceğim.

Geleceği.

Kollarımdaki çocukla yumruğumu sıktım.

"Ha. Ne yaptığını sanıyorsun?"

"Yaptığını düşündüğün şeyi yapmıyor. Baba, annemin ne dediğini dinle!"

"Siz ikiniz...!"

 Dük çocuğu götürmeye çalışıyormuş gibi yaklaştı.

Ama Rere önümde durdu ve ona baktı.

"Annemi rahatsız edersen... yere uzanırım!"

Çocuğun daha önce hiç karşılaşmadığı ayrımcılığına homurdandı.

"Rere. Babana karşı mı geliyorsun?"

"Hnng! Annemden hoşlanıyorum! "

"Neden?"

"Çünkü anne...! Bana çikolata verdi! "

Bu yüzden miydi?

"Bana çikolata veren bir anneyi seviyorum!"

Yumuşak yanaklarını elbisemin eteğine sürten Rere, genişçe gülümsedi ve başını kaldırdı.

Bir an suskun kaldım ve çocuğa baktım. Sonra evreni kaplamış gibi görünen parlak gözleri gördüm.