Sonunda eve gelmiş, üzerimi değiştirip yatağıma yatmıştım. Bugün olan biten herşeyi düşünmüştüm. Ve aniden...
Yastığımın altına bir şey koyduğum an gözümün önünde canlanmıştı. Bir hışımla kalkmış, yastığımı bir kenara fırlatmıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu, bu oydu. Yoongi...
Telefonumu almış ve rehbere girmiştim. Ancak bu telefonda numarası olmadığını fark etmiştim. İnstagram 'a girmiş ve adını aratmıştım.
Sonunda hesabını bulduğumda, direkt olarak mesaj atmıştım.
Sohbet odası
Park.daisy Hey Yoongi, beni tanıyorsun. Ben de seni. O halde bize gelir misin?
Merakla beklemeye başlamıştım. Aradan sadece 1 dakika geçmiş ve gelen mesaj beni heyecanlandırmıştı.
Yoongi.min Kapıdayım.
Koşarak kapıya gitmiş ve açtığım gibi onu görmüştüm.
"nasıl bu kadar hızlı geldin?"
Duraksamamıştı bile. Herşeyi olduğu gibi söylemişti.
"buralarda dolanıyorum. Çağırırsan diye."
Hala kapıda durduğumuzu fark etmiş ve onu içeriye çekmiştim. Koltuğa oturduğunda hemen yanına oturmuş ve ona dönüp dizlerimi toplamıştım.
Herşeyi hatırlamak için ona ihtiyacım vardı. Ve sonrasında da.
"bana herşeyi anlatır mısın? En başından."
Bana dönmüştü. Üzerindeki ceketi çıkardığında, o ceketi ve kokuyu hatırlamıştım. Hem de en derin duygularımmış gibi. Sanki, en güzel anlarımın kokusu gibiydi.
Sanki bu zamana kadar ki en güzel sevgiyi ondan almışım gibi. Ve adım kadar emindim ki öyleydi de.
Yoongi kafasını önüne eğip güzel bir gülüş sergilemişti. İşte tam o an, tam o an onu nasıl unutabildiğime kızmıştım.
Ceketin cebinde kırılmış, ama hala çalışan bir telefon olduğunu görmüştüm. Telefonu elime aldığımda benim olduğunu anlamıştım. Açma tuşuna bastığımda kilit ekranında kendimi ve Yoongi 'yi görmüştüm.
