değiştirilemeyen karanlık bir ailenin üvey annesi oldum! -novel çeviri-

25

"Yolu biliyor musunuz?"

"Bilmiyorum."

"O zaman, lütfen yolu göstermeme izin verin. Hadi gidelim."

Bu adam çok gizemli bir enerji yayıyordu. Onu her gördüğümde, kafamın içinde bir yer kıpırdanıyormuş gibi hissediyordum.

Ama vücudum zaten onu takip ediyordu. Sanki bir şey tarafından ele geçirilmiştim. Rahatsızlığa dayanamadım ve ona seslendim.

"Affedersiniz."

"Lütfen bana rahatça Luca deyin."

Her nasılsa, daha dostça bir yüze sahip olmasına rağmen kendini Dük gibi hissediyordu. Luca ile daha önce hiç yalnız kalmadığım için bu fırsatı değerlendirmek istedim.

"Pekala, Bay Luca. Kimsiniz?"

"Hayır, hatta resmi görevlilerden biri bile değilsin...tam olarak kimsin?"

Daha önce sözlerime şefkatle gülen yüzü aniden sertleşti ve adımları durdu.

"Bunu ilk kez duyuyorum, bu yüzden biraz şaşkınım. Ne sorduğunuz hakkında hiçbir fikrim yok."

"İnan bana senden daha çok şaşkınım. Büyücü müsün? Ya da onun gibi bir şey mi? Senin olduğun yerlerde neden garip şeyler oluyor? "

"Böyle bir durum mu var?"

"Bilmiyormuş gibi davranma. Ne kadar tuhaf olduğunun farkında değil misin?"

Ancak o zaman gülümsedi ve başını salladı.

"Eh, garip değilim. Büyücü olup olmadığımı sordunuz... Belki bir bakıma bu doğru olabilir."

Bir büyücü, bu dünyadan olmayan bir varlıktı. Kendinden emin bir şekilde büyücü olduğunu söylediğine inanamadım.

Şaşkınlıkla bir adım geri gittim.

"Sen bir büyücüsün. O zaman neden... buraya izinsiz girdin?"

"İzinsiz mi?"

"Kimse nereden geldiğini ve buraya nasıl geldiğini bilmiyor. Büyük ihtimal dükün bile haberi yok. Yani merak ediyorum. Bazı nedenlerden dolayı, bu yere girdin ancak insanlarla normal bir şekilde nasıl iletişime geçebiliyorsun?"

"Ben..."

Uzun bir aradan sonra gülümsedi.

"Ben sadece bir insanım. Neden kimsenin beni hatırlayamadığını bilmiyorum ama ben normal bir insanım. Tabii ki, biraz sihir yapabilirim. Tıpkı az önce anılarını sildiğim gibi."

Ç/N: Geçen bölüm sonu bizim mcnin dünyası kararmıştı, bayıldı sandık ama anılarını silmiş demek ki. Ancak ne oldu da neyi sildi yav??

Önümdeki adam açık ellerini birleştirdi. Sonra küçük bir alev titredi ve kayboldu.

"Ah."

O anda yine Rere'nin odasına giden yolu hatırladım. Aniden ortaya çıktığında geri adım attım ve ona karşı savunmamı artırdım.

"Ha... sen... N-sen nesin!"

"Ben neyim diye mi merak ediyorsun? Sadece bir süreliğine hafızanı tuttum. Tuhaf bir şey değil."

Ç/N: He aynen her gün başımıza gelir zaten büyücünün tekinin hafızamıza sızması, bence de tuhaf değil

Onun yanında her zaman daha uyanık olmaya çalışmıştım. Luca'yı her gördüğümde hissettiğim tuhaf duygular yüzünden miydi?