TÖRE

14.BÖLÜM" POYRAZ&SELİN"

YAZDIĞIM EN UZUN  BÖLÜM iLE KARŞINIZDAYIM.  VOTE VEREN HERKESE ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM. BU BÖLÜMDE YORUM YAPARSANIZ ÇOK MUTLU OLURUM.HEPİNİZLE TEK TEK TANIŞMAYI ÇOK İSTERİM:))).   NEYSE ÇOK KONUŞTUM GALİBA İYİ  OKUMALAR!!!   (YAZIM HATAM VARSA AFFOLA )

SINIR 45 VOTE :)) 

________________________________________

SELİNDEN:

Gözlerimi aşırı sıcak yüzünden açmak zorunda kaldım.  Uyku sersemi etrafa baktığımda kollarını bedenime sarmış kocamı fark ettim.  Yüzümdeki tebessüm ile ona dönmeye çalıştım. Ama sadece çalıştım.  Çünkü Poyraz çok çok sıkı sarılmıştı. Kollarını gevşetmesi için kıpırdadığımda Poyraz'ında kıpırdaması ile hareketsiz durdum.  Sonuçta kocamın uyanmasını istemezdim.

Poyraz'ın  tekrar uyuması ile ona döndüm.  Evlendiğimizden bu güne en sevdiğim hobim di kocamı izlemek. Uyurken ki halini çok seviyordum çünkü. Gevşemiş yüz hatları ve hafif aralık ağzıyla küçük çocukları andırıyordu adeta.

Aslında hala küçük bir çocuk gibi sevgiye muhtaç  Poyraz. Ben elimden geldiğince  destek olmaya çalışsamda yeterli olmuyordu. Sonuçta her insan yaşı kaç olursa olsun anne- baba sevgisine muhtaç.

Ama galiba ben anlayamam bunu.  Sonuçta benim sadece hayallerimden var bu sevgi. Kendimi bildim bileli yetimhanede yaşadım ben ailemle ilgili hiç bir bilgi yok elimde. Ne bir isim,  ne bir fotoğraf...

Elimi karnıma koyup hafifçe okşadım.  Meleğimi hisseder gibi...   Evet hamileyim. Ölürcesine sevdiğim adamdan bir parça taşıyorum karnımda. Ondan ve Benden bir parça.

Tekrar Poyraz'a baktığımda ilk tanıştığımız zamanlar geldi aklıma. Bizim çok değişik bir aşk hikayemiz yoktu. Üniversiteye başladığım yıl ayrıldım yetimhaneden.  Önce küçük bir kafede part time bir iş buldum. Sonra da İki odadan oluşan şirin bir apartman dairesi. Artık biraz daha rahatlamıştım.   Sonuçta başımı sokacağım bir ev, geçimimi sağlayacağım bir işim var.

Üniversitenin ilk günü görmüştüm Poyraz'ı... İlk görüşte aşık olmuştum.  İlk defa dua etmiştim bir insanın beni sevmesi için.   Daha sonra hep izledim Poyraz'ı.  Yılbaşı günü kafe kalabalık diye yardım istemişti patronum Nermin Abla benimde o gün önemli dersim olmadığı için kabul etmiştim. Ertesi gün kantinde otururken yine onu aradı gözlerim. Onu görememiş olmanın verdiği hayal kırıklığı ile önüme dönerken yanımdaki  sandelye çekilmişti. Kim olduğuna bakmak için Kafamı kaldırdığımda şok oldum.

POYRAZ BENİM YANIMA OTURMUŞTU!!!

Ben şaşkınlıkla ona bakarken o hafif bir tebessüm edip konuştu:

"Nerdeydin Dün?  Bende beni her gün izleyen kızın sıkıldığını sandım ama yanılmışım."

Dediğinde Utanarak önüme döndüm. Allah'ım hayatımda bu kadar utandığımı hatırlamıyorum. Yanaklarımın kızardığını hissederken başımı eğdim. Benim konuşmayacağımı anlayan Poyraz tekrar konuşmaya başladı: