Derin devlet hikâyesi.
-
Rahşan Piri, düşmanları için yeni planlar peşinde.
Atilla Belgemen, tuzağa çekilmek üzere.
Masum kılığına bürünmüş Fecir Saye Arslan, şeytanlığıyla çığır açıyor, rahmine hayat üflüyor.
Doyumsuz arzular ve ihanet dolu çetre...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
23.BÖLÜM "ZAMANIN İÇİNDEN, GEÇMİŞİN İZİNDEN II"
-
5 Eylül 2017
20:06
Güneşin yakıcılığı ağlatıyordu kızıl saçlarını. İki yandan ördüğü örgüsünü göğsünün üzerine getirirken ruhumu okşayan ela gözleri mahzunlukla yeri izliyor, farkına varmadan bileğindeki Artemisa yazılı dövmesini okşuyordu.
Saruhan'ın verdiği incirleri büyük bir iştahla tükettiğim saniyelerde, çocuksu durgunluğumla, "Neyin var?" diye soruyordum Mahfer'e, ama beni işitmiyordu.
Sanki bir daha mutlu olamayacaktı.
Sanki yüreğindeki güzel bütünl duyguların sonuna gelmişti.
Kalbi atıyor olmasına rağmen canlı hissetmiyordu.
Vücudunu saran ve onu hayatta tutan kılcal damarları, yaşamsal fonksiyonların negatifliğini içine emerek kanını zehir zemberek bir yoğunlukla kirletiyor, hatta ziyan ediyordu.
Şekerli elimi elinin üzerine getirdim ve parmaklarını kavradım. Elleri buz gibiydi. Ancak bir ateş yeli ısıtabilirdi avuç içini.
"İyi misin canımın balı?"
Bir rüyanın içindeyken kâbusu yaşayan, o anın görüntülerini en acı haliyle izleyen bal damlayan ela gözlerini yerden kaldırdı, gözlerimin içine baktı, ürpererek irkildi.
Güneşin yakıcılığı şimdi yüzünün her yerindeydi.
Ne olduğunu idrak etmekte güçlük çeken ifadesiyle, "Bir şey mi dedin canımın çiçeği," dedi, şekerli parmaklarımı bir daha hiç bırakmayacakmış gibi sıkıca kavradı. "Seni duyamadım?"
Yarısını yediğim inciri kucağımın üzerine bırakarak, "Üzgünsün," diye mırıldandım. Üzgün olması kalbimi incitiyordu. "Neden üzgünsün?"
Gözlerini gözlerimden çekerek uzağa dikti. Sessizce, "Bilmem," dedi Arkamızı yasladığımız meşe ağacının yaprakları yumuşak rüzgârın kollarında sallanarak hışırdadı. "Artemisia son zamanlarda çok huysuzluk yapmaya başladı, canım ona sıkılıyor."
Artemisia huysuz bir Safkan yarış atıydı. Mahfer'in hayatına gireli dört ay oluyordu ve birlikte katıldıkları ilk yarışlarında ikincilik elde ederek gümüş madalyon kazanmışlardı.
"Babam onunla birincilik kazanamayacağımı söylüyor. Artemisia duygusal bir kız. İnsanların, bilhassa babamın düşüncelerini hissediyor, hırçınlaşıyor. Bu sabah beni üstüne almak istemedi."
