" LOTTO " [Complete]

┫Chapter 15┣

صدای قهقهه های فردی توی گوشش پیچید، کودک درحالی که از روی سرسره به پایین میومد بلند شد و با خنده به سمت بچه دیگه ای رفت.

- بکهیونیییی، توهم بیا بیااااا.

انگشت های باریک پسر بزرگتر توی موهای بچه شات پیچیده شد.

- تو بازی کن هیونگی من نگاهت میکنم.

پسر بچه لب هاش رو چید.

- چند بار بگم به من نگو هیونگ، تو خودت داداش بزرگه ای.

بک خم شد و پسر بچه رو بغل کرد، هرچند خودش هنوز بشدت کوچیک بود و به زور ده ساله، ولی میتونست هیکل کوچیک و استخونی داداشش رو بلند کنه.

- درسته که من بزرگم ولی تو بیشتر هیونگی!

پسر بچه سرش رو روی شونه بک گذاشت و غر غر کرد.

- ما همش چند ماه اختلاف داریم ولی نگاه کن تو من رو چطور بلند کردی؟

بکهیون خنده ریزی کرد و جونگده رو زمین گذاشت، موهای پسر رو بهم ریخت.

- برو بازی کن الان بابا میاد ها.

چن انگار که جونش به این کار وابستس با نهایت سرعت سمت سرسره بعدی دوید و لبخندی روی لب بکهیون گذاشت.

بک همیشه خیلی بیشتر از سنش متوجه میشد و همین هم باعث مشکلاتی بود، مثل اینکه نمیتونست همراه بقیه بخنده و شادی کنه.

هیچوقت یادش نمی‌رفت، اون روز که چن براش با هیجان می‌گفت دوستاش گفتن اگه کسی رو دوست داشته باشی باید هیونگ صداش کنی.

و خب جونگده حقیقتا از موقعیت خوبی تو خانواده برخوردار نبود، اون بچه پدرشون بود اما مادر...

نه خب اون از معشوقه آقای بیون به دنیا اومده و برای هم فامیل کیم رو داشت.

برای همین بک تصمیم گرفت برای خوشحال کردن داداش کوچولوش اون رو هیونگ صدا کنه.

با صدای گریه ی دلخراش کودکی نگاهش رو به سمتی داد، وقتی دید داداش کوچولوش آسیب دیده وحشت زده بلند شد تا به سمتش بره اما، انگار نمیتونست!

یکدفعه محیط اطرافش شروع به تغییر کرد.

رنگ هوای اطرافش درحال دگرگون شدن بود، مولکول ها و ذرات هوا مخلوطی از رنگ های خاکستری و کرمی میدرخشید.

و در آخر انگار به عقب کشیده میشد، به خودش که اومد روی صندلی نشسته بود، به دور و برش نگاه کرد.

توی کلاس بود، امروز ریاضی داشتن و بکهیون ابدا حوصله نداشت.

خواست به چند دقیقه پیشش فکر کنه ولی... چیزی یادش نیومد! اون داشت به چی فکر میکرد؟

بهت زده چند بار پلک زد، شنیدن صدای کسی باعث شده سرش رو به شدت به سمت چپش برگردونه، لوهان بود، با خنده به بکهیون تکیه داد.