38

153 0 1
                                    

Zawgyi

ေခတ္မီအေဆာက္အဦးသံုးထပ္တိုက္ႀကီးထဲ ေမာင္နဲ႔မာန္ဝင့္ထည္ဝင္လာခဲ့သည္။စင္ကာပူကျပန္ေရာက္ၿပီး ေဒၚေလးဝါတို႔ကို မႏုတ္ဆက္ရေသးတာေၾကာင့္ မာန္ဝင့္ထည္နဲ႔အတူေမာင္လိုက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

"အန္တီဝါ..."

"ဟယ္..သားငယ္ ေသာ္ေလး။ၾကည့္ပါဦး မေတြ႕တာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာၿပီလဲ.."

"ဟုတ္ပမဝါရယ္...ေသာ္ေလးကစလံုးမွာေနတုန္းကမဝါကိုအ
ၿမဲေျပာတာ။မဝါခ်က္ေကြၽးတဲ့ဟင္းကိုလြမ္းလို႔တဲ့"

"အိအိတို႔စားၿပီမွျပန္ေနာ္!

"ဒါေပါ့ ဒါဘဲေမ်ာ္ေနတာ။"

မိသားစုနွစ္စုဆံုၿပီးေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြျပန္ေျပာမိၾကသည္။ေမာင္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ ေမာင့္ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း ေျဖသိမ့္မိသည္။

"မမိုး ဆံုးတာ ၅နွစ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီေနာ္။အိျဖင့္ေလ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုဘဲသိလား။"

အန္တီအိအိရဲ႕ဝမ္းနည္းစကားေၾကာင့္ ေမာင္မ်က္ရည္ဝဲမိလာသည္။အားငယ္ေနတဲ့အန္တီအိအိရဲ႕ပုခံုးကိုဆုတ္ကိုင္ရင္း အၿပံဳးေလးျဖင့္သာအားေပးမိသည္။

"ဒါနဲ႔ ငါ့တူ မင္းအမႈကိုျပန္ရင္ဆိုင္မယ္လို႔ ၾကားတယ္။
တစ္ခုခုမ်ားထူးလို႔လား..."

ဦးမာန္ထက္ကေမာင့္ရဲ႕သတင္းကို စိတ္ဝင္စားစြာေမးေလသည္။

"ဟုတ္ကဲ့..တရားခံဘယ္သူလဲဆိုတာသိေလာက္မဲ့မ်က္ျမင္သက္ေသကိုရွာေနပါတယ္ အန္ကယ္။က်ေနာ့္အသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကားblackbox ဖိုင္ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ သိရၿပီတဲ့"

"ေဟ..ဟုတ္လား။ဝမ္းသာလိုက္တာကြာ။အန္ကယ္ကူညီလို႔ရမဲ့ကိစၥရွိရင္လည္းေျပာပါ။အရင္ကေတာ့ အန္ကယ္ကလုပ္ငန္းေတြဘာေတြနင့္ဆိုေတာ့ ဝင္ၿပီးမကူညီခဲ့ရတာ အားနာေနတာ ေသာ္ေလးရဲ႕။"

"မဟုတ္တာဗ်။က်ေနာ္ကဘဲ ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။
ကိုကိုႀကီးလည္း ေမေမ့အမႈမွာအားျဖည့္ေပးေနေတာ့ က်ေနာ္ကဘဲ ေက်းဇူးတင္ေနရတာ။"

Diary of Poinciana: Blue JacarandaWhere stories live. Discover now