Hidden Desires The Series

Chapter 11

ANDREI's POV:

"Mom aalis po ako!"paalam ko kay Mom pagkababa ko galing sa kwarto.

"Gabing-gabi na, tiyaka ka aalis?"taas kilay na aniya."..para saan? Sabihin mo lang Andrei kung may kinakabahay ka ng iba para alam kong ginagawa ko!"may bahid na ng galit sa tono sa pananalita.

"Mom, your over thinking things!"

"Over thinking things, e ano tong ginagawa mo? Nasa tamang oras ka pa ba para lumabas at umalis ng bahay sa gantong oras!"nagsalubong ang mga kilay nito.

Hindi ko alam kung paano ako makakaalis sa ngayon gayong masyadong mainitin ang ulo ni Mom. Hindi naman ako pweseng maghintay na lumamig ang ulo niya para makapagpaalam. Baka masyado lang akong gabihin kung nagkataon.

"Mom, let me finish first bago kayo magalit! Wala naman po kasi akong ginagawang masama!"malumanay kong tugon kay Mom kasi yun naman ang totoo.

"Sigurado ka? E hindi ba't bali ang buto mo dahil sa sarili mo ding kagagawan?!"

"Mom, that's not my fault, ok?"paliwanag ko, "...mag-eensayo lang po kami with my groupmates para sa the battle bukas!"dugtong ko pa.

"Andrei, kaya ka pumapasok ng paaralan para mag-aral. Hindi yung kung ano-ano ang inaatupag mo!"galit niyang giit. Bumagsak ang balikat ko sa kawalan ng pag-asang maka-attend sa ensayo.

"Mom! It's part of my studies, ok?...look! You want me to do my studies very well, right? And this ia part of my studies! Now how can I achieve that goal if this simple extra curriculum, you can't even support me!"nanlulumong giit ko. Tumitig siya sa akin.

"Gusto mong umalis? Gusto mo akong iwan? Then go!"malakas niyang sabi kasabay ng pagtalikod nito sa akin.

"Mom! That's not my point. Di naman ako aalis!"hinabol ko si Mommy and give her a back hug.

That's Mom. Minsan magagalitin, minsan nama'y mabait, minsan walang pakealam sa akin, minsan supportive naman sa akin at minsan naglalambing.

Ganun na siya dati pa man nang mawala'y si Dad sa piling namin after 13 years.

Naalala ko tuloy nung time na nalaman naming wala na si Dad. Minuminuto, segu-sugundo, oras-oras, at araw-araw makikita mo siyang umiiyak. Minsan hindi na nga kumakain at minsan nama'y naglalasing just forget problems kahit panandalian lang.

Awang-awa ako kay Mom that time gayong wala akong magawa para pasayahin siya. Magmula kasi ng mawala si Dad, maging ako'y parang nawalan na rin ng patutunguhan sa buhay. Ngunit dahil kay Mom at sa kagustuhang matupad amg pangarap niya para sa akin, ay pinagtitiyagaan ko at ginagawa ko ang lahat ng akong makakaya for our future.

Hinabilin din kasi nina ate Loida at Josephine si Mom sa akin bago sila umalis ng bahay at sumama sa kanilang mga asawa. Mahirap man ang pinapagawa nina ate sa akin pero wala akong sapat na rason para magalit kay Mom lalo pa't alam ko naman ang hirap na pinagdadaanan niya.

Yes. Mahirap siyang suyuin when it comes to emotional aspects na talaga aa given naman na yun yung pinakamahirap i-handle sa isang tao. Pero kailangan kong gawin iyon ng tama at maayos e. Para ma realize ni Momna mahal na mahal ko siya kahit anong mangyari at para malaman niyang hindi soya nag-iisa.