değiştirilemeyen karanlık bir ailenin üvey annesi oldum! -novel çeviri-

22

Ağız dolusu çikolatayı gururla çiğneyen Rere dadıya da çikolatalarından yedirdi.

"Çikolata nasıl? Lezzetli, değil mi?"

"Aman tanrım! Sanırım bu şimdiye kadar yediğim en iyi çikolata!"

"Abartma! O kadar da şaşırılacak kadar iyi değil! Ama dadım olduğun için yemene ve abartmana izin vereceğim."

"Teşekkür ederim."

Rere, ikisini kendisine, ikisini de bana ve dadı için saklayarak yavaş yavaş kabı boşalttı.

Sonra aklına bir şey gelmiş gibi bana döndü.

"Çanta istiyorum."

"Neden çantaya ihtiyacın var?"

"Babam... Hayır, sadece saklamak istiyorum. İlk defa yaptığım bir şey çünkü."

Ç/N: Ne kadar sövse de babasına kıyamıyor işte ;((

"Çikolataları uzun süre saklarsanız yenilmeyecek duruma gelir. Bunun yerine hemen yemeye ne dersiniz leydim?"

"Sessiz ol! Sırf sana birkaç çikolata verdim diye bana ders verme cürretinde mi bulunuyorsun?"

Yine de bu pek ders vermek gibi değildi.

Ama Rere ile ilgili bir şeyler değişti.

Eskiden ona bağırdıktan sonra dadının suratına bile bakmazdı ama şimdi çikolatayı tekrar dadının ağzına itti.

"Bunu ye ve sessiz ol!"

"Evet. Ağzımı kapalı tutacağım."

Bu arada, folyo ambalajını çıkarıp Rere'ye verdim.

"İşte bunla çikolatayı saklayabilirsin."

"Annem dadımdan biraz daha iyi."

"Çikolatanın geri kalanını ne yapacaksın? Buzdolabına koymaz isen yiyemezsin."

"Sus anne, çok konuşuyorsun."

Çikolatayı folyo ambalaja koyan Rere, tatmin olmuş gibi eliyle burnuna dokundu.

Bu hareketi ile temiz olan Rere'nin yüzü yine çikolata ile kaplandı.

Merdivenlerden aşağı indi ve kirli yüzünün farkında olmadan mutfaktan çıktı.

"Hadi şimdi gidelim!"

"Nereye?"

"Odama! Onu hazine evime koymalıyım." 

Rere, çikolata torbasını heyecanla ileri geri sallarken konuştu.

Ancak o zaman çocuğu mutfaktan çıkarıp takip ettim. Dadı, Rere'nin kirli elleriyle dışarı çıktığını görünce şaşırdı bu yüzden mendilini ılık suya batırdıktan sonra bizi takip etti.

Dadı sessizce eğildi ve sanki çocuğun ona ellerini temizlemesini söylerse itiraz edeceğini biliyormuş gibi Rere'nin ellerindeki kiri sildi.

"Ah! Hayır, istemiyorum! Kirli değil!"

"Ama böyle dokunur isen oyuncakların kirlenir ve yıkamak zorunda kalırız. Yıkarsak yine üzülürsünüz."

"Kapa çeneni. Dadı, sürekli çirkinliğimi kullanarak beni tehdit ediyorsun. Nefret ediyorum ama bu sefer görmezden geleceğim."

Zaafının çirkin tavşanın olduğunun farkında olan Rere gönülsüzce ellerini uzattı.

Çocuğun ellerini hızlıca sildi, yüzünü de silmeye çalıştı ama Rere kızdığı için pes etmek zorunda kaldı.