Partners in Crime | AHDEN

Part 6: Sanırım

Bu sabahla beraber tanıştıkları günün üzerinden tam bir hafta geçmişti. Hayatlarının en güzel, en eğlenceli haftasıydı belki de. Günlerini Muğla'yı karış karış gezip pek kimse tarafından bilinmeyen kıyılarını köşelerini keşfederek, bol bol yüzüp güneşlenerek geçirmişlerdi. 

Efe: "Hazır mısın toparladın mı eşyalarını?"

Güneş: "Hazır sayılırım iki dakikaya geliyorum."

Artık Muğla'dan ayrılıp başka şehirler gezme, yeni maceralar yaşama vaktiydi. 

Efe: "Kalem kağıt var mı çantanda bizden sonra bu evi kiralayacak olan şanslı insanlara bir not bırakmak istiyorum." 

Güneş çantasından ajandasını ve kalemini çıkarıp notunu yazması için Efe'ye uzattı.

'Sevgili bu evin yeni misafirleri naber?

Öncelikle bilmelisiniz ki gerçekten müthiş günler sizi bekliyor. Biz burada birbirlerinin hayatına yeni girmiş iki insan olarak o kadar güzel vakit geçirdik ki umarım siz de en az bizim kadar eğlenirsiniz. Siz bu notu bulduğunuzda biz belki de yollarımızı çoktan ayırmış kendi hayatlarımıza dönmüş olacağız kim bilir. Siz siz olun bizim yaptığımızı yapıp yollarınızı ayırmak gibi saçma bir karar almayın insanın başına bu kadar güzel bir şey kırk yılda bir gelir kaçırmamak lazım.

Not: Umarım bu mektubu bulduğunuzda yanımdaki bu güzel kız hala hayatımda olur benim için dua edin.

Notun notu: Kilerde ev sinema sistemi var akşamları bahçede film izlemek çok keyifli oluyor bu kıyağımı da unutmayın.'

Mektubunu yazdıktan sonra sayfayı koparıp ajandayı Güneş'e uzattı.

Efe: "Yazma sırası sende."

Güneş: "Ben anlamam mektup falan yazmaktan yazmasam olmaz mı?"

Efe: "Olmaz."

'Merhaba, 

Hayatımda ilk kez mektup yazıyorum yanımdaki şahısın da zorlamasıyla. Öncelikle bilmelisiniz ki çok güzel bir yerdesiniz. Manzarasıyla sakinliğiyle kimsenin bilmediği gizli koylarıyla gerçekten cennet gibi burası. Eğer bu evde kalıyorsanız toplumun şanslı olan kesimindensinizdir bazı insanlar senelerce hasret büyüyor böyle güzelliklere. Umarım benim kadar mutlusunuzdur siz de... Hiç tanımadığım bir insanla çıktım ben bu yola tam bir hafta önce ister delilik deyin ister saçmalık iyi ki de çıkmışım. Bundan sonra ne olur bilmiyorum ama bugünümden güzel olamayacağı kesin size tek öğüdüm yanınızdaki insana/insanlara sahip çıkın. İyi tatiller.'

İkisi de mektuplarını yazdıktan sonra mektupları evin bir köşesine koyup evden ayrıldılar. Güneş'in ısrarlarına rağmen Efe birbirlerininki okumalarına izin vermemişti. Uzun bir yolculuk vardı yine önlerinde. 

Efe: "Efe Yıldız Seyahatin pek kıymetli yolcuları next station: Antalya... demek isterdim ama önce ufak bir işimiz daha kaldı burada halletmemiz gereken."

Güneş: "Bir şey mi unuttuk?"

Efe: "Oraya varınca görürsün..."

Kısa bir yolculuğun ardından bir çiçekçide durdurdu Efe arabayı ve elinde üç buket çiçekle geri döndü. 

Efe: "Bu nergisler sana geçen gün laf arasında söylemiştin en sevdiğim çiçek diye aklımda kalmış görünce sana da alayım dedim."

Güneş yüzünde kocaman bir gülümseme ile nergis buketini aldı efenin elinden ve konuştu:

"-Peki diğerleri kime?"

Efe: "Papatyalar... Annem ve kız kardeşime karanfilse babama."

Güneş'in yüzündeki gülümseme kaybolmuştu ailesinin mezarını gideceklerini anlayınca. Efe hafifçe burnunu silip gözlerini sildi ellerindeki buketleri arka koltuğa bırakmak için uzanmıştı ki Güneş dayanamayıp bir anda Efeye sarıldı. İkisi de bir yandan ağlıyor bir yandan sımsıkı sarıyordu birbirini. Birkaç dakika öylece durdular arabalar kornaya basmaya başlamasaydı daha da dururlardı muhtemelen.c.. 

Mezarlığa geldiklerinde bir ürperti kaplamıştı güneşin içini daha önce hiç gelmediği için korkuyordu biraz da. Efe eliyle gitmeleri gereken yolu gösteriyordu. Biraz yürüdükten sonra üçü dolu dört kişilik bir aile kabristanının önünde durdular Güneş kafasını kaldırıp önündeki mezar taşındaki yazıları okudu.

 'Yıldız Ailesi'

Hakan Yıldız (1970-2008)

Zeynep Yıldız (1972-2008)

Büşra Yıldız (2001-2008) 

Ruhlarına El Fatiha

Efe'yi ailesiyle yalnız bırakmak adını bir kaç adım geride durmayı tercih etti Güneş. Efe önce girişteki büfeden aldıkları su ile toprağı suladı bir yandan da üzerinde biriken kuru otları temizledi. Konuşmak istiyordu ama ağzından çıkacak ilk kelimeyle göz yaşları da dökülecekti bu yüzden sessiz kalmayı tercih ediyordu. Önce annesi  ve kız kardeşinin papatyalarını yerleştirdi özenle sonra da babasının karanfillerini...

Nihayet konuşmaya başlayacak gücü kendisinde bulmuştu:

-"Merhaba sevgili annecim babacım... Nasılsınız rahat mısınız? Nasıl geçiyor bensiz günleriniz? Biraz boşladım sizi bu aralar, uzun zamandır erteliyordum yanınıza gelmeyi kızmadınız umarım çok. Çok saçma işlere bulaştım benden hiç beklemeyeceğiniz şeyler yaptım bu yüzden de utandım karşınıza çıkmaya özür dilerim. Bundan sonra arayı bu kadar açmayacağım söz veriyorum ve saçma işlere de bulaşmayacağım. Yani bu konuda söz veremiyorum arkamda duran güzel hanım kızımızla partners in crime yani suç ortaklığı durumlarımız var biraz bunları daha sonra anlatırım belki biraz karışık durumlar."

Hemen annesinin yan tarafında duran kardeşinin mezarına dönüp devam etti konuşmasına bir yandan ağladığı için sesi boğuk geliyordu Güneş tam duyamamıştı ne konuştuğunu ama duyduğu kısmı bile onun da ağlamasına yetmişti. 

-"Naber bücür? Hala kısa mı boyun umarım cennette boyun uzamıyordur yanına geldiğimde senden çoook daha uzun olmak istiyorum her zaman olduğum gibi mümkünse hiç büyüme gittiğin halinle kal hep, büyürken görmek istiyorum seni... . Yalnız bırakmıyorsun dimi annemle babamı orada? Bir saniye daha yanınızda olmak için her şeyimi verirdim kıymetini bil tamam mı güzelim benim seni çok seviyorum..." 

Efe arkasını dönüp kenarda onu bekleyen Güneşin yanına geldi. 

Efe: "Hadi gidelim burada işimiz bitti. Bugün sulu göz günümdeyim kusura bakma olur mu?"

Güneş: "Saçmalama Efe ne kusuru... Teşekkür ederim bu özel anını benimle paylaştığın için."

Efe: "İkimiz de birbirimizin yaralarını, en derin sırlarını gördük sanırım yolculuğun sonunda yollarımızı ayırmak yerine birbirimizi öldürmemiz gerekecek."

Güneş: "Sanırım..."