Ertesi sabah erken uyandım. Hemde baya erkendi saat beşi on geçiyordu. Dün yaşadıklarım aklıma gelince. Yataktan kalktım ve Tae'nin kapısına yöneldim. Yavaşca açıp içeri girdim.
Masum bir şekilde yastığa sarılmış uyuyordu. Yeonton hemen yerde uzanmıştı. Yeonton'nun yanına gittim. Kucağıma aldım. Tae'nin yatağının öbür köşesine geçtim. O masum bebek gibi yüzüne bakıyordum. Değeri benim için çok fazlaydı. Herşeydi. Mükemmel biriydi. Uzun bir süre daha yüzüne baktım. Sonrada yanına uzandım ve kendimi uykunun rahat ve güvenli kollarına bıraktım.
Uyandığımda Tae yoktu. Mutfaktadır muhtemelen deyip aşağıya indim ama yoktu. Bütün evi aradım fakat bulamadım. "Tae nerdesin?!" diye bağırarak bahçeye çıktım. Endişelenmeya başlıyordum çünkü Tae yoktu.
Aklıma telefon gelince hem içeri koştum. Direkt odama çıktım şarjda duran telefonu çekip çıkardım. Hızlı bir şekilde ezbere bildiğim numarayı yazdım. Ara tuşuna bastım. Oh.. şükür ki telefonu açıktı. Ama cevap vermiyordu. Odamdan çıktım tekrar aradım. Bu sefer ses onun odasından geliyordu.
Acaba ben bahcedeyken mı geldi diye düşündüm. "Tae?!" diye odaya girdiğimde sadece ses vardı. Hemen sese gittim. Yatağın altında sadece telefonu duruyordu.
Ben mi çok kuruntu yapıyorum acaba? Ama bana her zaman haber verirdi yada adamlara söylerdi. Tabi ya! Adamlara söylemiş olabilir.
Hızlıca yerimden fırladım. Adamlara sordum. Bilmiyoruz dediler. Aklımı kaçırmama ramak kaldı. Nerdesin Taehyung? Hemen diğer evdeki adamlara sorduğumda "burda yok hiç görmedik efendim" cevabını aldım. Tek kalan yer sahildi. Hızla arabaya atladım. Son gaz sahile gittim.
Arabayı park edip koşmaya başladım. Orda oturmuş duruyordu. "Tae?!" diye bağırarak koşmaya devam ettim. Hızla yanına ulaştığımda önce sarıldım. Sonra ise kızmaya başladım. Ağlıyordum. Göğsünü yumrukluyordum. Ben bu kadar ağlamazdım ama onu kaybetme korkusu bile beni öldürürken..
"Şşşt" dedi ve sıkıca sarıldı. Yere oturttu. "Sen delimisin? Manyakmı? Ne kadar korktum biliyormusun? Bir daha haber vermeden çıkma!"
Kafasını kaldırıp bana baktı. "Nasıl bir hissmiş anladın mı? Aynısını defalerca yaşattın bana. Artık benden habersiz bir yere bile gitmiceksin. Tamam mı"
"Sende aynı benden habersiz gitmiceksin. Bide özür dilerim biliyorum çok kötü bir his ama bazen kaçmak iyi geliyordu." dedim. Vay be Tae özür diletmişti. Ne desem bilemedim.
"Hayret uzun zaman sonra tekrar özür diliyorsun. Tuhaf bir hissmiş." Güldüm. Manyak herif. Yüzünü döndüğü denizden gözlerini çekip bana baktı.
"Hadi artık eve gidelim bugünü kendimize ayıralım. Ne dersin?"
Baya sevindim. Biraz ara iyi olucaktı. "Olur. Hadi gidelim", dedim. Bana boş boş bakınca ne oldu bakışını attım.
"Ahh..yani biraz tatlılık yapsan öleceksin dimi?"
"Evet" net ve kesin bir cevaptı. Bana baktı. Düşünüyorum işareti yaptı. Gine ne düşünüyorsun acaba?
"Bak o zaman sıraylar tatlılık yapalım. İlk önce ben sonra sen. Ne dersin?"
Kurtuluş yok. Evet dicem mecburen.
"Offf dediğin gibi olsun hadi başla."
Biraz geriledi. Ciddi olup olmadığıma bakıyordu büyük ihtimalle.
"Yapıyormusun? Yoksa gidelim mi?" diye sorunca hemen toparlandı.
Ellerini yanaklarına koydu. Gözlerini kapatıp dudaklarını gerdi. Ama bir insan bu kadar tatlı olmamalı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben gülmeye başladığımda oda gülmeye başladı. Hatta benden daha fazla gülüyordu.
"Hadi sıra sende yap."
"Peki"
Onun taklidini ben yaptım bu sefer. Öndeki 2 dişim tavşan dişleri gibi ortaya çıkınca Tae kahkaha atmaya başladı. Bozup ona katıldım.
"Tavşan hanım" diye dalga geçmeye başladı. Onu kovalamya başladım.
"Buraya gel Bay Kare Gülücük!!" Hemen arkasını döndü. Pek sevmiyordu öyle seslenmeme. "Asıl sen gel buraya!" dedi ve üzerime yürümeye başladı. "Yoooo bananeki" dedim ve son hız kaçtım.
Ben kosunca oda koşmaya başladı. En sonunda yakaladı. Kahkahalarımız tüm sahili dolduruyordu.
"Hadi eve gidelim" dedi.
Tamamlayıp devam ettim.
Eveeeeet bu bölümde bu kadardı. Sizleri seviyorum 💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
