değiştirilemeyen karanlık bir ailenin üvey annesi oldum! -novel çeviri-

14

O günün akşamıydı.

Odama zar zor geldim, yıkandım ve uzun süre uyuyamadım.

Bugün gördüğüm Rere davranışlarıyla kalbimi altüst etmişti.

Onun için bir şeyler yapmak istiyordum. Tek yapmam gereken hislerim konusunda dürüst olmak mı?

Çocuğu nasıl değiştirmeliyim?

Şimdiye kadar gördüğüm sayısız çocuğa dayanarak, çocuk için yapabileceğim tek şey sabırla beklemekti.

'Sana inanıyorum' veya 'değişmeni bekleyeceğim' gibi şeyler yaralı bir çocuk için işe yaramazdı ve bundan sonra da işe yaramayacaktı.

Çeşitli olaylardan kaynaklanan yaraları kazımaya çalışmanın faydasız olacağını bilerek pencereden sessizce baktım.

Buraya gelmeden önce bana yakın olan bir yetişkin yoktu.

Bekar bir anneden doğan bir çocuk.

O bekar anne bile beni doğurur doğurmaz iz bırakmadan ortadan kayboldu. Bütün bir ay hastanede kaldıktan sonra onu aramaya kimse gelmediği için doğumunu bile kaydettiremeyen çocuk bendim.

Ç/N: Ne bu hayatında ne de geçmiş hayatında ne bahtsız çıktın be kızım...

Gençken bu hikayenin farkında değildim.

Bir gün aniden ailemi merak ettim, bu yüzden yetimhane başkanını buldum ve ona sordum. Kızgın bir ifadeyle kabaca belgeleri karıştırıyordu. Bana doğru olabilecek veya olmayabilecek gerçeği söyledi.

Doğduğumdan beri hiç ailem olmadı. Yetimhanedeki insanlar benim ailemdi ve bu kadar çok çocukları olduğu için kimse beni umursamadı.

Yetimhanenin müdürü bile çocuklara bir çalışanmışım gibi bakmam için benimle uğraştı.

Okula gittiğim zamanlar dışında günlük hayatımda hiçbir şey olmadı. Yeni doğanlardan yetimhaneden mezun olan çocuklara kadar her gün sanki onlara bakmak için doğmuşum gibi çok çalıştım.

Uykusuz birçok gece geçirdim ama yetişkinler bunu görmemezlikten geldi çünkü bir gün izin alırsam zor anlar yaşayacaklarını biliyorlardı.

Ve sonra evlat edinildim.

Bunun bir hevesle mi yoksa birinin baskısından mı kaynaklandığından emin değilim ama benim normal bir ailem vardı. Hatta ekonomik açıdan bakarsak oldukça zenginlerdi.

Ama 15 yaşındaki beni evlat edinen ailem beni sadece çocuklarının dadısı olarak gördü.

Keşke orada bitse, tüm ev işlerini yapmam ve 13 yaşındaki çocuklarının tüm pisliklerini temizlemem gerekiyordu.

Öz çocukları paralarını çaldı ve suçu üstüme attı. Sorumluluğu ben üstlenmiştim.

Kirli kan olduğumu söylediler ve kaçınılmaz küfürlü sözlerle bana eziyet ettiler.

 Başıma vurdular ve kıpırdayamayacak duruma gelene kadar vücudumun her zerresine kadar dayak yedim.

Ama o hayatımda bazı iyi şeyler olmuştu.

Orada 3 yıl kaldıktan sonra yemek yapmayı ve çizmeyi öğrendim.

Yetimhanede kalsaydım böyle şeyleri asla öğrenemezdim.

"Rere'yi karşılaştırmak komik ve bunu beğendim..."

Rere'nin çocukluk günlerimin bir yansıması olduğunu söyledim ama Rere'nin durumu benimkinden tamamen farklıydı.