Okul faslı bittiğinde hızla eve gitmek için dış kapıya ilerlemeye başlamıştım. Omuzumda hissettiğim el ile duraksamış ve arkamı dönmüştüm.
"yani şimdi öylece gidebileceğini mi sanıyorsun? Senin yüzünden Yoongi bebeğimi itmek zorunda kaldım."
Gözlerimi devirmiş ve Hwa 'nın üzerine gitmeye başlamıştım.
"hafızamda hatırlamak istemediğim tek insan sensin Hwa. İşine bak. Benimle ve arkadaşlarımla bir bağın yok ve asla olmayacak. Başka kapıya."
Hwa ben üzerine gittikçe geri geri adımlar atmaya başlamış, bir süre sonra duvara çarpmıştı. Bir anda bu cesareti nasıl kazandığımı bilmiyordum ancak hoşuma gitmişti.
Üzerimi düzeltip arkamı dönmüş ve dış kapıdan çıkmıştım.
Sonunda eve geldiğimde üzerimi değiştirmiş ve yiyecek bir şeyler aramaya başlamıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yemeğimi de yedikten sonra biraz hava almak için dışarıda koşmaya karar vermiştim. Hava artık kararmaya başladığından, kulaklığımı da alıp evden çıkmıştım.
Telefonuma ardı arkası kesilmeyen mesajlar gelmeye başlamış ama çok da umursamamıştım. Derken bana tanıdık gelen yerde adımlarımı biraz yavaşlatmış ve en sonunda durmuştum.
Nefes nefese etrafıma bakarken anılarım gözlerimin önünde canlanıyordu sanki. Sanki kendimi üçüncü bir göz gibi izliyordum. Yoongi ile aldığımız dondurma, oturduğumuz bank ve sırtına atlatığım o uzun düz yol.
Anılarımı sonlandıran şey yine ve yine telefonuma gelen mesajdı. En son isyan ederken telefonumun tuş kilidini açmış ve mesajlara göz gezdirmiştim.
Yoongi "Sana ihtiyacım var Hye Dae." " hem de o kadar çok ki." "Şuan sadece yanımda olmanı istiyorum." "Yanıma gelir misin?" "???"
Yoongi'nin attığı mesaj beni fazlasıyla germişti. Evinin nerede olduğunu hatırlamıyordum. Sadece etrafıma bakmakla kalmamış aynı zamanda hatırlamaya ve koşmaya başlamıştım. Ayaklarım istemsizce beni geri çekiyordu. Ancak bana ihtiyacı vardı.
-Yoongi'nin ağzından- Joon Seo yakalandıktan sonra da rahat durmamıştı. Bu sefer de arkadaşları beni köşeye sıkıştırmış, köşeye sıkıştırmakla kalmayıp bir de telefonu elimden almışlardı.
"Bakalım senin çilek kız ne kadar hızlı gelecek."
İlk defa Hye Dae'nin hafızasının yerinde olmamasına şükretmiştim. Gelemeyeceğini biliyordum. Ancak o heriflerin ne yazdığını da bilmiyordum. Umarım gelmeye kalkışmaz diye içimden geçirmeye başlamıştım.
