Duman ve Bal [Sinan×Osman]

30 - lütuf

"Bitmişse

Kızıllığını avuç avuç içtiğimiz şafaklar

Öğleler, ikindiler çoktan geçmişse

Bir akşamüstü garipliği

Sarmışsa her yeri

Güneş devrilmiş

Renkler solmuş

Sesler kesilmişse

Son kuşlar da geçip gitmişlerse ufuktan

Ve çiçekler

Bükmüşse boyunlarını dalgın dalgın

Bil ki ölüm saati gelmiştir

Senden uzak, kendimden uzak

Tüm umutlardan ve her şeyden uzak

Ben ölmüşümdür uzaklarda bir yerde

Gövdesini kurtların oyduğu

Bir ağaç gibi devrilmişimdir

O anı sen bileceksin herkesten önce

Herkesten iyi sen anlıyacaksın

Çaresizliğini, yıkılmışlığını

Sevdiğin adamın

Ve seni nasıl sevdiğini

Duyacaksın derinden derine

Belli belirsiz

Bir gölge düşecek gözlerine

Fakat ağlamıyacaksın, ağlamıyacaksın

Sen tek gelinim, sen tek kadınım

Sen güzelim, nazlım, bebeğim

Kadersizim sen

Gülerken ağlayanım, ağlarken gülenim

Varlığım, nedenim, alınyazım benim

Elbette ağlamıyacaksın

Çünkü sonsuzluklar

Sonsuz sevenler içindir

Çünkü ölüm

Sevmeyi ve ölmeyi bilenler içindir."

-Ümit Yaşar Oğuzcan, Ölüm Gelmişse

Önceden Osman'ın hayaleti bir görünüp bir kaybolurdu ama şimdi ortadan hiç kaybolmuyordu. Hep yanımda, yakınımda bir yerlerdeydi. Bazen odaya gelip yatağa uzanıp hiç konuşmadan saatlerce yüzümü izliyor, bazen salonda battaniyenin altında kızarmış gözlerimle otururken o da yanıma oturup başını omzuna yaslıyordu. Rolleri değişmiş gibiydik. Normalde bir çocuk gibi onun peşinden koşan, sevgi bekleyen ben olurdum fakat şimdi o her an bana sokulmaya çalışıyordu.

Put gibi soğuk ve hareketsiz kalmak istemiyordum ama elimde değildi. Sonuçta o... Gerçek bile değildi.

Aklımda sürekli Osman'ın ölümü varken eskisi gibi aşık kalamıyordum bu yeni adama. Onunla da biriktirdiğim bir sürü anı olmasına rağmen gidip hayali birine aşık olmam şimdi çok hastalıklı geliyordu. Sanırım bu hala hayalle gerçeğin arasındaki uçurumun tamamen kapanmadığının bir göstergesiydi. Az da olsa sorgulayabiliyor, bazı düşüncelerimin anlamsız olduğunu fark edebiliyordum.