Leave yourself to your daddy •|Yoonkook|•

Artık hep yanındayım meleğim

Jungkook
"Yoongi bu kadar stres yapmana gerek yok, elimi morartmaya mı çalışıyorsun?"

Yoongi
"Özür dilerim, ben her hastaneye gidişimde stres yaparım"

Jungkook
"Çok fazla alışkanlığın var"

Yoongi
"Özür-"

Jungkook
"Özür dilemeyi bırakmalısın meleğim hiçbir şey sorun değil"

Yoongi gülümseyip başıyla onayladı elimi sıkmayı bırakıp yaklaştı ve kafasının omzuma koydu.

Yoongi
"Sen otururken veya yatarken boyum omzuna yetişiyor kafamı koymam daha kolay oluyor bunu seviyorum"

Jungkook
"Bunu öğrendiğime göre ben ayaktaykende kafanı omzuma koyabileceksin"

Yoongi
"Eğilmene gerek yok Jungkook"

Jungkook
"Eğiliceğimi kim söyledi?"

Diyip gülümsedim. Kafası karışmış bı şekilde bana bakarken kafasını tekrar omzuma yatırdım. Yoksa her an onu öpebilirdim. Benim için hava hoştu ama o utanırdı bunu biliyordum bu yüzden düşünerek hareket ediyordum.

Yoongi
"Jungkook!"

Jungkook
"Noldu meleğim?"

Yoongi
"Magazine çıkmaya korkmuyor musun?"

Jungkook
"Bı çok kez çıktım Yoongi, şirketin ilk tanıtımını yaptiktan sonra, her model yarışmasından sonra-"

Yoongi
"Ondan bahsetmiyorum. Hani sen ve ben olarak?"

Jungkook
"Korkmuyorum ama dışarıda ona göre davranırız meleğim"

Yoongi
"Anladım, tamam o zaman"

****************

Hemşire
"Tamam burda yazanlara göre serum vermemiz lazım"

Yoongi
"Jun- bay Jeon"

Yoongi endişeli gözlerle gözümün içine bakıyordu. Hemşire serum getirmek için odadan çıkarken yalnız kaldığımız için ellerinden tuttum ve yüzüne eğildim.

Jungkook
"Yoongi, güven bana hiçbir şey olmayacak, biliyorum korkuyorsun ama sadece koluna iğneyi takıcak ve yaklaşık yarım saat kadar öyle kalıcak bitince çıkarıcak ve hiçbir şey olmamış gibi eve gidicez, ben yanındayım merak etme başka hiçbir şey olmayacak"

Hâlâ endişeli bakan gözleri o korktuğu için üzülmeme neden oluyordu. Rahatlatıcağını umduğum için alnına bir öpücük kondurdum ve geri çekildim.

Yoongi
"Korkuyorum Jungkook, öpüşün beni rahatlatsada korkuyorum"

O sırada içeri hemşire girdi. Yoongi korkudan elimi bırakmıyordu.

***************

Serum bittiğinde hemşire gelip çıkardı ve son işlemleri yapıp hastaneden çıkmamızla kameralar bizi buldu, bu kadar çabuk farkedileceğimizi düşünmemiştim. Sadece Yoonginin duyabileceği bı şekilde fısıldadım.

Jungkook
"Sakın panik yapma!"

Dediğimi anladığını düşünerek sorulan sorulara kısa kısa cevap vererek arabaya ilerliyorduk.

Kameraman
"Modeliniz Yoongi ile hastanede ne işiniz vardı bay Jeon?"

Jungkook
"Ufak bı hastalanma sonucu buraya geldik arkadaşlar büyütülecek bişey yok"

Kameraman
"Yoongi beye noldu? Neden bu kadar solgun yüzü?"

Jungkook
"Yorgun, hastalanmış biraz"

Kameraman
"Neden siz yanımdasınız başka kimse yokmu evinde?"

Jungkook
"Yoongi yanlız yaşıyor arkadaşlar, arayacak birini bulamayınca beni aradı"

Daha bir ton sorunun ardından arabaya binebilmiştik. Ordan uzaklaştığımızda Yoongi tekrar yanıma yaklaştı.

Yoongi
"Fazla kafa şişiriyorlar"

Jungkook
"Biliyorum ben alıştım. Bı kaç dakika sonra bildirim gelir telefonuna görürsün"

Eve gitmemizi ardından montumu asmak için arkamı döndüğümde Yoongi yaklaşıp sarılmıştı. Bı kaç dakika öyle durmamın ardından önümü döndüm ve miniğimi kucağıma aldım. Ne olduğunu şaşırsada hiç bozmadan sarılmaya devam etti.

Yoongi
"Yanımda olduğun için teşekkür ederim Jungkook"

Jungkook
"Artık hep yanındayım meleğim"

O sırada telefonlarımıza bildirim gelmişti ama biz sarılmayı bırakamıyorduk bu daha önemliydi kafamı Yoongi'nin boynuna yaklaştırıp onun o güzel kokusunu kokladım. Yoongi kafasını kaldırıp bana bakmaya başladı. Bu kadar dayanamayıp dudaklarımı onun dudaklarıyla buluşturdum minik dudaklarının tadı, onu daha çok öpmek istememe neden oluyordu. Ağzından çıkan küçük bir inleme ile geri çekilmişti. Yüzüne baktığımda canı acımış masum bakışla alt dudağını ısırıyordu. Anlamamıştım elimle ısırdığı dudağına bakmak için çektiğimde kanattığımı gördüm. Canı yanmıştı, ve ben bunu farketmemiştim. Kanattığım yere minik minik öpücükler kondururken

Jungkook
"Oh bebeğim özür dilerim"