hadi bollll yorum bekliyorum satır arası olursa hangi kısma yorum yaptığını görmüş oluyorum minik not.tabi oyda
Gözlerimi beyaz duvardan çekip yanımda oturan babama baktım. Meraklı bir yüz ifadesiyle karşımızda ki kapıya bakıyordu karısının durumunu merak ediyordu haliyle oda.
"Kızım bir gidip baksam mı hala birşey demediler" dedi bana bakarak
"Babacım şimdi doktor çıkar biraz daha bekleyelim"
"Bilmiyorum çok kötü düştü umarım birşey olmamıştır"
"Umarım"dedim gergince. Akşam babam aradığında evden nasıl çıktığımı hatırlamıyordum annemle dışarı çıkıcaklarmış merdivenlerden inerken başı dönüp düşmüş babam anneni hastaneye kaldırdık deyince aklımı kaçırıcağımı sandım nasıl kalktım nasıl geldim hatırlamıyorum bile.
Doktorun odadan çıkmasıyla babamla beraber ayaklandık
"Ayağında çatlak var o yüzden bir kaç hafta üstüne basmaması lazım şuan sargısı sarılıyor geçmiş olsun"diyerek yanımızdan ayrıldı
"Bak sadece çatlakmış baba iyidir durumu buna da şükür" dedim babama. Beraber annemin yanına geçip sargısının bitmesini bekledik. Annemi tekerlekli sandalyeyle dışarı çıkarıp arabaya geçirdik.
"Kızım senide eve bırakalım artık çok geç oldu"dedi babam
"Ne evi baba Allah aşkına bu birkaç hafta sizdeyim görmüyormusun doktor basmasın demiş üstüne"dedim kaşlarımı çatarak
"Yok kızım bakıcılıkmı yapıcaksın evine git sen"dedi annem bir yandan da ağrıyan başını tutuyordu
"Annecim siz şimdi eve gidiyorsunuz bende eve gidip almam gerekenleri alıp geliyorum zaten efekan beni bırakır"dedim gülerek sonra aniden aklıma gelenlerle gülümsemem yüzümde dondu
"Ben efekana haber vermeyi unuttum"dedim şaşkınlıkla "Neyse baba dediğim gibi ben hemen eve gidip geri geliyorum"diyerek hızla yanlarından ayrıldım.Telefonu cebimden çıkarıp baktığımda dudaklarım uçukladı birsürü cevapsız arama mesaj vardı bunlara bakmak yerine eve gidip konuşmak daha doğru olur gibime geliyordu.Telefonu tekrar cebime yerleştirip taksiye bindim.
Bahçeden içeri girdiğimde korumaların tuhaf bakışlarına maruz kalmıştım ne oluyordu yahu bunlara içeriden gelen bağırma sesiyle sıçrayarak hemen eve girdim. İçeri adım attığımda herkes tedirgin gözlerle efekana bakıyordu. Elleri başında bir sağa bir sola yürüyordu. Hırsla kafasını kaldırıp ağzını açıcaktı ki gözleri beni buldu beni gördüğüne inanamıyormuş gibi baştan aşşağıya süzdü önce gözlerindeki ifade gitti sonra gerilen vucudu gevşedi bir kaç saniye daha yüzümü tarayıp hızla yanıma gelerek belimden tuttuğu gibi sıkıca sarıldı. Cidden ne olduğu hakkında en ufak fikrim yoktu. Saçlarımı defalarca öpüp başını boynuma sokarak kokladı
"Terk etmedin" dedi fısıltıyla
"Ne" dedim anlamayarak. Kendimi geriye çekmeye çalıştığımda bırakmayıp daha sıkı sarıldı
"Efekan ne terk etmesi" dedim başımı geriye çekmeye çalışarak
"Ben gittin sandım benden, yanımdan" dedi kendini geriye çekerek. Kaşlarımı yukarı kaldırıp yüzünü inceledim yani bu korkusu benim onu bıraktığımı sanmasımıydı.
"Hayır tabiki" dedim garipseyerek "Gitmedim"
"Cansu neredeydin kızım o zaman sen" dedi nesli yanıma gelerek
"Hastanedeydim"dedim hepsine bakarak.Efekan beni kendinden uzaklaştırıp vucudumu taradı
"Niye gittin sen hastaneye"dedi
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Okuldaki KOCAM
Roman pour Adolescents(kapak fotosundaki kişileri karakter olarak hayal etmeyiniz. O sadece bir kapak fotosu) Çok güzel bir okul Gençliğimin baharı Ama ben şuan yanımdaki serseriyle evliyim *** "Düğün için herşey hazır sen sadece giyeceğin gelinliği seç onuda yarın halle...
