Partners in Crime | AHDEN

Part 18: Yesene

Bugün çalıştığım kafedeki tadilat yüzünden izinliydim ve ikizler sabahın erken saatlerinde işe ve okula gitmek üzere evden çıkmışlardı. Burada geçirdiğim 2 haftalık süre boyunca ilk kez evde yalnız kalmıştım. Bana güvendiklerini artık iyice hissetmeye başlamıştım paralarının, değerli eşyalarının kısacası her şeylerinin bulunduğu bir yerde yalnız kalmam onlar için sorun olmamıştı. Hava o kadar sıcaktı ki sadece klimayı açıp uyumak istiyordum evden dışarı bir adım bile atmak istemiyordum. Tam klimayı açıp salondaki büyük koltuğun üzerine yerleşmiştim ki telefonumun Efe'ye özel ayarladığım zil sesi çaldı.

"Efendim..."

"İzinlisin dimi bugün?"

"Neden sorduğuna bağlı olarak değişir cevabım."

"Beraber bir şeyler mi yapsak diyecektim."

"Yorgunum Efe. Evden çıkasım yok."

"Ben geleyim o zaman."

Efe'yi eve çağırmam ikizler için bir sorun olur muydu emin olmadığım için onlara danışmadan cevap veremeyeceğimi söyleyip Ceren'e mesaj atmak üzere telefonu kapadım.

GÜNEŞ:

Pişt derste misin?

CER💗

Evet🤯

GÜNEŞ:

Derste telefona bakmasana

CER💗
Tamam anne

Noldu sen neden mesaj attın

GÜNEŞ:

Efe eve gelebilir mi?

CER💗

Güneş'çim orası senin de evin artık. İstediğini çağır sormana gerek yok

GÜNEŞ:

Seni çok seviyorum.

CER💗
Ben de kendimi çok seviyorum

Ceren'den de onayı aldıktan sonra Efe'ye müsait olduğu zaman gelebileceğini söyledim. Ceren her ne kadar senin de evin dese de kendimi hala misafir gibi hissediyordum ve onların onayı olmadan hareket etmek bana doğru gelmiyordu. İki haftadır buradaydım ama neredeyse hiç tek başıma mutfağa girmemiştim. Efe'ye sürpriz yapmak için ona yemek hazırlamayı düşündüm ama beraber yaparsak daha keyifli olacağını da bildiğim için ikilemde kaldım ve bunu ona sormaya karar verdim.

GÜNEŞ:
Aç mısın

☢EFE☢
Kurt gibi açım.

GÜNEŞ:

Yemek hazırlayayım mı?

☢EFE☢
Hayır beni bekle beraber hazırlarız.

Yorulma tek başına.

GÜNEŞ:

ok.

☢EFE☢
O ve K harfini sileceğim klavyenden.

GÜNEŞ:

ok.

Yemek hazırlama planım da şimdilik ertelendiği için kendimi yeniden geniş ve rahat koltuğun kollarına bıraktım. Uyku ve uyanıklık arası bir yerlerde Efe'nin gelmesini beklemeye başladım ya da ben öyle sanıyordum çünkü kendime geldiğimde on tanesi Efe'den üç tanesi Eren'den ve dört tanesi de Ceren'den olmak üzere tam on yedi cevapsız çağrı vardı telefonumda ve kapının zili deli gibi çalıyordu. Hemen koltuktan kalkıp koşarak kapıyı açtım. Karşımda sinirden ve kapı çalmaktan yorgun düşmüş kıpkırmızı ve terli bir suratlı Efe'yi görünce yüzüme yerleştirebildiğim en şirin bakışımı yerleştirip "Hoş geldiiiin..." dedim.