26

134 11 8
                                    

ဟဲဟိုးေလဆိပ္ကိုဆိပ္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေလယာဥ္မယ္ဆီကအသံထြက္လာသည္။ခရီးသည္အားလံုး ေလယာဥ္ေပၚမွဆင္းရန္ျပင္ဆင္ေနလ်က္ရွိၾကသည္။ေလယာဥ္ရဲ႕ပထမတန္းVIPတန္းတြင္ သတင္းစာကိုမ်က္နာေပၚအုပ္လ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာသူ။အနက္ေရာင္စတိုင္ပင္ကိုေသသပ္စြာဝတ္ဆင္ထားၿပီး အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ထိုခန္ညားေသာသူသည္ ေလယာဥ္မယ္ရဲ႕အသံေၾကာင့္စိတ္အေနာက္အယွက္ျဖစ္သြားသည္ထင္ပါ၏။မ်က္ခံုးတန္းမ်ားတြန္ခ်ိဳးကာ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္ဝန္းတစ္စံုကပြင့္လာသည္။

"ဘာလဲကြာ..ဆူညံေနတာဘဲ။"

"အေနွာက္အယွက္ျဖစ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္
ဧည့္သည္။"

ေလယာဥ္မယ္ေလးကေတာင္းပန္စကားဆိုတာေတာင္ အာဏာဆန္သည့္မ်က္ခံုးတန္းက မေျပေလ်ာ့ေသး။ေလယာဥ္ေပၚက တစ္ျခားVIPဧည့္သည္မ်ားေတာ့ သူ႔အား ေဒါသႀကီးသည့္သူဟုထင္ေကာင္းထင္လိမ့္မည္။

"က်ေနာ္ကဘဲေတာင္းပန္ပါတယ္။
သူကနည္းနည္းစိတ္မရွည္တတ္လို႔ပါ။"

"ေတာက္..!"

ေျခခ်ိပ္ကာထိုင္ထားရာကေန မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ ကုဒ္ရဲ႕ေကာ္လံအား သူဆြဲဆန္႔လိုက္သည္။

"ေဒါသေလ်ာ့စမ္းပါကြာ..လူတိုင္းကို မင္းစိတ္နဲ႔ခ်ည္းဆက္ဆံလို႔မရဘူးေလ။"

"ဒါဆို ငါကမွားတယ္ေပါ့။"

"မဟုတ္ဘူးေလ..မွားတယ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။
နည္းနည္းေလာက္ ဘဝကို အေကာင္းျမင္စိတ္ထားဖို႔ေျပာတာ.."

ခြန္ဟိန္းတနင့္တပိုးရွင္းျပေနတာ နားမေထာင္ဘဲ အနက္ေရာင္မ်က္မွန္ကိုသူစြပ္ကာ ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲလက္ထည့္ၿပီးသူဦးေဆာင္ထြက္ခဲ့သည္။ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ေဆာင္းဦးရဲ႕ရနံနဲ႔ ေလေျပေအးေအးေၾကာင့္ ဆံစမ်ားက ပံုမက်ျဖစ္သြားသည္။

"ေဟ့..လူစကားေျပာရင္ ဆံုးေအာင္နားေထာင္မွေပါ့။"

"နားၿငီးတယ္။ျမန္ျမန္လာ.."

ေျခလွမ္းက်ယ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ထြက္သြားသည့္ ရွင္းေနာက္ကို ခြန္ဟိန္းအေျပးလိုက္ရသည္။ရွင္းသည္Chinaေရာက္ၿပီးစတည္းက သူ႔စကားဆိုရင္ ဖင္ၾကားေတာင္မညပ္ခဲ့ ။

Diary of Poinciana: Blue JacarandaWhere stories live. Discover now